Τρία νέα συμφωνικά έργα Ελλήνων συνθετών ακούστηκαν στη Στέγη του Ωνασείου στις 19 Μαρτίου. Στο πλαίσιο «Μουσική και εικαστικά» του «Ελληνικού Σχεδίου», που διοργανώνεται από το 2011, οι δημιουργοί κλήθηκαν να εμπνευστούν από πίνακες ζωγραφικής. Τα έργα παρουσίασε η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού, ενώ σολίστ ήταν οι μεσόφωνοι Θεοδώρα Μπάκα και Μαργαρίτα Συγγενιώτου.
Οι συνθέσεις διέφεραν μεταξύ τους τουλάχιστον όσο και οι πίνακες, οι οποίοι τις ενέπνευσαν. Πρώτα ακούστηκε η σύνθεση «Επίσκεψη» του Τάσου Ρωσόπουλου, εμπνευσμένη από τον φερώνυμο πίνακα του Γιώργου Ρόρρη. Καθένα από τα τέσσερα μέρη του έργου είχε σαφώς διακριτό χαρακτήρα, λυρικό, δραματικό ή πένθιμο και αντλούσε στοιχεία από τις κατακτήσεις των «μεγάλων» του 20ού αιώνα, είτε επρόκειτο για την «εξωτική» ενορχήστρωση του Ντεμπισί, είτε για τους μηχανιστικούς ρυθμούς των Προκόφιεφ και Σοστακόβιτς, είτε για την αισθητική των μινιμαλιστών. Στο τελευταίο μέρος μελοποιήθηκε το 8ο Σονέτο του Σαίξπηρ, το οποίο απέδωσε η Μπάκα. Εργο καλογραμμένο, αλλά σε πρώτη ακρόαση χωρίς ευδιάκριτο προσωπικό στίγμα, αποδόθηκε καλά από τον Καρυτινό και την ορχήστρα, ακατανόητα ενισχυμένη ηλεκτρικά: εάν στη συγκεκριμένη αίθουσα, ακόμα και χωρίς τους ανακλαστήρες ήχου επί σκηνής, παίζουν και ακούγονται πολύ μικρότερα σύνολα με πολύ πιο ευαίσθητα όργανα, γιατί έπρεπε να ενισχυθεί μία μεγάλη συμφωνική ορχήστρα με αποτέλεσμα τη γνωστή αλλοίωση του ήχου;
Το ερώτημα έγινε ακόμα πιο έντονο στις «Ελεγείες στα οράματα των επτά αγγέλων ΙΙΙ» του Μιχάλη Οικονόμου. Εργο σε επτά μέρη, υποβλητικό, ατμοσφαιρικό και έντονα θεατρικό, βασισμένο στον πίνακα του Τζον Μάρτιν «Η μεγάλη μέρα της οργής του», διέθετε κλιμακώσεις, στις οποίες η ενίσχυση περίττευε. Εναλλάσσονταν ενόργανα με φωνητικά μέρη, στα οποία η Συγγενιώτου απέδιδε στίχους του Ομήρου, της Σαπφούς και του Σιμωνίδη. Μουσικά, οι αναφορές έφταναν μέχρι το Χριστουγεννιάτικο τραγούδι «Από τον ουρανό ψηλά» του Λούθηρου, γνωστό από τη μελοποίησή του από τον Μπαχ.
Το τελευταίο έργο, τα «Τρία ζωγραφικά soundtracks» του Δημήτρη Παπαδημητρίου, βασίζονταν σε πίνακες του Μονέ, την «Παιδική συναυλία» του Ιακωβίδη και σε πίνακες του Τζάκσον Πόλοκ. Στα δύο πρώτα κοινός παρονομαστής ήταν μία χατζιδακικής αφετηρίας μελωδία.
Σε αυτήν κατέληγε το μουσικό υλικό έπειτα από μία περιγραφική ενορχήστρωση, η οποία απέδιδε αντανακλάσεις φωτός στο νερό, στην πρώτη περίπτωση και τον σαματά της παιδικής ορχήστρας στη δεύτερη. Το ρυθμικό τρίτο κομμάτι αναζητούσε τον ήχο των πινάκων του Aμερικανού ζωγράφου στον αμερικανικής αισθητικής μινιμαλισμό.