Η Αθήνα της documenta

2' 10" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αν ένας εξωγήινος προσγειωνόταν στο κέντρο της Αθήνας το Σαββατοκύριακο, το τελευταίο που θα σκεφτόταν ήταν ότι περπατούσε στους δρόμους της πρωτεύουσας μιας χρεοκοπημένης χώρας. Ειλικρινά, δεν θυμάμαι την πόλη σε παρόμοια κατάσταση συλλογικής ευφορίας εδώ και πολλά χρόνια. Εντάξει, καλό θα ήταν να κινηθεί κανείς σε συγκεκριμένες περιοχές, να μην κάνει το λάθος να κατηφορίσει τη Σταδίου ή την Πανεπιστημίου, να μη φτάσει ποτέ στην Πατησίων και στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Αλλά στο «επίσημο» κέντρο, ή τουλάχιστον σε αυτό που θεωρούμε ως «επίσημο» τα χρόνια μετά το 2000, η Αθήνα έδινε την αίσθηση μιας δυναμικής μεσογειακής πρωτεύουσας που απολαμβάνει τη ζωή. Χωρίς αμφιβολία, βοηθούσαν ο θεσπέσιος ανοιξιάτικος καιρός και το πολύχρωμο, ανθρώπινο μελίσσι της documenta, οι χιλιάδες ξένοι επισκέπτες που έρρεαν αδιάκοπα σε όλες τις πιθανές κατευθύνσεις και διαδρομές, από έκθεση σε μουσείο και από μουσείο σε κάποιο από τα… σχεδόν μισό εκατομμύριο καφέ, μπαρ, ταβέρνες και όλα τα ενδιάμεσα αθηναϊκά υβρίδια. Παντού κίνηση, φωνές, χαρά.

Ομολογώ ότι ανήκω στην κατηγορία εκείνη που αντιμετώπιζαν την documenta με επιφύλαξη, κυρίως ύστερα από εκείνο το ακατάληπτο, αριστερίστικο μανιφέστο της παρθενικής συνέντευξης Τύπου. Εξακολουθώ να μην έχω άποψη, αλλά παρακολουθώντας το χαρούμενο πλήθος των φίλων μας από το εξωτερικό να γεμίζουν με θετική ενέργεια τη συνήθως βαριά ατμόσφαιρα της πόλης, τείνω να γίνω πολύ πιο θετικός με τη διοργάνωση.

Το «κακό» με αυτά τα σύντομα διαλείμματα καλής διάθεσης και αισιοδοξίας είναι ότι συνειδητοποιείς πολύ πιο εύκολα τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες που για μερικούς αδιανόητους λόγους μοιάζουν καταδικασμένες να παραμείνουν «ευκαιρίες» και «δυνατότητες».

Αν, για παράδειγμα, δεν μπεις αυτές τις ημέρες στο Ωδείο Αθηνών, σε ένα από τα ευτυχέστερα δείγματα μεταπολεμικού μοντερνισμού στην πόλη (αρχιτέκτονας: Ιωάννης Δεσποτόπουλος) και βασικό κόμβο της τρέχουσας documenta, δεν μπορείς να αντιληφθείς τις δυνατότητες ενός κτιρίου που παρέμενε για δεκαετίες ημιτελές. Παρένθεση: λίγο περισσότερη φροντίδα στο πυκνό πράσινο που περιβάλλει το κτίριο δεν θα έβλαπτε. Εστω και για λόγους «βιτρίνας». Επίσης, αν δεν ανέβεις στο τελευταίο επίπεδο του παλιού Φιξ (και νυν ΕΜΣΤ), δυσκολεύεσαι να καταλάβεις γιατί δεν έχει εκπονηθεί ένα στοιχειώδες πρόγραμμα ανακαίνισης για τις όψεις και τις ταράτσες των παρακείμενων πολυκατοικιών. Και αν επιλέξεις να κατέβεις με το τραμ μέχρι την παραλία και η καλή σου τύχη σε στείλει στην αξιοποιημένη μαρίνα Φλοίσβου, δεν μπορείς εύκολα να καταλάβεις γιατί όλο το μέτωπο από το ΣΕΦ μέχρι τη Γλυφάδα δεν διαθέτει ανάλογης ποιότητας υποδομές που να τις χαίρονται ελεύθερα ο Αθηναίος και ο τουρίστας.

Αυτή η πόλη είναι γεμάτη ευκαιρίες. Αλλά χρειάζεται μια κυβέρνηση που να πιστεύει στις ευκαιρίες και μια κοινωνία που να επιβάλλει ηγεσίες που θα πιστεύουν στις ευκαιρίες. Προς το παρόν, δεν διαθέτουμε ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή