NDT: η πρώτη απογοήτευση

1' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αν και δεν ήταν η πρώτη, το Ολλανδικό Χοροθέατρο (NDT) άρχισε να με απογοητεύει ήδη από την αποχώρηση του Γίρζι Κύλιαν από τη διεύθυνση και τη μόνιμη ‘υποχρεωτική παρουσίαση’ ως RC (Resident Choreographer) νέων χορογραφιών του. Η πρώτη απογοήτευση συνέβη τον Μάρτιο 2015 με την πρώτη, για μένα, παρουσίαση έργων του ‘περίεργου’ ντουέτου Σολ Λεόν και Πολ Λάιτφουτ, που ανέλαβε τη διεύθυνση του υπέροχου συνόλου τις αρχές της χιλιετίας μαζί και με τη μόνιμη παρουσίαση χορογραφιών τους.

Εχουμε ζήσει χρόνια πολλά με το NDT. Ήδη από το ένδοξο τότε Φεστιβάλ Αθηνών στο Ηρώδειο (1972) με έργα του έξοχου Γκλεν Τέτλεϋ και τον περίφημων τριών … van: Manen, Dantzig, Schayk. Και εδώ και στη Δύση. Τι συγκίνηση, τι ανακαλύψεις, τι αποκαλύψεις, τι γοητεία. Ένα συγκρότημα, που έχει γράψει την ‘μοντέρνα’ ιστορία του βαθιά στην καρδιά και τον νου μας.

Το τρίπτυχο, που μας προσέφερε το ζεύγος Λεόν-Λάιτφουτ στο Μέγαρο Μουσικής (03/03) είχε μορφή … σάντουιτς. 2 ‘μπαλέτα’ του ζεύγους – σαν φρυγανιές – προστάτευαν το πιο ενδιαφέρον – σαν ζαμπόν/τυρί – κεντρικό έργο της βραδιάς. Στο πρόγραμμα ανακαλύπτω από πού γνώριζα το όνομα της χορογράφου Κριστάλ Πάιτ. Είναι καναδέζα και είχα δει προ ετών έργο της στο Βανκούβερ. Και εδώ το πρωτότυπο «The Statement» (η δήλωση; Η έκθεση; Η αναφορά; …) σε απόλυτη μορφή χοροθεάτρου (μουσική και 4 φωνές, που ανακοίνωναν τις δηλώσεις όσες και οι χορευτές) προσέφεραν μια πρωτότυπη, ακόμη και αγχώδη πρόταση για το τι θα ήθελε προκύψει, όχι μόνο κινησιολογικά. Βέβαια, αν τα ανακοίνωναν στα ελληνικά θα ήταν καλύτερα. Αλλά πώς; Μεγάλη δουλειά! Όσο για όλους τους 18 χορευτές μόνον έπαινος και θαυμασμός!

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή