Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης έχει καταντήσει για άλλους θρίλερ για άλλους φαρσοκωμωδία. Και θα ήταν όντως εξαιρετικά αστεία η όλη υπόθεση εάν δεν διακυβευόταν κάτι τόσο σοβαρό: το μέλλον της Ελλάδας.
Οι αστοχίες, οι κακοί υπολογισμοί, οι παλινδρομήσεις, που εκνευρίζουν τους εταίρους οι οποίοι δεν πιστεύουν πλέον τίποτα και κανέναν, είναι η μια πλευρά του δράματος. Από την άλλη, υπάρχει άγνοια, κυρίως για το πώς σκέπτονται και λειτουργούν οι εταίροι, χώρες και θεσμοί, αλλά και πολύς λαϊκισμός. Υπάρχουν επίσης οι γνωστές εσωτερικές τριβές, μεταξύ των κομμάτων αλλά και στο εσωτερικό τους, ειδικά αυτών που βρίσκονται στην εξουσία και καλούνται να «επωμισθούν» το πολιτικό κόστος της άσκησης αυτής της εξουσίας.
Δυστυχώς, στη σημερινή Ελλάδα του κυνισμού και του προσωπικού συμφέροντος, θα ήταν υπερβολή να προσδοκά κανείς να θυσιάσει ένας πρωθυπουργός, μια κυβέρνηση ή ένα κόμμα, το δικό του συμφέρον για το καλό του τόπου.
Αλλά και κυνικά να το δουν, με γνώμονα την παραμονή στην εξουσία, και πάλι λάθη κάνουν. Είναι προφανές ότι μερικά πράγματα είναι αναπόφευκτα. Μα οι εταίροι ζητούν, λένε, τρελά πράγματα. Βέβαια τα ζητούν γιατί είμαστε αναξιόπιστοι, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση. Αν δεχθούμε ότι ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος μας, είναι ανόητο και σίγουρα όχι πολύ πατριωτικό να επιμένουμε. Οι απώλειες για την οικονομία –λόγω αδυναμίας προσέλκυσης επενδύσεων και δημιουργίας θέσεων εργασίας, που δεν μπορεί παρά να είναι το κύριο ζητούμενο για κάθε κυβέρνηση– είναι ορατές. Και αντί να προχωρήσουμε, «αντιστεκόμαστε». Εις βάρος των εργαζομένων. Για να μην αυξηθεί το ποσοστό των ομαδικών απολύσεων, επιλέγουμε να μην έχουμε καθόλου προσλήψεις.
Αλλά και η αντιπολίτευση αντί να διευκολύνει, δυσχεραίνει το κλείσιμο της αξιολόγησης. Από τη μια οι συνεχείς εκκλήσεις για εκλογές, και από την άλλη, κάθε φορά που «αποκαλύπτεται» η προθυμία της κυβέρνησης να συναινέσει σε ένα δύσκολο μέτρο, τα στελέχη της αντιπολίτευσης σπεύδουν να την καταγγείλουν, λες και αν ήταν αυτοί στην εξουσία δεν θα βρίσκονταν σε παρόμοια κατάσταση. Λες και δεν το έζησε ο Γιώργος Παπανδρέου, ούτε ο Αντώνης Σαμαράς.
Αφού όλοι γνωρίζουν ότι το συνολικό βάρος στον προϋπολογισμό από τις συντάξεις είναι υψηλό για τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας και των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για το αν θα μειωθούν από το ’19 ή από το ’20 ώστε να «χρεωθεί» η επόμενη κυβέρνηση τον μουντζούρη.
Οπως ανέφεραν σε δημοσίευμά τους οι Financial Times, ο φόβος του πολιτικού κόστους οδηγεί τον Αλέξη Τσίπρα στην απόρριψη της συμφωνίας με τους θεσμούς, καθώς το μέτρο για περικοπή συντάξεων από το 2019 θα ήταν δυσβάσταχτο πολιτικά, λίγους μήνες πριν από τις προγραμματισμένες για εκείνη τη χρονιά εκλογές.
Η κυβέρνηση για άλλη μια φορά «διαβάζει» λανθασμένα τα δεδομένα και κυρίως τις προθέσεις των εταίρων, τις ανοχές και τις αντοχές τους. Εχει αναγάγει την ανακοίνωση μέτρων για το χρέος σε κορυφαία προτεραιότητα, την ώρα που όλα δείχνουν ότι οι συνθήκες δεν επιτρέπουν μια ουσιαστική συμφωνία ελάφρυνσης, αλλά και πάλι κάποιες υποσχέσεις.
Οσο για τις προσδοκίες από τα ευρωπαϊκά εκλογικά μέτωπα, ο Μακρόν δεν θα είναι πιο «φιλικός» από τον Ολάντ, ενώ οι γερμανικές εκλογές είναι πολύ μακριά, αλλά και να κερδίσει ο Σουλτς δεν θα αλλάξουν πολλά σε σχέση με την Ελλάδα, αν δεν αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Και σε αυτό δεν θα «βοηθήσει» κανείς σοσιαλδημοκράτης ή αριστερός Ευρωπαίος. Πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας.
Και όλα αυτά τη στιγμή που, σε αντίθεση με το 2015, οι Ευρωπαίοι ήδη εξετάζουν την προοπτική μιας Ενωσης «πολλών ταχυτήτων», και η ελληνική κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να διασφαλίσει ότι η Ελλάδα δεν θα είναι στην πρώτη.