Ας σταθούμε αρχικά σε δύο από τις λέξεις της επιστολής με την οποία ανακοίνωσε χθες το πρωί την παραίτησή του ο Γιώργος Κιμούλης από τη θέση του προέδρου του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, μόλις 17 ημέρες μετά την τοποθέτησή του. Κάνει λόγο για «εσωκομματικές διαπραγματεύσεις» στη συγκρότηση του διοικητικού συμβουλίου.
Μα, κάπως έτσι, με αντίστοιχες κομματικές διαπραγματεύσεις δεν ανέλαβε και ο ίδιος τη θέση του προέδρου; Γνωρίζουμε όλοι ότι για το «μεγαλύτερο στοίχημα δυναμικού μετασχηματισμού του πολιτισμικού μας χάρτη», όπως αποκαλεί στην επιστολή του το ΚΠΙΣΝ, δεν έγινε κάποιος διεθνής διαγωνισμός, επιλογής αρίστων που να συνδυάζουν καλλιτεχνικά κριτήρια με διοικητικά προσόντα, σπάνιες ικανότητες με απλά λόγια. Ο Γιώργος Κιμούλης κρίθηκε κατάλληλος γι’ αυτήν τη θέση από την κυβέρνηση, ως εκλεκτός της, λόγω πολιτικής συγγένειας και στήριξης στον ΣΥΡΙΖΑ. Τη στήριξη ομολογεί και ο ίδιος στο κείμενό του: «Ναι μεν στήριξα δημοσίως τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί έκρινα πως ήταν η μοναδική λύση εκείνη την περίοδο για τη χώρα μου», γράφει για να εξηγήσει στη συνέχεια: «Αλλά δεν το έκανα για να εγκατασταθώ σε κάποια θέση».
Στη θέση εγκαταστάθηκε, αλλά δεν μακροημέρευσε, γιατί προφανώς κάτι διαφορετικό είχε στο μυαλό του. Μία εν λευκώ επιταγή; Ενα πεδίο δράσης εντελώς ανοιχτό για το καλλιτεχνικό του όραμα για το ΚΠΙΣΝ; Σίγουρα εκείνος γνωρίζει καλύτερα. Αλλά είναι τουλάχιστον άκομψο από πλευράς του να γράφει: «Σε καμία περίπτωση δεν προτίθεμαι να συμβάλω στην ακύρωση της δυναμικής του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, αλλά ούτε και να συναινέσω σε διαδικασίες που μελλοντικά μπορεί να προκαλέσουν υπόνοιες αδιαφάνειας», όταν με αδιαφανείς διαδικασίες και χωρίς καμία απολύτως επιχειρηματολογία επελέγη και ο ίδιος για τη θέση αυτή.
Τι μήνυμα εξέδωσε η τοποθέτησή του; Αποφασίζουμε και διατάσσουμε, επιβραβεύουμε τους «δικούς μας», δεν μπαίνουμε σε κανένα διάλογο για μια υπερκομματική επιλογή που να αντιπροσωπεύει στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό τους Ελληνες πολίτες, δεν μας ενδιαφέρει να τιμήσουμε τη μοναδική αυτή δωρεά λειτουργώντας μακριά από τις στενές κομματικές αντιλήψεις που εδώ και δεκαετίες καταστρέφουν τη χώρα. Τι μήνυμα δίνει η χθεσινή παραίτησή του; Αυτό της έλλειψης σοβαρότητας, της προχειρότητας, της απουσίας συναίσθησης του βάρους, συμβολικού και ουσιαστικού, που ανέλαβε. Είναι μια παραίτηση που όσο αιχμηρή κι αν θέλει να την κάνει να φαίνεται, αφήνει εκτεθειμένο και τον ίδιο και την κυβέρνηση.
Κλείνοντας ο Γιώργος Κιμούλης γράφει: «Ας ελπίσουμε, για το καλό όλων και του ΚΠΙΣΝ, η παραίτηση αυτή να αναγκάσει τους αρμόδιους να σκεφτούν με μεγαλύτερη προσοχή τον τρόπο λειτουργίας του». Αυτό που προτείνει και εύχεται δηλαδή ο σκηνοθέτης και ηθοποιός, εκ των υστέρων, είναι μια διαφορετική διαδικασία απ’ αυτήν που τον έφερε στις 28 Φεβρουαρίου στη θέση αυτή, «αναγκάζοντάς» τον να εγκαταλείψει τη μόνιμη κατοικία του, «τον τόπο της τέχνης». Οπου και θα επιστρέψει όπως μας πληροφορεί, και αυτό είναι το μόνο ευχάριστο σημείο της επιστολής του.
Εκανε λάθος υπολογισμούς ο κ. Κιμούλης, καθώς απ’ ό,τι φαίνεται επέλεξε να ερμηνεύσει τον ρόλο του προέδρου και όχι να τον υπηρετήσει, αφήνοντας για το τέλος ένα εντυπωσιακό και θορυβώδες φινάλε, που θα ταίριαζε σ’ έναν τραγικό ήρωα. Ας του θυμίσουμε κάτι από τον Αμλετ: «Λέξεις χωρίς σκέψη ποτέ δεν ανεβαίνουν στον ουρανό».