Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, οι αμερικανικές δισκογραφικές εταιρείες είχαν κάθε λόγο να ανησυχούν για το μέλλον τους. Καθώς το μουσικόφιλο κοινό της εποχής και ιδιαίτερα οι νεότερες γενιές στρέφονταν στο ραδιόφωνο για να ικανοποιήσουν τη δίψα τους για καινούργια κομμάτια και ανερχόμενους καλλιτέχνες, οι πωλήσεις δίσκων ακολουθούσαν πτωτική πορεία. Η «απάντηση» των εταιρειών ήταν να εξαπολύσουν κυνηγούς ταλέντων στα πιο απομακρυσμένα χωριά της αμερικανικής υπαίθρου, σε βουνά, χωράφια και φυτείες βαμβακιού, αλλά και στα γκέτο των μεγαλουπόλεων. Σύντομα η τακτική τους άρχισε να αποδίδει καρπούς, ενώ παράλληλα συνέβαλε στον εκδημοκρατισμό της αμερικανικής μουσικής, προσφέροντας ένα βήμα έκφρασης σε όλες τις εθνοτικές ομάδες της χώρας. Από τους τραγουδιστές της κάουντρι στα Απαλάχια Ορη έως τους μαύρους μπλουζίστες στο Δέλτα του Μισισιπή και από τα γκόσπελ του Νότου έως τα ινδιάνικα κρουστά της Αριζόνας, η Αμερική είχε για πρώτη φορά την ευκαιρία να ανακαλύψει πόσο πλούσια και ποικιλόμορφη ήταν η πολιτισμική της παραγωγή.
Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα και για περίπου μία δεκαετία, ο σκηνοθέτης Μπέρναρντ Μακ Μάχον και οι παραγωγοί Αλισον Μακ Γκάουρτι και Ντιουκ Ερικσον ακολούθησαν τις ίδιες διαδρομές με την ελπίδα να καταφέρουν να αναβιώσουν τα τραγούδια της εποχής, αφού το 90% των πρωτότυπων ηχογραφήσεων έχει καταστραφεί. Εν συνεχεία, επιστράτευσαν τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ (ως αφηγητή), τον Τζακ Γουάιτ, τον T Bone Burnett μαζί με μια πληθώρα γνωστών μουσικών, και τους ανέθεσαν να ερμηνεύσουν τα κομμάτια που «ξέθαψαν» από οπτικοακουστικά αρχεία και ζωντανές μαρτυρίες. Η μουσική ηχογραφήθηκε ξανά χρησιμοποιώντας αυθεντικό εξοπλισμό του 1920, τον οποίο αποκατέστησε ο μηχανικός Νίκολας Μπεργκ.
«Η ανακάλυψη του γραμμοφώνου επέτρεψε, για πρώτη φορά, σε γυναίκες, μειονότητες, φτωχούς αγρότες, ακόμη και παιδιά την ευκαιρία να εκφράσουν, μέσω του τραγουδιού, ό,τι ήθελαν να πουν, παραδόξως χωρίς ιδιαίτερη λογοκρισία», αναφέρει ο Γουάιτ στο σχετικό δελτίο Τύπου. «Στις ηχογραφήσεις μπορούσαν να μιλήσουν για πράγματα που δεν τους επιτρεπόταν να αναφέρουν δημόσια». Τα τρία μέρη του ντοκιμαντέρ «American Epic», που αφηγείται τις ιστορίες μουσικών και σχημάτων όπως οι Memphis Jug Band, ο μπλουζίστας Τσάρλι Πάτον, η οικογένεια Carter και ο τραγουδιστής των γκόσπελ Blind Willie Johnson, θα προβληθούν μέσα στον Μάιο στην αμερικανική (PBS) και στη βρετανική (BBC) τηλεόραση. Θα ακολουθήσει, τον Ιούνιο, η προβολή της μεγάλου μήκους μουσικής ταινίας «American Epic Sessions», με τη συμμετοχή των Ελτον Τζον, Νας, Ουίλι Νέλσον, Μπεκ και πολλών άλλων. Το φιλμ έχει ήδη παρουσιαστεί στο Sundance και σε άλλα μεγάλα φεστιβάλ, κερδίζοντας κοινό και κριτικούς.
Ακόμη, στις 12 Μαΐου η Sony Music θα κυκλοφορήσει το σάουντρακ του τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ, που περιλαμβάνει 100 κομμάτια και επιπλέον αρχειακό υλικό από τις δεκαετίες ’20 και ’30. Την έκδοση του σάουντρακ της ταινίας σε βινύλιο έχει αναλάβει η ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία του Τζακ Γουάιτ, Third Man Records, ενώ τις 2 Μαΐου αναμένεται το συνοδευτικό ομότιτλο βιβλίο από την Touchstone, με ανέκδοτες φωτογραφίες, ιστορίες από τα γυρίσματα και κείμενα των συντελεστών.
Περισσότερα στην ιστοσελίδα www.americanepic.com.