Μεσημέρι στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Περπατάω και σταματάει δίπλα μου ένα αυτοκίνητο. Είναι ένα μονοθέσιο τρίκυκλο, που περιέργως δεν κάνει τον γνωστό θόρυβο. Βγαίνει από μέσα ένας προσεγμένος Πακιστανός. Το τρίκυκλο έχει σταματήσει προσεκτικά πλάι σε έναν κάδο ανακύκλωσης, με τρόπο που να μην εμποδίζει την κυκλοφορία και με τα alarm αναμμένα. Ο Πακιστανός είναι αξιοπρεπέστατα ντυμένος με παντελόνι και πουκάμισο. Φοράει πεντακάθαρα παπούτσια. Κατευθύνεται προς τον κάδο ανακύκλωσης.
Μου έχει κινήσει την περιέργεια. Κάθομαι και τον παρατηρώ. Ανοίγει με προσοχή το καπάκι του κάδου. Διαλέγει μόνο τις χαρτονόκουτες. Με ένα κοπίδι κόβει με ακρίβεια και ξεκολλάει προσεκτικά τις άχρηστες κολλητικές ταινίες. Κατόπιν, διπλώνει με υπομονή τις κούτες προκειμένου να καταλαμβάνουν ελάχιστο χώρο και τις στοιχίζει μεταξύ τους σε τέλεια παράταξη. Αφού μαζεύει συγκεκριμένο αριθμό από διπλωμένες χαρτονόκουτες, τις δένει μεταξύ τους με τη γνωστή μπλε πλαστική ταινία σε ομοιόμορφα δεμάτια.
Τον χαζεύω. Είναι από τους δημιουργούς που σου μεταδίδει ακαριαία την αγάπη γι’ αυτό που κάνει μόνο και που τον βλέπεις.
Στη συνέχεια τοποθετεί προσεκτικά τα ομοιόμορφα δεμάτια στην καρότσα του τρίκυκλου. Με τον τρόπο που τους συμπεριφέρεται θα μπορούσαν να ήταν το πολυτιμότερο φορτίο στον κόσμο. Το τελικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό – κυριολεκτικά για φωτογράφιση. Ντρέπομαι να φωτογραφίσω, για να μην τον προσβάλω. Στο τέλος κλείνει το καπάκι του κάδου, ασφαλίζει τα δεμάτια μεταξύ τους στην καρότσα του τρίκυκλου, πάντα νοικοκυρεμένα, σβήνει τα alarm και ξεπαρκάρει προσεκτικά. Κατεβαίνει την Αλεξάνδρας και τον διακρίνω λίγο παρακάτω να ξαναπαρκάρει προσεκτικά δίπλα στον επόμενο κάδο, όπως ακριβώς πλευρίζει το πειρατικό πλοίο τον στόχο του, σε τέλεια παράταξη.
Μένω ακίνητος λίγη ώρα, για να νιώσω αυτό που είδα. Νιώθω εκστασιασμένος. Το απόλαυσα, αλλά θέλω κι άλλο… Ο τύπος κάνει τη συγκεκριμένη δουλειά σαν να ήταν η σημαντικότερη στον κόσμο. Τη λατρεύει κυριολεκτικά, γι’ αυτό και την κάνει τόσο κορυφαία. Σχεδόν τέλεια. Ο Πακιστανός έχει κλέψει την καρδιά μου.
Μακάρι να είχα καταγράψει τη σκηνή σε βίντεο, για να μπορούσα να τη μοιραστώ. Θα την έδειχνα στις κόρες μου, στους φίλους μου, στους συνεργάτες μου, σε όλο τον κόσμο. Τίτλος: «ΠΩΣ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙΣ». Να αγαπάς και να τιμάς αυτό που κάνεις, αλλά πάνω από όλα τον ίδιο σου τον εαυτό. Να κάνεις ό,τι κάνεις σαν να ήταν το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο, κι ας μην είναι. Να το κάνεις απόλυτα προσηλωμένος, σαν να έχουν πεθάνει τα πάντα τριγύρω σου. Να το κάνεις με πάθος και αγάπη, όπως θα έκανες έρωτα στο αγαπημένο σου πρόσωπο. Να το κάνεις σαν να είσαι ο καλύτερος στον κόσμο, είτε είσαι ρακοσυλλέκτης, είτε σκουπιδιάρης, είτε περιπτεράς, είτε οτιδήποτε λαχταράει η ψυχούλα σου. Να αφήνεις κάθε φορά τον κόσμο πιο όμορφο απ’ ό,τι τον βρήκες.
Οπως εκείνος ο Πακιστανός. Με το προσεγμένο ντύσιμο. Και τα πεντακάθαρα παπούτσια… ■