Το πρώτο που θαυμάζει κανείς στις συναυλίες του Θεόδωρου Κουρεντζή είναι το σύνολο MusicAeterna που ίδρυσε ο ίδιος, μια ορχήστρα νεανική, αφοσιωμένη στη μουσική και στον ίδιο, ικανή να ανταποκριθεί σε όλες του τις απαιτήσεις. Αυτές μπορεί να αφορούν στοιχεία φυσικής αντοχής, όπως η απόδοση μιας συμφωνίας ωριαίας διάρκειας με τους μουσικούς να στέκονται όρθιοι. Μπορεί, επίσης, να αφορούν τεχνικά ζητήματα, όπως η απόδοση εντάσεων δυναμικής στα άνω και κάτω όρια του ακουστού ή μουσικών φράσεων με μέγιστη ταχύτητα είτε, πάλι, εξαιρετικά αργά, χωρίς να καταρρέει η μελωδική γραμμή. Ενα σύνολο άκρως δεξιοτεχνικό, ικανό για κάθε εφέ.
Η λέξη εφέ δύσκολα αποφεύγεται στις συναυλίες του Κουρεντζή, κυρίως επειδή ο ίδιος μοιάζει να την τοποθετεί στο επίκεντρο των εμφανίσεών του, όπως πρόσφατα πάλι, στις 7 Μαρτίου στο Μέγαρο. Μπορεί να αφορά στοιχεία «περφόρμανς», όπως η πρόθεση για δημιουργία ατμόσφαιρας «παιδικής αθωότητας» πριν από το Κοντσέρτο «στη μνήμη ενός αγγέλου» του Μπεργκ, με την «εκτός προγράμματος» απόδοση μεταγραφής του γνωστού «νανουρίσματος» του Μπραμς και τη συνακόλουθη «θεατρική», ξυπόλυτη είσοδο της βιολονίστριας Πατρίτσια Κοπατσίνσκαγια. Ή, όπως η παρατεταμένη παύση στο μέσον της Πρώτης Συμφωνίας του Μάλερ, προκειμένου ο αρχιμουσικός να πιει νερό επιδεικτικά. Αυτά και άλλα καθιστούν κάθε συναυλία του Κουρεντζή ξεχωριστό «event».
Πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι η προτεραιότητα στα εφέ αφορά εξίσου την ερμηνεία των έργων. Ετσι, χαρακτηριστικά, στην Πρώτη Συμφωνία του Μάλερ καθεμία από τις διακριτές ενότητες που απαρτίζουν τα τέσσερα μουσικά μέρη του έργου έτυχε συνειδητά αυτόνομης αντιμετώπισης, κατακερματίζοντας το νόημα κάθε μέρους και του έργου συνολικά. Από μόνες τους οι αντιθέσεις ανάμεσα σε ακραία γρήγορο και ακραία αργό, ακραία δυνατό και ακραία χαμηλόφωνο δεν επιτυγχάνουν πολύ περισσότερα από τον εντυπωσιασμό. Ωστόσο, στο σύνολό της η μουσική του Μάλερ μιλάει για συναισθήματα βαθιά και με αποχρώσεις διόλου προφανείς. Αποχρώσεις που χάνονται όταν τις προσεγγίζει κάποιος με βία ή διάθεση οργιαστικής έκστασης.
Στο Κοντσέρτο του Μπεργκ κυρίαρχο συναίσθημα είναι η τρυφερότητα, χωρίς την οποία κάθε ερμηνεία του μοιάζει αδιανόητη. Χαμηλόφωνα δεν σημαίνει τρυφερά, και η τρυφερότητα απουσίαζε από την ερμηνεία. Αποδίδοντας το έργο με τεράστια ορχήστρα, ο Κουρεντζής φώτισε το μουσικό κείμενο με προβολείς τόσο έντονους, που έφερε στο προσκήνιο όγκους, οι οποίοι έσβησαν τις αποχρώσεις. Η τονική ακρίβεια της βιολονίστριας και ο θαυμασμός για την ορχήστρα ήταν μικρή παρηγοριά. Προφανώς, το εκστατικό κοινό πείστηκε περισσότερο από τον υπογράφοντα.