«Το πρέπον σέβας»

2' 10" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οπου κι αν πήγαινε λοιπόν ο Αγιος, διαβάζουμε, «εδίδασκε τους χριστιανούς να μην κάμνουν παζάρια την Κυριακήν, ούτε άλλας εργασίας, αλλά να πηγαίνουν εις τας εκκλησίας, και να ακούουν τας Ιεράς Ακολουθίας, και τα θεία λόγια, και όσοι τού παρήκουον, ο Θεός τούς επαίδευε με διάφορα παιδευτήρια· όθεν εις τόπον λεγόμενον Χαλκιάδες έως μίαν ώραν μακράν από την Αρταν, ένας πραγματευτής, επειδή παρήκουσε, και ετόλμησε να πραγματευθή την Κυριακήν, ευθύς εξηράνθη η χειρ του, δραμών δε προς τον Αγιον και ζητήσας συγχώρησιν διά την αμαρτίαν του, μετ’ ολίγας ημέρας ιατρεύθη».

Ποιος ο Αγιος το δηλώνει ο τίτλος του ολιγοσέλιδου βιβλίου απ’ όπου αντλήθηκε η παραπάνω παράγραφος, και το οποίο τυπώθηκε στην Κεφαλονιά το 1894: «Ακολουθία και βίος του εν Αγίοις πατρός ημών Κοσμά του ιερομάρτυρος και ισαποστόλου, ψαλλομένη κατά την 24 Αυγούστου – Πόνημα Σαπφείρου Χριστοδουλίδου». Για τον Κοσμά τον Αιτωλό πρόκειται, που τον έφερε στο μυαλό, μεγαλοβδομαδιάτικα, η τόση πια ανάγκη να λειτουργούν και την Κυριακή οι αγορές. Εννοείται ότι οι εντολές του χριστιανισμού περί Κυριακής αργίας δεν μετρούν ιδιαίτερα ούτε σ’ έναν κόσμο που λατρεύει να δηλώνει λάτρης του Χριστού. Αν μνημονεύεται λοιπόν η τιμωρητική και αμέσως έπειτα διορθωτική-ιαματική θαυματουργία του Πατροκοσμά, είναι για την προϊστορία του πράγματος και μόνο. Παράγραφος δεύτερη, λοιπόν: «Ομοίως εις Πάργαν ένας εργοστασιάρχης, επειδή ηθέλησε να πωλήση μερικόν πράγμα την Κυριακήν, επιάσθη το χέρι του. Ομολογήσας δε την αμαρτίαν του εμπρός εις τον Αγιον, και νουθετηθείς υπ’ αυτού, έλαβε την συγχώρησιν ομού και την ποθουμένην ιατρείαν της χειρός του. Κατά το Ξηρόμερον έτυχε μία γυναίκα, και εζύμωσε την Κυριακήν, και αφού έβγαλε το ψωμί από τον φούρνον, το ηύρε κόκκινον ωσάν να το είχε ζυμώσει με αίμα· όθεν προσπίπτουσα εις τους πόδας του Αγίου, έλαβε την πρέπουσαν διόρθωσιν. Εις άλλα δε μέρη, διατί δεν εφυλάχθη το πρέπον σέβας της Κυριακής, άλλου έσκασε το βόδι του, άλλου το μουλάρι του, άλλος εδαιμονίσθη, και άλλος εύρε το παιδί του αποθαμένον».

Το πρόβλημα της Κυριακής αργίας ανάγεται στους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού. «Ηδη ο Μ. Κωνσταντίνος», λέει ο Φαίδων Κουκουλές στο έργο του «Βυζαντινών βίος και πολιτισμός», «ώρισεν ίνα η Κυριακή είναι ημέρα αργίας “διά τους εκ των τεχνών βιούντας”, επιτρέψας μόνον οι γεωργοί να εργάζωνται κατ’ αυτήν, επειδή ούτοι έπρεπε καθ’ οιανδήποτε ημέραν να επωφελώνται των καιρικών μεταβολών». Και σήμερα, και πάντα, ουδείς θα ψέξει αγρότη που δεν αφήνει «άπρακτον» (ή «έξεργον») και το Πάσχα ακόμα ή τα Χριστούγεννα. Αλλωστε και του Κωνσταντίνου ο νόμος ατόνησε και πολλών άλλων αυτοκρατόρων ή εκκλησιαρχών οι αυστηρές διατάξεις σκόνταψαν στην πραγματικότητα του ανθρώπινου βίου. Αν είχαν ξηρανθεί αι χείρες όλων των χριστιανών που δούλεψαν Κυριακή, ο χριστιανισμός θα ήταν προ πολλού Σαχάρα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή