Κάθε χρόνο, εκεί στα μέσα Ιανουαρίου, υπάρχουν δημοσιεύματα τα οποία παρουσιάζουν τις προτάσεις των πανεπιστημίων και ΤΕΙ προς το υπουργείο Παιδείας για τον αριθμό των εισακτέων στα ιδρύματα κατά το επόμενο ακαδημαϊκό έτος. Πολλοί, μάλιστα, κάθε χρόνο σοκάρονται διότι (και αυτή τη χρονιά) τα ιδρύματα ζητούν από το υπουργείο πολύ μικρότερο αριθμό συγκριτικά με τους εισακτέους της προηγούμενης χρονιάς. Στα μέσα Μαρτίου, εκδίδεται η τελική απόφαση του υπουργού, η οποία πάντα αγνοεί την πρόταση των ΑΕΙ, ενώ στην πλειονότητα των περιπτώσεων ο αριθμός όχι μόνο δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται!
Κάθε χρόνο επίσης, η έλευση της Μεγάλης Εβδομάδας πυροδοτεί τη συζήτηση για τη μεταφορά στην Ελλάδα του Αγίου Φωτός με τιμές αρχηγού κράτους. Αντίθετα από τη συζήτηση για τον αριθμό των εισακτέων, η οποία περιορίζεται μεταξύ της εκπαιδευτικής κοινότητας –πλην της φετινής εξαίρεσης λόγω των παλινωδιών του υπουργού Κώστα Γαβρόγλου–, οι τιμές αρχηγού κράτους για το Αγιο Φως προσφέρονται για σχολιασμό στην κεντρική πολιτική σκηνή, δίνοντας σε πολιτικολογούντες ευκαιρία παρέμβασης (και δημοσιότητας).
Το ίδιο συμβαίνει ετησίως με τις μαθητικές παρελάσεις της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου, για τις οποίες το διακύβευμα είναι εάν πρέπει να συνεχίσουν να γίνονται. Κάποιοι πολιτικοί πετούν το γνωστό πυροτέχνημα περί κατάργησής τους, ενώ ουκ ολίγοι σχολιαστές ανασύρουν παλαιότερες δηλώσεις πολιτικών για να τους επικρίνουν για ασυνέπεια λόγων και πράξεων.
Τα παραπάνω έχουν ετήσιο ραντεβού στον δημόσιο διάλογο της Ελλάδας. Ωστόσο, το «παλμαρέ» της ημέρας της μαρμότας συμπληρώνεται κάθε έτος (ο μήνας μόνο αλλάζει) με τις εξαγγελίες του εκάστοτε υπουργού για αλλαγές στη διδασκαλία των Θρησκευτικών, της Ιστορίας, των Νέων και των Αρχαίων Ελληνικών με τους επαΐοντες να «καιροφυλακτούν» με το ζύγι για να διαπιστώσουν ποιο κεφάλαιο «κόβεται» και πόσο, και ποιο το αντικαθιστά (οι πρόσφατοι λυγμοί αφορούσαν την «Αντιγόνη» και την εποχή του Ιουστινιανού που, τάχα, εξοβελίζονται από τη διδακτέα ύλη).
Η παραπάνω θεματική αποτελεί αρμοδιότητα του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων και είναι σαφώς διακριτή η σύνδεση των επιμέρους ζητημάτων – άπτονται της εθνικής μας ταυτότητας: η οικογένεια και το «δίκαιο των παιδιών μας» (ποιος ξεχνά τις οξύτατες αντιδράσεις των γονιών για τα παιδιά που αδικούνται όταν μειώνονται οι θέσεις εισακτέων στις ιατρικές σχολές), το εθνικό μεγαλείο (άσχετο εάν οι μαθητές βαριούνται στις παρελάσεις), η γλώσσα και ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός, η ορθοδοξία.
Η ανακίνηση του σχετικού διαλόγου για ζητήματα που άπτονται της εθνικής ταυτότητας ενός λαού είναι χρήσιμη. Αλλά με μέτρο. Ο διάλογος καταλήγει «άγευστος» και αποπροσανατολιστικός όταν σερβίρεται ετησίως, ενώ άγονες είναι οι δηλώσεις-πυροτεχνήματα για λόγους δημοσιότητας. Ολα αποτελούν ενδείξεις ενός λαού που αρνείται να ωριμάσει.