Το σκηνικό είναι ιδανικό, όλα μοιάζουν τέλεια. Η Ζουζού (Αννα Μάσχα) και ο Ρουμί (Περικλής Μουστάκης), η Λίκρα (Αλεξία Καλτσίκη) και ο Ασούρ (Νίκος Ψαράς), δύο ζευγάρια εύπορων αστών, κάνουν διακοπές σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο στο Ακαπούλκο. Μόνο που κάθε τόσο το κουδούνισμα του κινητού τηλεφώνου ηχεί σαν παραφωνία και μετατρέπει τον «παράδεισο» σε κόλαση. «Προσπαθώ να ζήσω με ό,τι πιο γνήσιο βγαίνει από μέσα μου. Αλλά γιατί είναι τόσο δύσκολο και δεν τα καταφέρνω;» ρωτάει τον Ασούρ ο 17χρονος γιος του. Ο έφηβος καλεί στο τηλέφωνο τους γονείς του και απειλεί να αυτοκτονήσει. Λίγο αργότερα, η 16χρονη κόρη του άλλου ζευγαριού περιγράφει (από το κινητό) σαδιστικά στη μητέρα της ένα σεξουαλικό πάρτι της στο κρεβάτι των γονιών της. Μαζί τους στο ξενοδοχείο, η Μπόνα (Μάρω Παπαδοπούλου), κοινή τους φίλη. Δείχνει υστερικά παθιασμένη με τον εραστή της –το «I need a hero» της Μπόνι Τάιλερ είναι το ringtone στο κινητό της–, ο οποίος τη «βασανίζει» αφού της αποκαλύπτει (από το κινητό πάλι) ότι την απατά.
Σχέσεις που έχουν διαρραγεί, άνθρωποι που πιστεύουν ότι κυοφορούν τη ζωή, ότι ζουν. Ωστόσο, ο χρόνος έχει σταματήσει στις 12.20 το μεσημέρι και ο Λατίνος τραγουδιστής του έρωτα Μασιμιλιάνο καλείται κάθε τόσο από τους πέντε ήρωες για να τους προσφέρει μια γλυκερή νάρκωση. Τίποτα δεν προχωράει, μέχρι την οριστική παραδοχή του τέλους… Με τον «Θερισμό» –το νέο του έργο, που γράφτηκε το 2011 και παρουσιάζεται για πρώτη φορά– ο Δήμητρης Δημητριάδης επιστρέφει, χρόνια μετά, με τη συγγραφική του ιδιότητα στο Εθνικό Θέατρο. Σε ένα μπεκετικό ξενοδοχείο με υπηρέτες-φαντάσματα, ο συγγραφέας κάνει σκληρή κριτική των γελοίων συμπεριφορών και των υπερτιμημένων αξιών, με ένα υποδόριο, διαβρωτικό χιούμορ. «Υπάρχουν όλα τα στοιχεία της δραματουργίας του Δημητριάδη: η ασφυξία, το αδιέξοδο, το χιούμορ, η αποδοχή της ήττας, που προσφέρει στους ήρωες και ένα είδος απελευθέρωσης», λέει στην «Κ» ο Δημήτρης Τάρλοου, η σκηνοθεσία του οποίου στήνει έναν κόσμο απελπισμένο, που «ρουφάει» τους ήρωές του, όπως ο σύγχρονος πολιτισμός. «Ενας κόσμος με πολλή αγριάδα που σε γδέρνει. Ανθρωποι που, σαν να μην έχουν νιώσει το χάδι, κάνουν τα ίδια λάθη από γενιά σε γενιά», τονίζει η Αννα Μάσχα.
«Στο θέατρο, όπως και στη ζωή, το κλειδί είναι να κατανοείς πού οι ήρωες πάσχουν. Να βρεις την ισορροπία ανάμεσα στην εμβρόντητη απορία και στα πάθη», προσθέτει ο κ. Τάρλοου, ο οποίος καταθέτει μία από τις πιο «καθαρές» αναγνώσεις του θεατρικού σύμπαντος του Δημητριάδη. Το εντυπωσιακό τέλος της παράστασης –«πειραγμένο» σε σχέση με το κείμενο, αλλά απόλυτα εναρμονισμένο υφολογικά– γίνεται με τους ηθοποιούς να μιλούν σε ρυθμό ραπ, «για να περιγράψω», όπως λέει ο κ. Τάρλοου, «με τρόπο θεατρικό το μέγεθος της απελπισίας των ηρώων και το ξεπέρασμα ενός ορίου που τους ανοίγει μία πόρτα προς κάτι πιο φωτεινό, αληθινό και εντέλει αισιόδοξο».
Εθνικό Θέατρο – Νέα Σκηνή. Αγίου Κωνσταντίνου 22. 23 Μαρτίου έως 28 Μαΐου.