Κάθε ημέρα που περνάει, ο πρόεδρος Τραμπ ανακαλύπτει ότι αν υπήρχαν εύκολες λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει, τότε θα είχαν ήδη βρεθεί. Την Τρίτη, ωστόσο, κατά τραγικό τρόπο, ο Τραμπ πήρε ένα μάθημα εξωτερικής πολιτικής με την απεχθή επίθεση με χημικά σε Σύρους πολίτες, πολλοί εκ των οποίων παιδιά, που υποτίθεται ότι εξαπέλυσε το φιλορωσικό – φιλοϊρανικό καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασαντ.
Ο πρόεδρος Τραμπ ανέλαβε την εξουσία με την αφελή άποψη ότι θα μπορούσε να κάνει τον πόλεμο κατά του ISIS κέντρο της πολιτικής του στη Μέση Ανατολή και απλώς θα έστελνε περισσότερες ειδικές δυνάμεις και θα έριχνε περισσότερες βόμβες προκειμένου να δείξει πόσο σκληρός είναι. Αλλωστε ο πρόεδρος Τραμπ πίστευε ότι ο αγώνας κατά του ISIS θα ήταν ένας τρόπος για να χτίσει γέφυρες με τη Ρωσία του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν.
Το ISIS είναι το παραμορφωμένο παιδί που δημιουργήθηκε από τη Ρωσία, το Ιράν, τον Ασαντ και τη Χεζμπολάχ στη Συρία από τη μία πλευρά και φιλοϊρανικές παραστρατιωτικές ομάδες από την άλλη. Οταν ο Τραμπ ήθελε να συμμαχήσει με τη Ρωσία προκειμένου να διαλύσει το ISIS, στην πραγματικότητα αυτό ήταν μουσική στα αυτιά του Ασαντ, της Ρωσίας, του Ιράν και της Χεζμπολάχ. Οπως και οποιοσδήποτε άλλος, αυτοί οι άνθρωποι πίστεψαν ότι θα μπορέσουν να εκμεταλλευτούν την άγνοια του Τραμπ, προκειμένου να κερδίσουν για τους δικούς τους στόχους.
Θανατηφόρος επίθεση
Είναι άραγε απορίας άξιον ότι ο πρόεδρος Ασαντ δεν ένιωσε κανένα δισταγμό για να φέρει σε πέρας μία από τις πιο θανατηφόρους επιθέσεις με χημικά όπλα τα τελευταία χρόνια, προκαλώντας δεκάδες θύματα στην επαρχία Ιντλίμπ, το σημαντικότερο προπύργιο των Σύρων ανταρτών.
Η αλήθεια είναι ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν προκάλεσε αυτό το πρόβλημα στη Συρία και δικαίως λέει ότι εγκαταλείφθηκε στην τύχη του από την ομάδα του Μπαράκ Ομπάμα, η οποία είχε τον δικό της τρόπο για να αντιμετωπίζει τα προβλήματα στη Συρία, προσπαθώντας να συνδιαλλαγεί με το Ιράν και τη Ρωσία που είναι κομβικής σημασίας παίκτες εκεί, χωρίς, ωστόσο, να διαταράξει τις ισορροπίες.
Σήμερα, όμως, πιστεύω ότι η αδράνεια είναι μεγάλο σφάλμα. Αν επιτραπεί στον Ασαντ να προσπαθήσει να ελέγξει ολόκληρη τη Συρία, αυτό θα σημαίνει ατελείωτες σφαγές. Η λιγότερο κακή λύση είναι ο διαχωρισμός της Συρίας και η δημιουργία μιας προστατευόμενης περιοχής για τους σουνίτες, η οποία θα προστατεύεται από διεθνείς δυνάμεις και κάποιες αμερικανικές δυνάμεις. Τουλάχιστον αυτό θα σταματήσει την αιματοχυσία και τις ροές των προσφύγων, που πυροδοτούν την εθνικιστική και λαϊκιστική ρητορική στην Ευρώπη.