Με το που έγινε γνωστό το συντριπτικό υπέρ του Αλεξάντερ Βουτσιτς αποτέλεσμα στις χθεσινές προεδρικές εκλογές στη Σερβία, το ερώτημα για το πως ο Βούτσιτς θα αντέξει δίχως εξουσία άρχισε να αιωρείται ήδη στο Βελιγράδι.
Το μεγαλύτερο συνταγματικό προνόμιο του προέδρου στη Σερβία, είναι η επικύρωση της κυβερνητικής απόφασης για τον διορισμό ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων και όπως λένε στον Βούτσιτς «δεν ταιριάζει να μοιράζει παράσημα σε στρατηγούς».
Ποια θα είναι, λοιπόν, η επόμενη κίνησή του ώστε να συνεχίσει να εξουσιάζει, τούτη τη φορά από το πόστο του προέδρου;
Οι επιλογές είναι δυο, υποστηρίζουν, οι αναλυτές. Η μία, και η πλέον πιθανή, είναι να ορίσει έναν πρωθυπουργό «μαριονέτα» από το κόμμα του και πίσω από τον «μπερντέ», να κυβερνάει ο ίδιος. Το είχε κάνει εξάλλου, στο διάστημα 2004-2012, ο τότε πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος Μπορίς Ταντιτς, με όχι ιδιαίτερη επιτυχία πάντως.
Η άλλη έχει ίσως μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Να μπει ο Βούτσιτς στον δρόμο του… Ερντογαν. Να προχωρήσει δηλαδή σε τροποποίηση του συντάγματος με δημοψήφισμα και να αλλάξει το πολίτευμα, από πρωθυπουργοκεντρικό τύπου Γερμανίας και να περάσουν όλες οι εξουσίες στον πρόεδρο.
Να γίνει δηλαδή ο ίδιος κάτι σαν «Πούτιν των Δυτικών Βαλκανίων», ένα μοντέλο που ο ανερχόμενος ανα την Ευρώπη εθνικολαϊκισμός, γλυκοκοιτάζει στην θέση του «σάπιου» της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και στην πράξη το εφαρμόζουν, ηγέτες του τύπου Ορμπαν (Ουγγραία), Λουκσένκο (Λευκορωσία) και βεβαίως οι Πουτιν και Ερντογαν.
Αν και είναι πρόωρο να προβλέψει κανείς το τι θα επακολουθήσει, οι συζητήσεις επ αυτών έχουν αρχίσει ήδη στο Βελιγράδι με σημείο αναφοράς την πολιτική παντοδυναμία του Αλεξάντερ Βουτσιτς και πως αυτή θα χρησιμοποιηθεί από τον πρώην ακραίο εθνικιστή και νυν νεοφιλελεύθερο Σέρβο ηγέτη στην άσκηση εξουσίας από το νέο του πόστο.
Μέχρι τώρα και από το 2012 που εξελέγη για πρώτη φορά πρωθυπουργός, κυβέρνησε με μεγάλο του όπλο τα ρητορικά και επικοινωνιακά του χαρίσματα, σε σημείο που να έχει κατηγορηθεί ότι κινείται στα όρια του αυταρχισμού, και στην ικανότητά του να ισορροπεί, με επιτυχία, την εξωτερική πολιτική της Σερβίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ρωσίας.
Για τους περισσότερους Σέρβους, ο Βούτσιτς είναι ένας σταθερός ηγέτης σε μια περιοχή που βιώνει μια μακροχρόνια επικίνδυνη ρευστότητα και ο οποίος καταφέρνει να μοιράζεται η Σερβία και την ευρωπαίκή αλλα και την ρωσική γεωπολιτική αγκαλιά.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στις πρώτες δηλώσεις του μετά την γνωστοποίηση του νικηφόρου αποτελέσματος, ο νέος πρόεδρος, έσπευσε να ευχαριστήσει και την Άνγκελα Μέρκελ και τον Βλαντιμίρ Πούτιν, για τη βοήθεια που μεταφράστηκε σε υποδοχή του στο Βερολίνο και τη Μόσχα προεκλογικά. Μάλιστα από τη Μόσχα επέστρεψε με δώρα κάποια μαχητικά αεροσκάφη και άρματα μάχης «ευγενική προσφορά» του Κρεμλίνου την οποία ο Βούτσιτς πούλησε προεκλογικά ακουμπώντας τους Σέρβους που μοιράζονται με τους Ρώσους την ορθόδοξη χριστιανική πίστη αλλά και την σλαβική καταγωγή. Αλλά και στην φιλοευρωπαϊκή μερίδα του πληθυσμού είχε να δώσει την προοδευτικά εξελισσόμενη διαδικασία για ένταξη της Σερβίας στην Ε.Ε. και σε όλους βεβαίως την υπόσχεση ότι οι Σέρβοι δεν θα δώσουν το Κόσοβο ποτέ…
Ο Αλεξάντερ Βούτσιτς έπαιξε στην πολιτική του διαδρομή, που ξεκίνησε σε ηλικία μόλις είκοσι χρόνων, σε όλα τα ταμπλό, από βουλευτής του υπερεθνικιστή και υποδίκου για εγκλήματα πολέμου Βοϊτσλαβ Σεϊσελι του οποίου υπήρξε πολιτικό παιδί, έγινε υπουργός του Μιλόσεβιτς, πρωθυπουργός από το 2012 και τώρα πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Τι άλλο του απομένει; το ανέκδοτο που κυκλοφορεί από χθες στο Βελιγράδι είναι ότι τώρα με την φόρα που έχει πάρει ετοιμάζεται να θέσει στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές υποψηφιότητα και για δήμαρχος της πρωτεύουσας γιατί ο σημερινός, ότι κόμματος του, δεν τραβάει…
Η τηλεοπτική γοητεία του Βούτσιτς, η ρητορική του δεινότητα και η μακροχρόνια άσκηση εξουσίας έχουν απαλείψει από το φιλοδυτικό δημοκρατικό προφίλ που λανσάρει, σκιές που τον ακολουθούν από τα πρώτα πολιτικά του βήματα.
Ποιος να θυμάται, ότι το 1992 από το βήμα της βουλής αξίωνε να εκτελούνται εκατό μουσουλμάνοι άμαχοι στον πόλεμο της Βοσνίας για τον θάνατο ενός Σέρβου στρατιώτη, ή την τρομοκρατία που ασκούσε στα ΜΜΕ που τολμούσαν να εκφέρουν μια διαφορετική άποψη για την πολιτική του Μιλόσεβιτς στο Κόσοβο όταν την περίοδος εκείνη ήταν πανίσχυρος υπουργός πληροφοριών του;