Κύριε διευθυντά
Η γενιά που ξεκίνησε με όνειρα και κατέληξε να μη θέλει καν να θυμάται τι θα επιθυμούσε να ’χει σήμερα. Ετών 40+. Είμαστε η «γενιά» που ζήσαμε την «πλούσια» περίοδο του ’80.
Την εποχή που το σύνθημα «Τσοβόλα, δώσ' τα όλα» ακουγόταν έντονα. Ξαφνικά, όλοι άρχισαν να αγοράζουν αυτοκίνητα, σπίτια, εξοχικά. Οι γονείς μας, να χτίζουν σπίτια για να τα βρούμε στο μέλλον. Και να προσδοκούν για εμάς να σπουδάσουμε. Να πάρουμε και ένα και δύο πτυχία, μη σου πω και… τρία. Και μεις τότε, βλέποντας σαν παιδιά όλα αυτά γύρω μας, πιστεύαμε ότι στην ηλικία των γονιών μας που δημιουργούσαν, στην ηλικία των 40+, και μεις θα ζούμε «άνετα». Εχοντας σαν εφόδιο τα πτυχία και τις σπουδές που θα μας έδιναν μια δουλειά πολύ καλά αμειβομένη, με δικό μας σπίτι ή και οικόπεδο που θα βρίσκαμε από τους γονείς μας… Θεωρούσαμε ότι σήμερα, στα 40+ μας, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε και εμείς, σαν γονείς τώρα πια, ένα όμορφο και ευκατάστατο μέλλον για τα παιδιά μας.
Τελικά ισχύει το «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει». Ελλάδα, 2017. Ηδη έχουμε βιώσει αρκετά χρόνια με οικονομική κρίση. Και έχουμε πια εμείς οι σαραντάρηδες καταλάβει ότι τα όνειρα… θα μείνουν όνειρα.
Οι περισσότεροι έχουμε απλά βάλει τα πτυχία σε ένα ντοσιέ για να μην τα βλέπουμε. Οι περισσότεροι κάνουμε άσχετη δουλειά, απλά για να ζήσουμε, και πολλοί, ακόμα χειρότερα, βιώνουν την ανεργία. Στα 40… και πολλοί ακόμα ή ζητάνε χαρτζιλίκι απ’ τους γονείς τους ή ζητάνε απ’ τους συνταξιούχους γονείς τους να τους βοηθήσουν να ζήσουν την οικογένειά τους. Δυστυχώς, πολλοί δεν αντέχουν. Πολλοί φεύγουν πρόωρα. Αυτά βιώνουμε…
Είμαστε όμως και εμείς, που, αν και με τσακισμένα φτερά, προσπαθούμε, αγωνιζόμαστε, παλεύουμε. Δεν το βάζουμε κάτω. Ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο. Ελπίζουμε να τα καταφέρουμε. Ελπίζουμε να αλλάξουν τα πράγματα. Οχι για να έχουμε περισσότερα χρήματα να ξοδεύουμε για ταξίδια. «χαϊλίκια» κ.λπ.
Αλλά για να μπορέσουμε να ζήσουμε με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Για να ζήσουμε πιο χαρούμενοι. Να μην ντρεπόμαστε. Να μη στενοχωριόμαστε. Να μην ψάχνουμε μέσα μας αναπάντητα ερωτήματα όπως «γιατί δεν μου φτάνουν, γιατί δεν έχω να πληρώσω, γιατί δεν βρίσκω δουλειά με τόσα πτυχία, πώς θα ζήσω στα γεράματα, πώς θα βοηθήσω τα παιδιά μου να σπουδάσουν, να παντρευτούν, να αποκατασταθούν».
Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να τα παρατήσουμε. Οχι βέβαια. Πρέπει να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ζωή. Πρέπει να διεκδικήσουμε μια χαρούμενη ζωή. Ο,τι μας αξίζει. Αυτό θα διεκδικήσουμε. Κόντρα στην εποχή. Και πού θα πάει. Θα τα καταφέρουμε. Ολοι μαζί. Με ένα χαμόγελο, με θετική σκέψη και διάθεση. Χαμογελάστε… είναι το μοναδικό φάρμακο στην κρίση.
Αγγελικη Κανελλου