Αυτό μάλιστα, είναι πολιτισμός με περικεφαλαία! Η υπουργός Πολιτισμού, Λυδία Κονιόρδου, αποκάλυψε υπερηφάνως τη μαρμάρινη πλάκα στους Φιλίππους, με την οποία ο αρχαιολογικός χώρος αναγνωρίζεται ως μνημείο του παγκόσμιου πολιτισμού από την UNESCO, και φωτογραφήθηκε μπροστά της σε διαφορετικές πόζες. Δεν κατάλαβε, επειδή μάλλον δεν ξέρει αγγλικά, ότι η λέξη «world» στην πλάκα είχε γραφεί –ακριβέστερα, είχε χαραχθεί στο μάρμαρο– ανορθόγραφα ως «word».
Και καλά η υπουργός. Οι άλλοι παριστάμενοι δεν το είδαν ή προτίμησαν να κάνουν ότι δεν το βλέπουν; Σε μια φωτογραφία η υπουργός εικονίζεται με έξι ακόμη κυρίες και έναν κύριο. Κανείς τους δεν πρόσεξε ή δεν κατάλαβε το λάθος; Αυτό είναι το πιθανότερο. Αλλιώς δεν εξηγείται γιατί ταπεινώθηκαν φωτογραφιζόμενοι μπροστά σε μια προσβλητική για το κράτος και τον πολιτισμό μας ανορθογραφία, η οποία αποκαλύπτει πόσο βαθύ είναι το πρόβλημα της προχειρότητας και του άρπα-κόλλα. Στις πινακίδες των εθνικών οδών, συνηθίσαμε πια τις εσφαλμένες ή και γελοίες αποδόσεις στα αγγλικά τοπωνυμίων και προορισμών. Αλλά ανορθογραφία σε επιγραφή εγχάρακτη σε μάρμαρο είναι ένα ανώτερο στάδιο.
Θα ήταν εύκολο να αναβληθεί η τελετή των εγκαινίων, ώσπου να φτιαχτεί ξανά η επιγραφή. Θα αρκούσε η δικαιολογία ότι συνέβη κάτι έκτακτο στην υπουργό και δεν μπορούσε. Ουδείς θα έπαιρνε είδηση το λάθος· και να διέρρεε, κανείς δεν θα καθόταν να ασχοληθεί, ενώ τώρα η φωτογραφία ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο και μας διασύρει. Πού όμως φιλότιμο; Και το χειρότερο, μαζί με το φιλότιμο φοβάμαι ότι εξέλιπε και το περιλάλητο δαιμόνιο! Διότι τι έλειπε από την αγγλική λέξη για να είναι σωστή; Το γράμμα «l» ανάμεσα στο «r» και το «d». Κανείς δεν σκέφθηκε να το στριμώξει εκεί ανάμεσα, γραμμένο με ένα κοινό μολυβάκι; Κρίμα. (Αν τουλάχιστον το είχαν κάνει, το αστείο θα ήταν τέλειο. Φαντασθείτε: τις κυρίες να σχηματίζουν κύκλο μπροστά από την επιγραφή, ο κύριος με το μολυβάκι του να σκύβει, μετά να σηκώνεται έχοντας κοκκινίσει ελαφρώς, όλοι χαμογελαστοί, ούτε γάτα ούτε ζημιά…)
Δεν πειράζει. Διότι και έτσι, όπως είναι τώρα η επιγραφή, έχει την αξία της. Ας γράφει επάνω ό,τι θέλει: μνημεία, παγκόσμιος πολιτισμός, UNESCO κ. λπ. Eτσι όπως είναι γραμμένη η επιγραφή λέει, στην πραγματικότητα, κάτι διαφορετικό: δοξάζει τη βασική αξία του Υπαρκτού Ελληνισμού, το «δε βαριέσαι…». (Iσως μάλιστα να είναι το πρώτο μνημείο αφιερωμένο στο «δε βαριέσαι…) Είθε να αποκτήσουμε και άλλα τέτοια! Τα έχουμε ανάγκη.
Η πυξίδα του
«Μπορώ να είμαι τελείως ασυνεπής κι ακόμη απολύτως πρόθυμος να παραπλανήσω και να πω αναλήθειες, αν αυτό θα με βοηθήσει να κερδίσω τον πόλεμο». Το εκμυστηρεύθηκε σε έναν έμπιστό του, το φθινόπωρο του 1941, ένας μεγάλος της Ιστορίας, ο Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ. Θα ταίριαζε γάντι, όμως, και με έναν μικρό, τον Αλέξιο Τσίπρα, πρωθυπουργό της Ελλάδος, εφόσον βέβαια αντικαταστήσουμε τη φράση «για να κερδίσω τον πόλεμο» με τη φράση «για να μείνω στην εξουσία». Δεν σας λέω τίποτε καινούργιο όμως. Το 73% του κόσμου, σύμφωνα με την έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, έχει καταλάβει ότι η παραμονή του Τσίπρα στην εξουσία είναι η μόνη πυξίδα του στη διαπραγμάτευση.
Ημερομηνία λήξης
Η μοναδική απορία μου για τον αμερικανικό βομβαρδισμό του στρατιωτικού αεροδρομίου στην πόλη Χομς της Συρίας, την περασμένη Παρασκευή, αφορά την ημερομηνία λήξης των συγκεκριμένων «προϊόντων» που χρησιμοποιήθηκαν για την επίθεση – πύραυλοι Τόμαχοκ, αν δεν κάνω λάθος.
Ο Τραμπ κάπως σοβαρεύει. Μας προϊδεάζουν σχετικώς οι πρόσφατες εξελίξεις: απομακρύνει τον Στιβ Μπάνον από το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας (ίσως και τελείως από τον Λευκό Οίκο, σύμφωνα με τις φήμες) και, επίσης, μέσω του στρατιωτικού πλήγματος στο καθεστώς Aσαντ, με αφορμή τη χρήση τοξικών αερίων κατά αμάχων, ο Τραμπ διεκδικεί τον ρόλο του ηγέτη της Δύσης – ρόλο τον οποίο είχε αποποιηθεί προτού αναλάβει επισήμως τα καθήκοντα του. Παρ’ όλα αυτά, η ημερομηνία λήξης πρέπει να έχει σημασία για τον Τραμπ, διαισθάνομαι. Του ταιριάζει να έχει πει στους στρατηγούς του να προτιμήσουν πυραύλους που πλησιάζουν την ημερομηνία λήξης. Παραμένει καρτούν – είναι η φύση του, πώς αλλάζει; Και, ευτυχώς, το σύστημα είναι σοβαρότερο και επιβάλλεται…
(Πάντως, υπάρχει μια πολύ φίνα ειρωνεία στο ότι ένας πύραυλος αέρος-εδάφους μπορεί να έχει ημερομηνία λήξης, δηλαδή ασφαλούς χρήσης. Ασφαλούς χρήσης για ποιον, εκείνον που το εκτοξεύει ή τον άλλο που το δέχεται;)