Οι απειλές τις οποίες εκτοξεύει ο Ελληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κατά των πιστωτών και «του άτυπου διευθυντηρίου της Ε.Ε.», όπως το αποκάλεσε, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να εξοργίζουν τους Ευρωπαίους εταίρους και να ενισχύουν τις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις στο εσωτερικό χωρών που αντιμετωπίζουν κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις στο προσεχές διάστημα. Λίγες εβδομάδες πριν από τις γαλλικές εκλογές το «ανφάν τερίμπλ» της ευρωπαϊκής Αριστεράς παίζει το παιχνίδι της Μαρίν Λεπέν, καταγγέλλοντας δήθεν «παιχνίδια εις βάρος του ελληνικού λαού».
Η γνωστή συνωμοσιολογία με παντοτινό θύμα την πτωχή πλην τίμια Ελλάδα, κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και λίκνο της δημοκρατίας, κάποια στιγμή παύει να ηχεί αξιόπιστη ακόμη και στα αυτιά του φανατικότερου ψηφοφόρου της ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κυβέρνησης –αν υπάρχει ακόμη αυτό το είδος. Ο πρωθυπουργός έφτασε χθες στο σημείο να διεκδικήσει έκτακτη σύνοδο κορυφής για το ελληνικό ζήτημα, φέρνοντας στη μνήμη των Ευρωπαίων ηγετών «τα Ιουλιανά του 2015», όταν πάλι η Ε.Ε. είχε παγώσει κάθε δραστηριότητά της για να ασχοληθεί με τη «χώρα με ειδικές ανάγκες». Το αποτέλεσμα το θυμόμαστε όλοι: τελεσίγραφο Σόιμπλε για «Grexit», άτακτη υποχώρηση κι ένα ακόμη μνημόνιο με νέα, επαχθή μέτρα.
Ο κ. Τσίπρας απέδωσε χθες τις ευθύνες για την κωλυσιεργία στους πιστωτές. Επρεπε, λέει, να έχει κλείσει η αξιολόγηση τον Δεκέμβριο του 2016. «Δεν είναι δυνατόν να παίζουμε τις κουμπάρες», εξήγησε στον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, και πολλοί αναρωτήθηκαν σε αυτό το σημείο πώς ακριβώς μεταφράστηκε στα αγγλικά η σχετική αποστροφή. Κι όμως εκείνος δεν ήταν που καθυστερούσε το κλείσιμο της αξιολόγησης, ελπίζοντας ότι θα εκμεταλλευθεί την κόντρα Ε.Ε. – ΔΝΤ προς όφελός του; Πριν ακριβώς δύο εβδομάδες ο ίδιος ο Σόιμπλε είχε πει, μεταξύ άλλων: «Το συνταξιοδοτικό δεν πρόκειται να υλοποιηθεί πριν από το 2020, κι αυτό έχει συμφωνηθεί, υπήρξαν κάποιες διαφωνίες, αλλά εγώ είπα, κύριοι, θα ισχύσει μετά το 2020». Είναι αφελές, φυσικά, να πιστέψει κανείς ότι ο Σόιμπλε προέταξε τα στήθη του έναντι του ΔΝΤ για να προστατεύσει το εισόδημα των Ελλήνων συνταξιούχων. Η επίμαχη φράση, όμως, αποδεικνύει ότι το αίτημα του ΔΝΤ για ταχύτερη εφαρμογή των περικοπών στις συντάξεις ουδένα αιφνιδίασε. Αλλωστε, η ίδια η ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να γνωρίζει ότι είναι αδύνατη η δημοσιονομική εξυγίανση χωρίς μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, συμπεριλαμβανομένων των περικοπών συντάξεων, αφού όπως έχει επανειλημμένως εξηγήσει ο πρώην υπουργός και καθηγητής Τάσος Γιαννίτσης, η συμμετοχή του ασφαλιστικού στην αύξηση του χρέους ήταν κάπου 120% στο διάστημα 2010 – 2015.
Προφανώς, οι πιστωτές είναι συνυπεύθυνοι έως ένα βαθμό για την παρατεταμένη και αδιέξοδη διαπραγμάτευση. Ομως η ελληνική κυβέρνηση είναι αυτή που έχει συμφέρον να κλείσει το ταχύτερο η αξιολόγηση. Εκβιασμοί, απειλές και τελεσίγραφα, όπως και οι μετωπικές συγκρούσεις με την Ε.Ε, απλώς σπρώχνουν τη χώρα μας λίγο εγγύτερα στην έξοδο.