«Καμιά καλή πράξη δεν μένει ατιμώρητη». Το περίφημο αγγλοσαξονικό οξύμωρο, μεταφρασμένο στα Ελληνικά, περιγράφει με πολύ γλαφυρό τρόπο το πόσο εύκολο είναι να μπλέξει κανείς σε μια περιπέτεια επειδή έκανε τη δουλειά του. Ψέματα. Το λειτούργημά του. Γιατί η δουλειά του αστυνομικού δεν είναι προμήθεια εμπορευμάτων ούτε απλή παροχή υπηρεσιών. Είναι αυτή που διατηρεί ζωντανή την ελπίδα για μια κοινωνία δικαιοσύνης, ισονομίας και ορθολογικής ερμηνείας των νόμων. Εστω και από εμάς, τους ερασιτέχνες.
Τις προάλλες βρέθηκα μάρτυρας σε μια δίκη. Κατηγορούμενος ήταν ο φίλος και συνεργάτης που έστειλε στον εισαγγελέα μια υπόθεση παράνομης πώλησης ζώων. Χωρίς παραστατικά, ηλεκτρονική σήμανση ή διαβατήριο. Με άλλα λόγια, κατά απόλυτη παράβαση της σχετικής νομοθεσίας που ορίζει ποιος και πώς δικαιούται να πουλάει ζώα συντροφιάς.
Οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν πρωτοδίκως. Με το ενδιαφέρον σκεπτικό της απόφασης ότι είχαν «οικονομική στενότητα» και πως «τέτοιες πρακτικές, αν και παράνομες, είθισται να συμβαίνουν». Αυτό το «είθισται» μου έκατσε στον λαιμό σαν βαριά πέτρα. Με αυτή τη στρεβλή λογική, αν μια παραβατική συμπεριφορά συμβαίνει κατά κόρον, κάποια στιγμή παύει να είναι νομικά κολάσιμη. Οπως η παραβίαση του κόκκινου σηματοδότη. Ο βανδαλισμός του δημόσιου χώρου. Η φοροδιαφυγή… Οπλισμένοι με αυτή την απόφαση, οι πωλητές αντεπιτέθηκαν. Με αγωγή για «ψευδή καταμήνυση, ψευδορκία και συκοφαντική δυσφήμηση» κατά του ανθρώπου που τους έστειλε στο δικαστήριο. Δώσε θάρρος στον παραβάτη…
Στη δίκη του δεν παρέστη καμία επιτροπή φιλοζωικών οργανώσεων. Κανείς δεν άνοιξε ιστοσελίδα συμπαράστασης και ψηφίσματος διαμαρτυρίας. Στα social media δεν διαβάσαμε καμία αγανακτισμένη ανακοίνωση. Και, βέβαια, τα έξοδα δεν τα κάλυψε η υπηρεσία. Αν και γι’ αυτό το τελευταίο, ακόμα αναρωτιέμαι γιατί.
Οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει
Τι απέγινε με τη δίκη; Αθωώθηκε φυσικά. Με τέτοιο κόστος σε χρόνο, χρήμα και ψυχικά αποθέματα, που δεν θα μπορούσα, ελαφρά τη καρδία, να ζητήσω από τον ίδιο ή οποιονδήποτε άλλο στη θέση του να ξαναεμπλακεί στην ίδια διαδικασία. Και, για να είμαι ειλικρινής, ακόμα δεν τον έχω ρωτήσει τι θα κάνει στο μέλλον. Φοβάμαι την απάντηση που θα μου δώσει.
Οταν πρωτοασχολήθηκα με «τα φιλοζωικά», δεν ήμουν τόσο αφελής ώστε να πιστεύω πως όλοι οι εμπλεκόμενοι είχαν στο μυαλό τους την ευημερία των ζώων. Ημουν όμως αρκετά ανόητος ώστε να ελπίζω πως, με ένα στέρεο νομικό πλαίσιο και πέντε ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να υπερβούν το συμβατικό καθήκον, θα καταφέρουμε να ξεριζώσουμε τα ζιζάνια από το χωράφι. Τι πιστεύω τώρα; Για να είμαι ειλικρινής, βλέπω πως οι προτεραιότητες της κοινωνίας έχουν αλλάξει. Η φιλοζωία έχει γίνει πολυτέλεια για τον πολίτη και πάρεργο για την πολιτεία. Ενα μεταξωτό βρακί για πισινούς που έπαψαν, εδώ και αρκετά χρόνια, να είναι επιδέξιοι, όπως λέει και η παροιμία.
Και ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο βγάζω το καπέλο στους αφανείς ήρωες που εξακολουθούν να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο, ελπίζοντας και στην παραμικρή ρωγμή. Και ελπίζω αυτή η ελάχιστη αναφορά στις περιπέτειές τους να μετρήσει σαν μια κάποια ελάχιστη αναγνώριση. Και προτροπή. Για την εμπλοκή στην επόμενη περιπέτεια. ■