Η «μαύρη» ταυτότητα πουλάει…

Η «μαύρη» ταυτότητα πουλάει…

3' 18" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Βγαίνοντας από την αίθουσα μετά την παρακολούθηση του «Τρέξε!» δεν θα είστε πολύ σίγουροι πώς να αισθανθείτε: ταραγμένοι από τις τρομακτικές σεκάνς ή αμήχανοι από το γεγονός ότι το βρήκατε τελικά μάλλον αστείο; Αυτό είναι και το επίτευγμα του πρωτοεμφανιζόμενου στη σκηνοθεσία Τζόρνταν Πιλ, κωμικού ηθοποιού κατά κύριο λόγο, ο οποίος εδώ μας σερβίρει μια απολαυστική σάτιρα αμπαλαρισμένη σε συσκευασία τρόμου. Κι αν η πρόθεσή του δεν είναι εξαρχής προφανής, μόλις κανείς πιάσει το νόημα, εκτιμά διπλά το τελικό αποτέλεσμα.

Ο έγχρωμος Κρις φεύγει μαζί με την λευκή κοπέλα του Ρόουζ για ένα Σαββατοκύριακο στο σπίτι των γονιών της, στην εξοχή. Παρόλο που εκείνοι δεν γνωρίζουν εκ των προτέρων τη φυλετική του ταυτότητα, τον υποδέχονται εγκάρδια. Για την ακρίβεια υπερβολικά εγκάρδια.

Σύντομα ο Κρις θα καταλάβει πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά στον λευκό «παράδεισο» των οικοδεσποτών του· καθώς τα μυστικά τους αποκαλύπτονται, ο καλεσμένος πρέπει να κάνει ό,τι ακριβώς προτρέπει ο τίτλος της ταινίας… Το καλό με τη σάτιρα του Πιλ είναι ότι σέβεται το κινηματογραφικό είδος πάνω στο οποίο «παρασιτεί». Τα κλισέ και οι κώδικες του τρόμου είναι όλα στη θέση τους δίνοντας στον θεατή μπόλικες αφορμές για να τιναχθεί από την καρέκλα του. Από την άλλη, το κοινωνικό στίγμα είναι παραπάνω από ξεκάθαρο. Σε μια χρονιά που το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας πήγε σε ένα φυλετικά φορτισμένο δράμα («Moonlight»), το «Τρέξε!» μοιάζει με την ποπ επιβεβαίωση του γεγονότος ότι η «μαύρη» ταυτότητα πουλάει.

Ακόμη και αυτή η διαπίστωση, ωστόσο, μαζί με τις συμβάσεις που την συνοδεύουν, δεν μένει στο απυρόβλητο. Στόχος για τον Πιλ, που υπογράφει και το σενάριο, δεν είναι οι «εύκολοι» υπερσυντηρητικοί ψηφοφόροι του Τραμπ, αλλά η φιλελεύθερη μπουρζουαζία που καταπραΰνει τη συνείδησή της μέσω της ανάθεσης: «Θα ψήφιζα και τρίτη φορά τον Ομπάμα αν ήταν υποψήφιος», λέει κάποια στιγμή ο πατέρας της Ρόουζ. Το μαύρο χιούμορ επεκτείνεται και στην ίδια τη βιομηχανία κινηματογράφου. Ιδιαίτερα η σκηνή όπου ο Κρις αντιμετωπίζει έναν έναν τους αντιπάλους σαν κακούς σε videogame μοιάζει λίγο με απόδοση δικαιοσύνης για όλους τους Αφροαμερικανούς, παραδοσιακά αναλώσιμους στις χολιγουντιανές ταινίες τρόμου.

Πριν από μερικές ημέρες ο Σάμιουελ Τζάκσον δήλωσε πως η ταινία θα ήταν καλύτερη με κάποιον Αμερικανό «αδερφό» που «θα το ένιωθε» περισσότερο, αναφερόμενος στο γεγονός πως ο πρωταγωνιστής Ντάνιελ Καλούγια είναι στην πραγματικότητα Βρετανός. Ο σπουδαίος ηθοποιός ωστόσο έχει μάλλον άδικο: το «Τρέξε!» μπορεί να μη φuάνει τη σάτιρά του στα απολαυστικά επίπεδα ενός «Cabin in the Woods» (για παράδειγμα), όμως, ειδικά όσον αφορά το θέμα της φυλής, καταφέρνει να τσεκάρει με στυλ όλα τα πεδία κι ακόμη να προσθέσει μερικά επιπλέον. Οταν το αστυνομικό όχημα καταφθάνει στο τέλος, σχεδόν κανένας δεν πιστεύει πως είναι για καλό…

Το βαρομετρο της εβδομάδας

Οι αδελφοί Νταρντέν επιστρέφουν με «Το άγνωστο κορίτσι», ένα ψυχολογικό δράμα το οποίο διηθείται μέσα από το φίλτρο του θρίλερ μυστηρίου. Μια νεαρή γιατρός υποφέρει από τύψεις αφού μαθαίνει για τον θάνατο μιας κοπέλας, η οποία κατέληξε λίγο αφού της χτύπησε (μάταια) το κουδούνι για βοήθεια. Η ίδια θα ξεκινήσει μια απελπισμένη αναζήτηση για να βρει την άγνωστη ταυτότητα του κοριτσιού. Οι Βέλγοι auter προσθέτουν την αστυνομική χροιά, στην ανάλυση του χαρακτήρα της γιατρού. Παράλληλα σχολιάζουν, έστω διακριτικά, την κοινωνική «αναμέτρηση» έγχρωμων μεταναστών και λευκών στη σημερινή Γαλλία.

Στο «The Last Face» του Σον Πεν, ο Χαβιέ Μπαρδέμ και η Σαρλίζ Θέρον υποδύονται δύο γιατρούς που γνωρίζονται εν μέσω χάους σε κάποια εμπόλεμη ζώνη της Αφρικής. Σκληρή εικονογραφία και πλούσια παραγωγή, για ένα φιλμ που ωστόσο χάνει σύντομα την αρχική του στόχευση.

H «Παράδοξη ευτυχία» του Σβεν Ταντίκεν είναι ένα γερμανικό δράμα με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ. Μια νοικοκυρά, εγκλωβισμένη στον αποτυχημένο της γάμο, θα αναζητήσει βοήθεια στο πρόσωπο ενός διάσημου ψυχολόγου. Καθώς οι δυο τους έρχονται πιο κοντά, εκείνος θα τις αποκαλύψει και τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες. Η ταινία, που βασίζεται στο μυθιστόρημα «Αρχέγονη ευτυχία» της Σκωτσέζας Α. Λ. Κένεντι, μοιάζει με σπουδή πάνω στο κυνήγι της προσωπικής ευτυχίας μέσω της αγάπης. Εδώ ωστόσο πρόκειται για μια αγάπη δύσκολη, η οποία πρέπει να εκτεθεί στις πιο ακραίες δοκιμασίες προκειμένου να κατακτηθεί.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή