Κήνσωρ και Κήνσορες, από τις πολλές λέξεις που εισέβαλαν στο γλωσσάρι του ελληνικού κατήφορου. Μιλάμε για τους Ρωμαίους «Τιμητές», που όπως αντιγράφω και μεταφέρω, βέβαιος ότι ενδιαφέρει όλους, ήσαν εκλεγμένοι άρχοντες με υψηλές αρμοδιότητες. Πέραν των φορολογικών-διοικητικών ζητημάτων που επόπτευαν, αποτελούσαν και τους άγρυπνους «ηθομετρητές», καταγγέλλοντας παρεκτροπές πολιτών από τους χρηστούς κανόνες· ακόμα και αμαρτίες συγκλητικών. Αναγκαία και ικανή συνθήκη λοιπόν για την άσκηση των καθηκόντων τους ήταν εκτός από το να φαίνονται –αυτό διαχρονικά αποδείχθηκε κάτι εύκολο– να είναι και τίμιοι. Εντάξει, όχι όσο ο εμβληματικός των Ρωμαίων αδιάφθορων Λεύκιος Κόιντος Κιγκινάτος, συνάδελφος του δικού μας Αριστείδη του Δίκαιου. Δείγμα γραφής Κιγκινάτου: Ενώ μπορούσε, ως ύπατος, δεν επανέφερε στην αγορά και στα παζάρια τον εξόριστο γιο του, τιμωρημένο από την προτέρα τάξη πραγμάτων. Κι όταν αφυπηρέτησε, αποσύρθηκε στα κτήματά του, αποτελώντας –χωρίς να το διαλαλεί τεχνηέντως μέσω σεμνότητας και ταπεινότητας– χρυσή εφεδρεία, όπως θα λέγαμε σήμερα. Οι Ρωμαίοι ζήτησαν (γονυπετείς) τη βοήθεια του κατ’ επιλογήν ξωμάχου, μπροστά σε εχθρική απειλή στο Λάτιο. Ο Κιγκινάτος πήγε, είδε, νίκησε, κι επέστρεψε στις γεωργικές καλλιέργειες. Θρυλείται –απόντων διαπιστευμένων ιστορικών και οινογευσιγνωστών– ότι το κρασί παραγωγής του ήταν πιο μεθυστικό από αξιώματα και εφήμερους θριάμβους.
Μια τάξη κηνσόρων και Κιγκινάτων νεοελληνικής κοπής, ολοένα διευρυνόμενη αριθμητικά, θεώρησε χρέος της, απαυδισμένη από τις βαθιές ρηγματώσεις που έφερε στο φως η χρεοκοπία, να καταδείξει στο πανελλήνιο το δέον γενέσθαι προς εθνική ανάταξη και κοινωνική ανάρρωση. Ατομα διαφόρων επαγγελμάτων (ή νεφελώδους ειδίκευσης), ανατροφής, μόρφωσης και στοχεύσεων, όμως κατά κανόνα αναγνωρίσιμα, με δημόσιο λόγο, συμφώνησαν ότι η κρίση είναι και κρίση αξιών και πολιτισμού. Κατόπιν αυτοεξορίστηκαν με κεκαλυμμένη έπαρση από την κινούμενη άμμο του αποκαλούμενου «κόσμου», αναλαμβάνοντας ρόλο κατηχητή του ταπεινού, εύπιστου (κ.λπ., κ.λπ.) λαού. Ασφαλώς δεν έχει σημασία αν ένιοι εξ αυτών μαζί τα πίνανε με κατά καιρούς ασκήσαντες εξουσία ή πέρασαν οι ίδιοι από θέσεις ευθύνης. Μιλώντας γάργαρα τη γλώσσα του διδακτισμού, επιμερίζουν ευθύνες για το μαύρο μας χάλι, ασφαλώς στους πολιτικούς, παραθέτουν τις δομές-σουρωτήρι του κράτους από συστάσεώς του, ψέγοντας την ανθεκτική ραγιάδικη νοοτροπία του «κόσμου»· της πλέμπας θέλουν να πουν, αλλά σφίγγουν τα δόντια συνεχίζοντας τη δωρεάν μαζική ψυχανάλυσή μας. Μέσω του τσουβαλιάσματος λοιπόν ημών των ανωνύμων αλλά ακολουθώντας τις καθαρτήριες νουθεσίες και στοχασμούς τους, θα έρθει η γενική λύτρωση· ίνα πληρωθή το ρηθέν «η κρίση θα μας κάνει καλύτερους». Ω ναι, η συμμετοχή στην τάξη των Eλλήνων κηνσόρων (διανοητών, καλλιτεχνών, άλλων πολλών) έχει γίνει «λαϊφστάιλ» των καιρών.