Οι πόλεις δεν αλλάζουν μόνες τους, εμείς τις αλλάζουμε, με την παρέμβαση ή την απουσία μας. Σε πλήρη λειτουργία είναι πάλι όλες οι πιάτσες ναρκωτικών στο κέντρο των Αθηνών. Και στα μετόπισθεν της Ομόνοιας («Κ», 30/3, ρεπορτάζ Λίνας Γιάνναρου) και πίσω από τη Βιβλιοθήκη, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, στον πεζόδρομο της Μασσαλίας. Προχθές αναβλήθηκε εκδήλωση του Europe Direct στο Πνευματικό Κέντρο καθώς συμμετέχοντες δέχθηκαν επίθεση στη Μασσαλίας από τους παροικούντες την οδό· λίγες ημέρες νωρίτερα, φοιτητές του Οικονομικού της Νομικής έκαναν παράπονα στον δήμαρχο για το καθημερινό χάλι έξω από τη σχολή τους, ενώ σε συνεχή διαμαρτυρία είναι οι κάτοικοι και μαγαζάτορες της αστικής και εμπορικής αθηναϊκής «καρδιάς» που αδειάζει από κανονικότητα και αφυδατώνεται από υγιείς παρουσίες λόγω του ανεμπόδιστου παζαριού φονικών ουσιών και των εικόνων με τα ανθρώπινα ράκη να ουρούν, να αφοδεύουν, να τρυπιούνται δημοσία.
Χρόνια τώρα ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών εξαντλείται σε υποσχέσεις, καταγγελίες αρμοδίων, μικρό αποτέλεσμα, «στραβά μάτια» (τα «μεγάλα ψάρια» συνήθως διαφεύγουν, μικρο-βαποράκια προσάγονται και αφήνονται ελεύθερα – το ποινικό σύστημα έχει επιβαρυνθεί μέχρι αδρανοποιήσεως από το υψηλό ποσοστό εγκλείστων για ναρκωτικά), το κράτος περιορίζεται σε μια-δυο επιχειρήσεις εξάρθρωσης κυκλωμάτων.
Στην εποχή της ανυπαρξίας κονδυλίων για πολυδάπανη πρόληψη, καλύτερη οργάνωση των δικαστηρίων, αναδιάρθρωση της αστυνομίας, βολεύει να λησμονείται ότι οι διάσπαρτες ναρκο-πιάτσες αποτελούν και τρανταχτή ένδειξη λειψής βούλησης. Διότι η αδράνεια, τα σχέδια επί χάρτου, δεν είναι μόνο ζήτημα χρημάτων, αλλά και νοοτροπίας.
Σίγουρα το έγκλημα στην αφύλακτη Ελλάδα γιγαντώθηκε με την κρίση, όπως γιγαντώθηκαν όλα τα μεγάλα προβλήματα, διαφθορά, φοροδιαφυγή, παραοικονομία. Ομως θα μπορούσε το κράτος να μη μένει τόσο άπραγο. Παλιότερα είχε προταθεί η δημιουργία συντονιστικού οργάνου, όμως σε όσες επιτροπές ή όργανα κι αν ανατεθεί η σωτηρία της πόλης, όσοι άγγελοι κι αν επιστρατευτούν, σε ένα σύμπαν χωρίς στόχευση, το αποτέλεσμα θα είναι αμφίβολο. Σίγουρα δεν μπορεί να γίνει ό,τι στην Ελβετία, όπου σε οργανωμένους χώρους χορηγείται στους χρήστες από εξειδικευμένο ιατρικό προσωπικό ηρωίνη για να ξεκολλήσει ο εξαρτημένος από τα κυκλώματα των εμπόρων ή όπου σε ειδικά σημεία αντιμετωπίζονται άτομα σε κρίση· τουλάχιστον ας λειτουργήσουν οι υπεσχημένοι χώροι για χρήση, τύπου Φρανκφούρτης, ή ας χορηγούνται από ασθενοφόρα δόσεις σε χρήστες. Για να μη σπάνε αυτοκίνητα, να μην κλέβουν τσάντες, να μη σκοτώνουν μαγαζάτορες ή τη μάνα τους. Να μη σέρνονται ημιθανείς σε βρώμικα σοκάκια, σε ερείπια πνιγμένα στο σκουπίδι και βουβά – οι γνώριμοι δρόμοι δεν ξυπνούν πια εικόνες, φωνές, μνήμες, αλλά μια θλίψη κι ένα φόβο γι’ αυτό που κρύβουν. Εκεί ο αχός της πόλης μοιάζει να σε συνθλίβει, όπως και ο εσπερινός ουρανός. Πόσες απέχθειες ή νοσταλγίες πρέπει να συσσωρεύσουμε για να κάνουμε, πρώτα ως πολιτεία, ένα βήμα έξω από τη διάλυση;