Μέχρι σήμερα, στα 75 μου, βρίσκω την Κυριακή την πιο αξιοπρόσεκτη μέρα της εβδομάδας, ίσως τα τελευταία αρκετά χρόνια μαζί με το Σάββατο. Είναι η μόνη μέρα της εβδομάδας που αλλάζει χαρακτήρα ανάλογα με την ηλικιακή φάση. Ολες οι άλλες μέρες από τη σχολική ηλικία και μετά είναι ίδιες. Ξέρεις, από την ώρα που θα ξυπνήσεις μέχρι να ξαναπέσεις για ύπνο, με την ίδια μονοτονία, τι θα κάνεις. Στη σχολική ηλικία μέχρι τα 18 ή 24, αν υπολογίσουμε και πανεπιστήμιο, και μετά στρατό, ξέρεις ότι θα πας σχολείο, ξέρεις ότι θα διαβάσεις, θα παίξεις κ.λπ. Μετά, στην υπόλοιπη ζωή, έχεις κάποια δουλειά. Κάθε μέρα, χειμώνα-καλοκαίρι, το ίδιο «μονότονο» πρόγραμμα. Δουλειά, οικογένεια, φίλοι, και κυλάει ο χρόνος.
Για μένα η Κυριακή ή καλύτερα το Σαββατοκύριακο άλλαζε μορφή με την ηλικία μου. Στα πολύ μικρά μου, στο Δημοτικό, βαριόμουνα αφόρητα να σέρνομαι στο σπίτι ή έξω, γύρω από τους γονείς μου ή στα οικογενειακά τραπέζια που γίνονταν τακτικά.
Μετά, στα γυμνασιακά χρόνια, οι Κυριακές ήταν εξίσου βαρετές. Στα οικογενειακά τραπέζια είχα όμως την ευκαιρία να παρατηρώ τους πάμπολλους συγγενείς μου. Τις διαφορές τους, τους ανταγωνισμούς, τις αγάπες, τις «ομαδοποιήσεις». Πιο πολύ από όλους παρατηρούσα τη γιαγιά μου, που πέθανε στα 102 της με πεντακάθαρο μυαλό.
Τους κοιτούσε όλους, έπαιρνε κάθε τόσο κάποιον δίπλα της και του ’λεγε διάφορα, ήταν πάντα χαμογελαστή, αυστηρή, δεν ανεχόταν και πολλά πολλά, ήταν ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός μιας μεγάλης οικογένειας με μητριαρχική δομή.
Τα πανεπιστημιακά χρόνια ήταν πιο ανέμελα. Η καθημερινή παρουσία στα εργαστήρια πρόσφερε τη δυνατότητα οι Κυριακές και λίγο τα Σάββατα να είναι ημέρες σχόλης. Καμιά εκδρομούλα, κανένα ραντεβουδάκι, πολλές παρέες για τρέλες. Ηταν η πιο ενδιαφέρουσα μέρα της εβδομάδας. Την περίμενα και την απολάμβανα. Μετά, γάμος, δουλειά, δουλειά και άγιος ο Θεός. Μπήκαμε σε ζυγό. Η Κυριακή ήταν αφοσιωμένη και στα μικρά που είχαν προκύψει. Παρέες με αντίστοιχα ζευγάρια ομοιοπαθή, εκδρομές, πάρτι τα Σάββατα, με αγωνία πού θα αφήσουμε τα παιδιά.
Η Κυριακή σ’ αυτή την περίοδο ήταν ίδια με τις άλλες μέρες. Ηταν δήθεν μέρα ξεκούρασης, που το μόνο που υπήρχε σαν ξεκούραση ήταν ένα λίγο πιο άνετο ξύπνημα το πρωί.
Μετά από πολλά χρόνια και πολλές περιπέτειες όπου είχα ισοπεδώσει καθημερινές και Κυριακές, έκανα Κυριακή όποια μέρα της εβδομάδας ήθελα, δηλαδή έπαιρνα μια μέρα off. Δεν ήταν και το καλύτερο. Η Κυριακή, όπως τη βλέπω τώρα, μαζί με το Σάββατο είναι μια μέρα αποκλειστικά δική σου. Να κάνεις ό,τι θέλεις μόνος σου ή με παρέα, να πας στον μπακάλη ή στα καταστήματα, να δεις κόσμο στον δρόμο ή να απολαύσεις την ησυχία της πόλης τις πρωινές ώρες.
Νομίζω ότι η Κυριακή είναι η μέρα, πάντα μαζί με το Σάββατο, που δεν έχουν τη μονοτονία της καθημερινότητας, κι αυτό είναι το χαρακτηριστικό τους. Ξεκινάς τη μέρα χωρίς πρόγραμμα, κάνεις ό,τι θέλεις, δεν είσαι υποχρεωμένος να πας στη δουλειά, όποια και να είναι αυτή. Αυτό είναι ξεκούραση. Ο καθένας ας βρει την Κυριακή του. ■