Κύριε διευθυντά
Το τελευταίο διάστημα έχουν κλέψει το σπίτι μου δύο φορές. Ο φόβος που έχω αναπτύξει από τότε είναι μεγάλος. Οπως επίσης και η καχυποψία. Καχυποψία για αυτόν που περπατάει στο πεζοδρόμιο δίπλα μου, καχυποψία για αυτόν που περιμένει στο φανάρι μαζί μου, καχυποψία για αυτόν που βρίσκεται κολλητά μου στα ΜΜΜ. Πριν από λίγες ημέρες, απόγευμα, έξω από το σπίτι μου παρατήρησα έναν άντρα με ένα κινητό στο χέρι ο οποίος στεκόταν στην άκρη του πεζοδρομίου και κοιτούσε προς την απέναντι πολυκατοικία. Αμέσως σκέφτηκα: «Αυτός θα φυλάει τσίλιες όσο οι υπόλοιποι κλέβουν ένα από τα διαμερίσματα της πολυκατοικίας». Αφού τον κοίταξα επίμονα περνώντας από μπροστά του, μπήκα στο σπίτι μου και συνέχισα να τον κοιτάω από το παράθυρο. Ξαφνικά σταματάει ένα σχολικό λεωφορείο παιδικού σταθμού και ένα παιδάκι πέφτει στην αγκαλιά του κυρίου. Ο κύριος περίμενε να παραλάβει τον γιο του. Κοιτούσε το κινητό του, γιατί πιθανώς το σχολικό να είχε αργήσει. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως ο κύριος και το παιδάκι είναι γείτονές μου (παρόλο που πρώτη φορά τους έβλεπα), άλλωστε γιατί το σχολικό σταματούσε έξω από το σπίτι μου; Εγώ, από την άλλη, αμέσως τον κατέκρινα, αμέσως τον κοίταξα περίεργα, αμέσως τον είπα κλέφτη. Και όλα αυτά εξαιτίας των απανωτών ληστειών τόσο στο δικό μου σπίτι όσο και σε σπίτια φίλων και γνωστών. Εξαιτίας του φόβου και της καχυποψίας που μας έχουν δημιουργήσει αυτοί οι άνθρωποι εισβάλλοντας, έτσι, στα σπίτια μας. Αν το συμβάν γινόταν πριν από δύο μήνες, το πιθανότερο θα ήταν να είχα αγνοήσει τελείως τον κύριο. Κοινωνία χωρίς εγκληματικότητα δεν υφίσταται. Μου προκαλεί λύπη για την ίδια μας την κοινωνία να κατακρίνουμε ανθρώπους κατευθείαν και να τους κατατάσσουμε σε κατηγορίες χωρίς καν να τους μιλήσουμε ή να τους γνωρίζουμε. Δυστυχώς δεν μπορώ να σκαρφιστώ μια λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα, ελπίζω κάποιος κάποτε να μπορέσει να με βοηθήσει.
Στεφανια Αντωνοπουλου, Μαθήτρια Λυκείου