Στη Λεύκα, παλιά εργατοσυνοικία του Πειραιά, μεταξύ Καμινίων και Ρετσίνας, ανάμεσα σε μηχανουργεία, αποθήκες και παλιά βιομηχανικά κτίρια (κοντά ήταν ένα από τα εργοστάσια της οικογένειας Ρετσίνα που, μεταξύ άλλων, έφτιαχνε τα σκληρά, ντρίλινα υφάσματα από τα οποία γίνονταν τα παντελόνια και οι φόρμες των εργατών, κοντά και το επιβλητικό κτίριο του Σιδηροδρόμου Πελοποννήσου και άλλα απομεινάρια της βιομηχανικής ιστορίας της πόλης). Εκεί, στο πουθενά, σε ένα στενό σαν αδιέξοδο, δεν το περιμένεις να βρεις εδώ ταβέρνα, κι όμως να σου ο «Καπετάνιος». Ψαροταβέρνα αφτιασίδωτη, ένα ακατέργαστο διαμάντι της αστικής γαστρονομίας, 40 χρόνια στο ίδιο πόστο.
Είχαμε παραγγείλει ψαρόσουπα. Μπακαλιάρο μού πρότειναν από το τηλέφωνο. Συμφώνησα, αν και είχα ενδοιασμούς, καθότι το εν λόγω ψάρι δεν βγάζει πολύ… ψαρένια σούπα. Χαίρομαι που συμφώνησα, γιατί φάγαμε μια έξοχη σούπα, δυνατή και φινετσάτη μαζί. Το σερβίρισμα λαϊκό. Μια μεγάλη γαβάθα με τον ζωμό (αρτυμένο μόνο με λίγο λάδι), μια μεγάλη πιατέλα με το βραστό ψάρι ακαθάριστο, με τα ζουμιά του να ξεχειλίζουν, και καλοβρασμένα νόστιμα λαχανικά, πατάτες και καροτοσέλινα. Σε ένα πιάτο κομμένα λεμόνια, για να βάλει ο καθένας όσο θέλει. Το ψάρι ζουμερότατο παρά το βράσιμο και πεντανόστιμο, σκέτο γλύκισμα.
Πήραμε επίσης τηγανητό καλαμάρι (φρέσκο, μοσχοβόλαγε) και δύο large γαρίδες το άτομο. Ζητήσαμε να τις ψήσουν ελαφρά, μη στεγνώσουν. Ηρθαν με τα κελύφη τους, γενναιόδωρα αλατισμένες, η σάρκα τους εύχυμη. Από τις νοστιμότερες γαρίδες που έχω δοκιμάσει. Ψωμί ψητό με λαδορίγανη (αυτή η μάστιγα), πατάτες τηγανητές (ήρθαν σε ένα πιάτο με το χαρτί κουζίνας πάνω στο οποίο στέγνωναν από τα λάδια τους – θα έπρεπε να το προσέξουν αυτό) και χύμα λευκό κρασί συμπλήρωσαν την παραγγελία μας. Καλό θα ήταν να βάλουν δυο-τρία εμφιαλωμένα λευκά για καλύτερη γευστική εμπειρία. Γι’ αυτά πληρώσαμε περίπου 18 ευρώ το άτομο. Το ψάρι ήταν περίπου 1.300-1.400 γρ. Σούπα και λαχανικά πήραμε και για το σπίτι.
Τα ψάρια τα παίρνουν από καΐκια με τα οποία συνεργάζονται έτη πολλά. Ερχονται από Ρόδο, Πάρο και Αίγινα.
Το περιβάλλον ανεπιτήδευτο, λίγο αλλοπρόσαλλο, καλτ. Η μέσα σάλα όπου καθίσαμε ήταν λίγο κρύα, πήγαμε Τρίτη, δεν είχε πολύ κόσμο και δεν είχαν προφανώς ανάψει στο φουλ τη θέρμανση. Κάτι πήρε το αυτί μου για ανακαίνιση. Επιδέχεται βελτιώσεις ο χώρος, σίγουρα. Ομως το αίσθημα περισσεύει. Το άυλο αποτύπωμα, η ατμόσφαιρα, η γοητεία της γειτονιάς διακοσμούν επαρκώς τον χώρο.