«Eχτισα την καριέρα μου με την αυτοπεποίθηση που απέκτησα γυρίζοντας μόνη τον κόσμο», λέει η Αμερικανίδα ταξιδιωτική blogger και δημοσιογράφος Kristin Luna. Εδώ και 15 χρόνια αρθρογραφεί στον διεθνή Τύπο (Guardian, Travel + Leisure, People), έχει επισκεφτεί πάνω από 120 χώρες και το πάθος της είναι τα road trips. Μας μίλησε για τα οδοιπορικά της από την Αμερική μέχρι την Κω και για την επιλογή της να ταξιδεύει συχνά χωρίς παρέα, και μοιράστηκε την εμπειρία της από «το ωραιότερο μέρος της Γης», που βρίσκεται, όπως λέει, στα Δωδεκάνησα.
Τι απαντάτε σε αυτούς που θεωρούν πως είναι επικίνδυνο για μια γυναίκα να ταξιδεύει μόνη;
Είμαι 34 ετών και πρωτοταξίδεψα μόνη στα 20. Με ένα backpack στον ώμο, έφυγα για έξι εβδομάδες στη Δυτική Ευρώπη. Μέχρι τότε ήταν μετρημένες στα δάχτυλα οι φορές που είχα φύγει –πάντα με την οικογένειά μου– από το Νάσβιλ όπου μεγάλωσα. Την πρώτη νύχτα ήμουν τρομοκρατημένη. Κλεισμένη σε ένα hostel στο Λονδίνο, έκλαιγα μέχρι να κοιμηθώ μονολογώντας «τι πήγα κι έκανα;». Την επόμενη μέρα πήρα το Eurostar για το Παρίσι.
Συνταξιδιώτης μου στο τρένο ήταν ο Ανταμ, ένας Τεξανός, με τον οποίο ταξιδέψαμε παρέα για μία εβδομάδα. Από εκείνη τη στιγμή και μετά σπάνια ήμουν μόνη, αφού όπου κι αν πήγαινα συναντούσα κι άλλους backpackers – στα hostels, στα καφέ και στα τρένα. Εκείνο το εξάμηνο στο εξωτερικό με βοήθησε να μετρήσω τις δυνάμεις μου και 14 χρόνια μετά έχω επισκεφτεί δεκάδες χώρες χωρίς παρέα. Τα ταξίδια σε ωθούν να ξεφύγεις από τα συνηθισμένα, να αντιμετωπίσεις τους φόβους και τις αδυναμίες σου. Eχτισα την καριέρα μου με την αυτοπεποίθηση που απέκτησα γυρίζοντας μόνη τον κόσμο.
Τι μέτρα ασφαλείας λαμβάνετε;
Συνήθως μένω σε πολυσύχναστες περιοχές. Πάντα ενημερώνω για το πρόγραμμά μου τον σύζυγο και τη μητέρα μου, για να ξέρουν πού βρίσκομαι σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά. Εχω σκαναρισμένα τα χρήσιμα έγγραφα – διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης, αντίγραφα από όλες μου τις κρατήσεις, και, όταν πηγαίνω στην Αφρική, βιβλιάριο εμβολιασμών. Τα αποθηκεύω όλα στο cloud, ώστε να είμαι εξασφαλισμένη ακόμα και αν με ληστέψουν.
Είχατε ποτέ κάποια τρομακτική εμπειρία;
Μια φορά στο τρένο, όταν ήμουν 20, είχα νοικιάσει κρεβάτι σε κλινάμαξα για να πάω από τη Βιέννη στην Ιταλία. Είχαμε μόλις ξεκινήσει όταν ανακάλυψα ότι η συνεπιβάτις μου, μια γυναίκα από τη Δυτική Αφρική, μετέφερε ένα ζευγάρι νεαρών προσφύγων κρύβοντάς τους κάτω από την κουκέτα μου. Από τη μία προσπαθούσα να τους συμπαρασταθώ για τα δεινά που έχουν περάσει, από την άλλη φοβόμουν ότι, αν τους συλλάβει η συνοριακή αστυνομία, θα βρεθώ κατηγορουμένη. Προσποιήθηκα ότι κοιμόμουν όταν σταματήσαμε στα ιταλικά σύνορα για έλεγχο καμπίνας και ευτυχώς, για όλους μας, οι συνοριοφύλακες έριξαν μια γρήγορη ματιά και οι πρόσφυγες έφτασαν στον τελικό τους προορισμό. Δεν φαντάζεστε πώς χτυπούσε όλη νύχτα η καρδιά μου σε εκείνο το ταξίδι.
Ποια road trips προτείνετε; Γιατί επιλέγετε αυτόν τον τρόπο ταξιδιού;
Μου αρέσει η ελαστικότητα στη μετακίνηση που προσφέρει το αυτοκίνητο. Η δυνατότητα να τραβήξεις χειρόφρενο όταν νιώσεις ότι κάτι σε καλεί – ένα αξιοθέατο, ένα κρυμμένο εστιατόριο ή ένα σημείο πάνω στον δρόμο που θέλεις να εξερευνήσεις περισσότερο. Στους ξένους που επισκέπτονται τις ΗΠΑ προτείνω να ξεκινήσουν με δύο διαδρομές. Αυτή που διασχίζει τις νότιες πολιτείες όπου μεγάλωσα: το Νάσβιλ, το Τσάρλεστον, τη Σαβάνα και τη Νέα Ορλεάνη. Είναι πόλεις πλούσιες σε πολιτισμό και ιστορία και αποκαλύπτουν μια πλευρά των ΗΠΑ εντελώς διαφορετική από ό,τι μητροπόλεις όπως η Νέα Υόρκη, η Ουάσιγκτον ή το Λος Αντζελες.
Ομως και η αμερικανική Δύση έχει μαγευτική ομορφιά. Δεν βρίσκεις πουθενά αλλού πιο όμορφα κόκκινα τοπία από αυτά της Αριζόνας και της νότιας Γιούτα. Για όσους έχουν μερικές εβδομάδες στη διάθεσή τους, ένα οδοιπορικό στις δυτικές πολιτείες και στα εθνικά πάρκα τους, συμπεριλαμβανομένων των Glacier, Yellowstone, Canyonlands, Zion, Rocky Mountain και φυσικά του Grand Canyon, θα τους αποζημιώσει. Πρόσφατα, ο σύζυγός μου κι εγώ κάναμε ένα εβδομαδιαίο οδοιπορικό στη Βαυαρία. Μοναδικά είναι και τα road trips στη Σκωτία και στην ακτή της Πορτογαλίας.
Μια συμβουλή γι’ αυτούς που θέλουν να ταξιδέψουν με αυτοκινούμενο;
Μην το παρακάνετε με τον προγραμματισμό. Το ταξίδι με αυτοκινούμενο επηρεάζεται από πολλούς απρόβλεπτους παράγοντες, όπως ο καιρός, η κίνηση, οι κλειστοί δρόμοι. Μπορεί να σας πάρει τον διπλάσιο χρόνο από αυτόν που υπολογίζατε για να φτάσετε σε έναν προορισμό, ή μετά την άφιξή σας να συνειδητοποιήσετε ότι θέλετε να μείνετε μέρες ή εβδομάδες ή το αντίθετο. Ο σχεδιασμός πρέπει να είναι συγκεκριμένος, αλλά να αφήνει χώρο για αυθορμητισμό.
Ποιες αναμνήσεις σάς ακολουθούν από τα ταξίδια σας στην Ελλάδα;
Η πρώτη μου επίσκεψη στην Ελλάδα ήταν για δύο εβδομάδες το 2006. Είχα έρθει με έναν φίλο από την Αγγλία, βάση μας ήταν η Κως και περάσαμε τον πρώτο καιρό μαθαίνοντας το νησί και κάνοντας ημερήσιες βαρκάδες – οι ωραιότερες ήταν στην Πάτμο και στην Κάλυμνο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ταξίδι με το καταμαράν που μας πήγε σε απομονωμένους κόλπους. Παίρναμε φόρα και βουτούσαμε στα πιο καθαρά και δροσερά νερά που έχω κολυμπήσει ποτέ. Στην Ελλάδα έκανα για πρώτη φορά εξερευνήσεις με μάσκα, κάτι που έως τότε με τρόμαζε, και αμέσως ξέχασα τους φόβους μου. Μάλιστα, την επόμενη χρονιά, πήρα πτυχίο στις καταδύσεις και είμαι μέχρι σήμερα φανατική αυτοδύτρια. Στην Κω, αφού την περπατήσαμε ολόκληρη, νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο άμμου και τη γυρίσαμε με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο, ανακαλύπτοντας υπέροχες ερημικές παραλίες. Τη δεύτερη φορά που ήρθα ήταν με ένα κρουαζιερόπλοιο στην Κέρκυρα. Θα έδινα τα πάντα για να ξαναγυρίσω στην Ελλάδα, να περιπλανηθώ με σκάφος στο Αιγαίο για εβδομάδες, να ξαναδώ την Πάτμο και τη γύρω περιοχή που τόσο αγάπησα. Νομίζω ότι είναι η ομορφότερη της Γης.
Πώς προέκυψε το όνομα του blog σας «camels & chocolate»;
Ολα ξεκίνησαν από μια φωτογραφία. Είχαμε πάει με το κολέγιο για κάμπινγκ στη Σαχάρα και ο Βερβερίνος οδηγός με φωτογράφισε πάνω σε μια καμήλα, η οποία είχε εκνευριστεί. Στην πορεία, η εικόνα βραβεύτηκε σε διαγωνισμούς, δημοσιεύτηκε σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων, στο εξώφυλλο ενός οδηγού σπουδών. Η φωτογραφία με κυνηγούσε για χρόνια. Εγινα μέχρι και εξώφυλλο στο περιοδικό των αποφοίτων, το οποίο διανεμήθηκε σε εκατοντάδες χιλιάδες σπουδαστές του Πανεπιστημίου του Τενεσί, και όλοι με αποκαλούσαν «η καμηλιέρισσα». Από την άλλη, όποιος με ξέρει προσωπικά γνωρίζει το πάθος μου για τις σοκολάτες: στα ταξίδια μου οι σοκολατένιες γωνιές είναι συνήθως η πρώτη μου στάση. Οταν ξεκίνησα το blog μου, το 2007, αποφάσισα να συνδέσω ένα νομαδικό έμβλημα, την καμήλα, με ένα σύμβολο της απόλαυσης, τη σοκολάτα. Αυτό δεν είναι εξάλλου το νόημα του ταξιδιού και της γαστρονομίας αντίστοιχα;