Ο κ. Μάκης Μπαλαούρας προφανώς και δεν ανήκε σε αυτούς που πραγματικά είχαν ανάγκη, στους πλέον αδύναμους που η κυβέρνηση με σθένος υπερασπίστηκε τον προηγούμενο Δεκέμβριο. Παρ’ όλα αυτά ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, συνταξιούχος της Τράπεζας της Ελλάδος, έλαβε τη 13η σύνταξη, το έκτακτο χριστουγεννιάτικο επίδομα που δόθηκε στους χαμηλοσυνταξιούχους.
Η κοινή γνώμη το έμαθε με καθυστέρηση 3,5 μηνών. Θα μπορούσε να μην το είχε μάθει. Ο βουλευτής το γνώριζε από την πρώτη στιγμή. Τι έπρεπε να κάνει και τι δεν έκανε ο κ. Μάκης Μπαλαούρας ας το κρίνει ο καθένας. Το αν η στάση του ήταν ανακόλουθη με τον ρόλο του στην εθνική αντιπροσωπεία και τις κορώνες κοινωνικής αλληλεγγύης και στήριξης των αδύναμων στρωμάτων, υλικά με τα οποία χτίζονται τα περισσότερα αφηγήματα αυτής της κυβέρνησης, επίσης. Δεν είναι ο πρώτος, προφανώς ούτε και ο τελευταίος, που λαμβάνει χωρίς να δικαιούται. Πικρή διαπίστωση ακόμη μία φορά.
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε εξηγήσεις, οι οποίες όμως δύσκολα πείθουν. Είπε ότι δεν κράτησε τα χρήματα. Αλλά ούτε και τα επέστρεψε, θα συμπληρώσουμε. Αντιθέτως, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, τα διέθεσε στο ταμείο αλληλεγγύης συνταξιούχων της Τράπεζας της Ελλάδος και στο απεργιακό ταμείο των υπαλλήλων της τράπεζας. Με λίγα λόγια, έκανε πολιτική με χρήματα που δεν έπρεπε να είχε λάβει. Ας σταθούμε όμως σε μια φράση του, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αν και όχι πρωτότυπη. «Το σύστημα έχει αδυναμίες», είπε. Το σύστημα λοιπόν εντόπισε τον κ. Μάκη Μπαλαούρα και τον κατέταξε στους χαμηλοσυνταξιούχους, καθώς ως μέλος της εθνικής αντιπροσωπείας δεν λάμβανε τη σύνταξή του αλλά ένα μικρό επίδομα –παράπλευρο των συντάξιμων αποδοχών επικουρικού– που η καταβολή του δεν μπορούσε να ανασταλεί. Ετσι, το αόμματο σύστημα που αντιλαμβάνεται μόνο αριθμούς και δεν μπορεί να «δει» ότι πίσω απ’ αυτούς βρίσκεται ένας βουλευτής και μια βουλευτική αποζημίωση 5.135 ευρώ, του έδωσε την έκτακτη οικονομική ενίσχυση.
Τι είναι αυτές οι αδυναμίες του συστήματος; Μια γνωστή, παλιά ελληνική ιστορία. Μια κεντρική διοίκηση που δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα βασικά, με υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες που δεν επικοινωνούν, με έλλειψη στοιχείων και τεκμηρίωσης, μια καθυστερημένη δημόσια διοίκηση που θέλει να κάνει δίκαιη κοινωνική πολιτική χωρίς πλήρη ψηφιακά δεδομένα, χωρίς να μπορεί να διακρίνει τους έχοντες από τους μη έχοντες.
Θα συμφωνήσω με τον βουλευτή. Το σύστημα έχει αδυναμίες. Ο ίδιος όμως, πέραν της διαπίστωσης που μας προσέφερε εκ των υστέρων, τι έκανε γι’ αυτό; Τίποτε. Επέλεξε τη σιωπή από το να πληροφορήσει τους εμπνευστές της «13ης σύνταξης» ότι το σχέδιό τους είχε τρύπες και έμπαζε νερά. Προτίμησε να μην τραυματίσει το επικοινωνιακό κυβερνητικό όπλο των περασμένων Χριστουγέννων από το να προστατεύσει τους πολίτες.
Πριν από περίπου ένα χρόνο, έρευνα της Μονάδας Ερευνών Κοινής Γνώμης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας ανέδειξε μεταξύ πολλών άλλων το εξής τρομακτικό: Περίπου ένας στους δύο πολίτες απάντησαν πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει σήμερα δημοκρατία παρά μόνο στους «τύπους». Οχι στην ουσία.
Ιδού ένα λαμπρό παράδειγμα. Διότι δεν υπάρχει κάτι πιο αντιδημοκρατικό από έναν βουλευτή που προκειμένου να μην πληγεί επικοινωνιακά η κυβέρνηση στην οποία ανήκει επιλέγει τη συγκάλυψη της αδυναμίας του συστήματος. Την οποία βέβαια, με τον τρόπο του συντηρεί και ο ίδιος. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο λαϊκισμός δεν αγαπάει ούτε τα στοιχεία ούτε την τεκμηρίωση. Του δημιουργούν ρωγμές.