Ρένα Μόρφη: «Αν κάποιος ακούει αλλά δεν χορεύει, αγχώνομαι»

Ρένα Μόρφη: «Αν κάποιος ακούει αλλά δεν χορεύει, αγχώνομαι»

4' 53" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η Ρένα Μόρφη είναι η φωνή των Imam Baildi που εδώ και δέκα χρόνια «μαγειρεύει» τον αισθηματία Ζαμπέτα με το hip-hop, τον μουσικό χείμαρρο του Χιώτη με τα βαλκανικά πνευστά, το καθαρόαιμο ρεμπέτικο με τους ηλεκτρονικούς ήχους και την παράδοση του μάμπο, τον Τσιτσάνη με το electro swing και τις big band. Είναι το γκρουπ που γεφυρώνει γενιές και, μαζί με την τραγουδίστριά του, τη Ρένα (ή Ρενάτα όπως τη φωνάζει η γιαγιά της), ξεσηκώνουν κλαμπ και φεστιβάλ, εδώ αλλά και στο εξωτερικό.

Πριν από λίγους μήνες, η Ρένα Μόρφη κυκλοφόρησε και τον πρώτο προσωπικό της δίσκο στον οποίο έβαλαν το χεράκι τους οι Imam. Περιέχει καινούργια τραγούδια και διασκευές που μιλούν για αδιέξοδους έρωτες φλερτάροντας με την αισθητική της Ανατολής και θυμίζοντάς μας το παράπονο του Βασιλειάδη, του Γαβαλά, της Βούλας Πάλλα. Τίτλος του, «Σούλη Ανατολή» (Μinos –EMI). Είναι το alter ego της Ρένας, μια περσόνα επινοημένη – αν και όχι ακριβώς: Σούλη Ανατολή είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε η Κερασία Σακελλαροπούλου, η γιαγιά της, όταν τραγουδούσε στον Βόλο της δεκαετίας του ’50! «Εκείνη ασχολήθηκε με το τραγούδι από τα 17 έως τα 21 της χρόνια και πάντα με την εποπτεία της οικογένειάς της. Την είχε ζητήσει μάλιστα ο θίασος Κοτοπούλη, αλλά δεν της επέτρεψε η μαμά της να ακολουθήσει αυτή τη διαδρομή. Εν τέλει, αντάλλαξε το όνειρο με την οικογένεια».

Στον Βόλο γεννήθηκε και μεγάλωσε και η Ρένα. Ο πατέρας ιπτάμενος στην αεροπορία στρατού, συνταξιούχος πια, η μητέρα ασχολείται με τον αθλητισμό και η γιαγιά έβαλε τον σπόρο του τραγουδιού. «Στο σπίτι τη θυμάμαι να τραγουδά πάντα Τζένη Βάνου και Μάνο Χατζιδάκι».

Τι δουλειά έχει ένα σύγχρονο κορίτσι με όλα αυτά; «Είναι τραγούδια που εκπνέουν γλύκα και νοσταλγία και τα αγαπώ πολύ», λέει στην «Κ». Της ταιριάζουν όμως και το πάθος και η δραματικότητά τους. «Αντίθετα, με τους Imam Baildi που ξεκίνησαν το 2007 διαλέγοντας παλιά κομμάτια και δίνοντάς τους νέο ήχο από την πλευρά της ενορχήστρωσης, η “Σούλη Ανατολή” στηρίζεται σε καινούργιο υλικό με μια πιο αναλογική ματιά, με λιτή ενορχήστρωση και προσέγγιση που θυμίζει την αισθητική των λαϊκών τραγουδιών της δεκαετίας ’50 – ’60».

Οι συντελεστές

Η Μόρφη χρησιμοποιεί πληθυντικό γιατί παρότι είναι ο πρώτος της προσωπικός δίσκος, οι συντελεστές έπαιξαν, όπως λέει, μεγάλο ρόλο. «Ο Ορέστης Φαληρέας στην ενορχήστρωση, ο Φοίβος Δεληβοριάς στις συνθέσεις όπως και ο Δημήτρης Μπαλογιάννης, ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης, ο Ορέστης Μπενέκας, ο Κάρλος Μενέντες, η ομάδα που συνεχίζουμε τις ζωντανές μας εμφανίσεις έκαναν μια λιτή ενορχήστρωση ώστε να μπορεί να μεταφερθεί αυτό το κλίμα και σε μια συναυλία». Είναι τραγούδια που περιέχουν τις εμπειρίες τους, τις συμμετοχές στη Λουιζιάνα και στο Τέξας με τους Ιμάμ, τα ταξίδια τους στη Λατινική Αμερική, την Κούβα και την Καραϊβική όπου αυτοσχεδίαζαν με Κουβανούς μουσικούς στις «Ακρογιαλιές δειλινά».

Με τον πρώτο της δίσκο η Ρένα θέλει να τιμήσει τη γιαγιά της, η οποία πηγαίνει συχνά στα live της εγγονής. «Είναι μια ταλαντούχα γυναίκα που μου έδειχνε πώς να έχω χάρη και μπρίο στη σκηνή, μου εξηγούσε πώς έραβε τις τουαλέτες που φορούσε, με έπαιρνε μαζί της σε χορωδίες. Οπως βλέπετε, είναι γονιδιακό. Της χρωστάω πολλά και θέλω να πιστεύω ότι εκπληρώνεται το όνειρό της. Οταν έρχεται σε συναυλίες μας, είναι συγκινητική στιγμή και για τις δυο μας. Αλλωστε, “της εγγονής ο δίσκος είναι τρεις φορές δίσκος της”», συμπληρώνει με χιούμορ.

Πού ανακάλυψε το λαϊκό; Στο Ιστορικό Αρχαιολογικό τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε! «Η Ιστορία και το τραγούδι έχουν κάτι κοινό: αποκωδικοποιούν την ανθρώπινη ψυχή. Η Ιστορία βλέποντας τα λάθη και τις επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και το τραγούδι αποτυπώνοντας συναισθήματα, άυλα δηλαδή πράγματα. Είναι στο πλαίσιο των ανθρωπιστικών επιστημών».

Στο Λύκειο η Ρένα είχε αδυναμία στην Τζόνι Μίτσελ, τον Τομ Γουέιτς, τον Λέοναρντ Κοέν, δημιουργούς που αφηγούνται ιστορίες. «Στην ελληνική σκηνή, αυτό το πετυχαίνει άψογα ο Φοίβος Δεληβοριάς και χαίρομαι που δούλεψα μαζί του στο ξεκίνημά μου, όπως και για το ότι συμμετέχει στον δίσκο μου, πρώτη φορά δημιουργικά σε δίσκο άλλου καλλιτέχνη. Είναι δάσκαλος για μένα κι έμαθα πολλά από τον Φοίβο».

«Ζαργάνα του Παγασητικού»

Δικός του ο χαρακτηρισμός «ζαργάνα του Παγασητικού». Η φανταχτερή περσόνα που βλέπουμε στις συναυλίες των Imam Baildi αλλά και τις δικές της, όπου τραγουδά το υλικό του δίσκου «Σούλη Ανατολή», δεν έχει καμία σχέση με το κατσούφιασμα του εντέχνου.

«Στις συναυλίες που κάνουμε με τους Imam αν δούμε κάποιον μόνο να ακούει και δεν χορεύει, αγχωνόμαστε πολύ. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει πράγματι μεγάλη εξωστρέφεια στο ελληνικό τραγούδι και αυτό οφείλεται στη θλίψη που έφερε η οικονομική κρίση. Δεν υποδύομαι κάτι άλλο, αυτό είμαι. Στο σχολείο, με θεωρούσαν υπερβολικά εκδηλωτική και βίωσα το μπούλινγκ εξαιτίας του αυθορμητισμού μου. Ακόμη κι από τον δάσκαλο υπήρχε διάκριση. Το γεγονός ότι δεν έχω άγχος στη σκηνή, είναι επειδή βίωσα την κακή κριτική. Δεν ήμουν το παιδί-ψυχή της παρέας, αλλά η τρελή της παρέας. Οταν ντρέπονταν τα άλλα παιδιά να πουν ποίημα, πεταγόμουν εγώ. Επίσης τραγουδούσα σόλο, γεγονός που προκαλούσε καθώς δεν ακολουθούσα τη μάζα. Στις μικρές κοινωνίες αυτά διογκώνονται, αλλά με έκαναν ακομπλεξάριστη. Η αγάπη και η στήριξη της οικογένειας μου υπερκάλυπταν κάθε δυσάρεστο συναίσθημα».

Από το 2010 με τους Imam, τον Λύσανδρο και τον Ορέστη Φαληρέα, είναι σαν μια οικογένεια που βρίσκεται διαρκώς στον δρόμο. «Σε ένα εννιαθέσιο βαν περνάμε πολλές ώρες της ζωής μας, τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό».

Στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του γαλλικού νότου, στο Sziget της Βουδαπέστης, το Lowlands του Αμστερνταμ, το Ariano της Ιταλίας, σε άλλα της Γερμανίας, της Δανίας, της Ελβετίας, το κοινό τους είναι ανάμεικτο. «Ελληνες του εξωτερικού, αυτοί που έφυγαν στα χρόνια της κρίσης αλλά και ξένοι που τους γνωρίσαμε συμμετέχοντας σε φεστιβάλ. Η ανταπόκριση των ξένων είναι το ίδιο ένθερμη με των Ελλήνων». Οσο για το κοινό της κρίσης, «είναι η γενιά μας που έφυγε από τη χώρα. Οταν συναντιόμαστε στο εξωτερικό, είναι από τις πιο συγκινητικές στιγμές. Δεν είναι ο ελληνισμός της ομογένειας, είναι οι ίδιοι άνθρωποι με τους οποίους μεγαλώσαμε μαζί και αναγκάστηκαν να φύγουν».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή