Ο Μελανσόν μάς ανοίγει τα μάτια

Ο Μελανσόν μάς ανοίγει τα μάτια

4' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ένας φίλος μου ιδιόρρυθμος (και ποιος φίλος μου δεν είναι, αλλά τέλος πάντων…) μου αφηγήθηκε το εξής πραγματικό περιστατικό, με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Ενα πρωί του Σαββάτου, στα αποδυτήρια ενός γυμναστηρίου στο κέντρο, πέτυχε κάποιον να προπαγανδίζει ανοικτά υπέρ της Χ.Α. σε έναν τρίτο. Στον χώρο ήσαν μόνον αυτά τα τρία πρόσωπα. Ο μεν προπαγανδιστής (όπως όλοι οι προπαγανδιστές) μιλούσε με τρόπο που προσκαλούσε και τους τρίτους να ακούσουν, ο δε φίλος μου μάλλον ευέξαπτος, οπότε παρενέβη, ισχυριζόμενος (αναληθώς) ότι είναι ο ίδιος Εβραίος και απαιτώντας και από τους δύο να σταματήσει κάθε συζήτηση. Τότε ο τρίτος, εκείνος που τόση ώρα άκουγε με ενδιαφέρον τον προπαγανδιστή και έλεγε «ναι, ναι», τινάχτηκε στο ύψος του, έντρομος τέντωσε το δάχτυλο στον προπαγανδιστή και φώναξε στον φίλο μου που διαμαρτυρόταν: «Οχι εγώ, κύριε! Αυτός, αυτός!».

Μου θύμισε το περιστατικό η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. Αφού στήριξε τον ημίμουρλο Μελανσόν στον πρώτο γύρο, όταν αυτός άφησε τους ψηφοφόρους του ελεύθερους να επιλέξουν κατά συνείδηση, βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ για να εξηγήσει ότι, όχι, εμείς δεν είχαμε στηρίξει Μελανσόν, εμείς στηρίξαμε το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας που υποστήριξε την υποψηφιότητα Μελανσόν. Αν ο Μελανσόν, με τη σύσταση προς τους ψηφοφόρους του, εξισώνει το Κέντρο (Μακρόν) με την Ακροδεξιά (Λεπέν), το λάθος είναι του ΚΚΓ, όχι δικό μας.

Βλακώδης δικαιολογία, που απλώς κάνει τα πράγματα χειρότερα και εκθέτει τον ΣΥΡΙΖΑ. Αποκαλύπτει, πρώτα απ’ όλα, ότι δεν είχαν ή δεν μπορούσαν να έχουν δική τους θέση – λες και η Γαλλία είναι μια χώρα μακρινή και απροσπέλαστη, που πέφτει λίγο νοτιοδυτικά της Νέας Ζηλανδίας και της οποίας οι πολυνησιακής καταγωγής κάτοικοι ομιλούν τη Μαορί. Γι’ αυτό, λοιπόν, έπρεπε να ακολουθήσουν τη θέση κάποιου τρίτου, του οποίου το κύρος εμπιστεύονται· και διάλεξαν το περιθωριακό, σχεδόν ανύπαρκτο και πάντα σταλινικό Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας. Μπράβο στα ξεφτέρια! Με τη γελοία στάση τους, υπενθυμίζουν σε όσους το ξεχνούν ότι η ελευθερία είναι πολύ δύσκολη υπόθεση και, στην πραγματικότητα, για τους αδύναμους είναι μεγάλη ανακούφιση και απελευθέρωση να έχεις κάποιον που εμπιστεύεσαι και σου λέει τι πρέπει να διαλέξεις. (Οπως όταν ήμασταν παιδιά και για όλα τα δύσκολα είχαν να ανησυχούν οι γονείς· εμείς απλώς διαλέγαμε πού θέλουμε να πάμε διακοπές…) «Sapere aude», δηλαδή, τόλμα να μαθαίνεις, ήταν ο σύντομος ορισμός του Διαφωτισμού, όπως τον έγραψε ο Καντ σε μια επιστολή του· όμως, στην πράξη, δεν είναι καθόλου εύκολο.

Ενα πράγμα, εντούτοις, έχει καθοριστική σημασία, όταν έχεις παραχωρήσει σε άλλους την ελευθερία να σκέπτεσαι και να κρίνεις για τον εαυτό σου: πρέπει να φροντίζεις να βρίσκεσαι από τη μεριά των καλών, με τη μεριά εκείνων που έχουν δίκιο, δηλαδή με την Αριστερά. Υπό την προϋπόθεση αυτή και μόνον, η ιδιωτεία συγχωρείται. Αναγνωρίζεις τη λεγόμενη πρωτοπορία του κόμματος και παίρνεις τη θέση σου στη μάζα με τους «καλούς». Μπορεί να παραμένεις βλάκας, αλλά τουλάχιστον δεν είσαι με τους κακούς. Ετσι ήσαν ωραία τακτοποιημένα τα πράγματα, ώσπου ήλθε ο Μελανσόν και με τη σύστασή του έδειξε ότι η συγκεκριμένη διαφορά δεν υφίσταται πλέον. Διότι το ΚΚΓ, με το κύρος της ιστορίας του, οδηγεί τους παραιτηθέντες από τη βάσανο της σκέψης στον Μελανσόν, αλλά ο τελευταίος τούς λέει ότι το ίδιο είναι είτε ψηφίσουν Μακρόν, είτε Λεπέν, είτε μείνουν στο σπίτι τους την επομένη Κυριακή. Οπως η βία είναι παντού και πάντα η ίδια, ανεξαρτήτως του αν την ασκεί η Αριστερά για «καλό σκοπό», το ίδιο ισχύει και με τη βλακεία. Το λέει πια –ακόμη καλύτερα, το διδάσκει με τη στάση του– κοτζάμ Μελανσόν. Οι ίσες αποστάσεις που πήρε από τον κεντρώο υποψήφιο και την ακροδεξιά αντίπαλό του ήταν, νομίζω, το σημαντικότερο γεγονός από τον πρώτο γύρο των εκλογών. Βοήθησε να καταλάβουμε ποια είναι η αληθινή διαχωριστική γραμμή που διακρίνεται όλο και πιο καθαρά στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Δυσάρεστη ήταν, επίσης, η επικράτηση Μακρόν και για την ΠΑΣΟΚάρα της προέδρου Φώφης ή, εν πάση περιπτώσει, δεν ήταν καθόλου ευχάριστη επιλογή, διότι και αυτοί βρίσκονται από τη λάθος πλευρά. (Κατά βάσιν, η ΠΑΣΟΚάρα υπό τη Φώφη πιστεύει ότι αν το κόμμα διατηρήσει την «πασοκίλα» του, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ –οι λεγόμενοι και πασοκαρία– θα επιστρέψουν απογοητευμένοι στην αυθεντικότητα του παπανδρεϊκού λαϊκισμού. Απλό, χοντροκομμένο και, φυσικά, ηλίθιο…) Προσέξτε τη λιτή και εμφανώς αμήχανη ανακοίνωση της Φώφης σχετικώς: «Συγχαίρω τον Εμανουέλ Μακρόν για το αποτέλεσμα που έφερε στον πρώτο γύρο. Ολοι στηρίζουμε τη μάχη που θα δώσει για την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, ενάντια στην ακροδεξιά υποψήφια». Απλώς συγχαίρει τον Μακρόν (μην το πάρει και πάνω του…) και στηρίζει, όπως όλοι. Κανένα ίχνος ενθουσιασμού δεν διακρίνεται, όπως λ.χ. στην ανακοίνωση του Ποταμιού. Αξίζει, επίσης, να προσέξουμε και τη διατύπωση: δεν στηρίζουν επειδή ο Μακρόν είναι κεντρώος, αλλά επειδή η αντίπαλός του είναι ακροδεξιά – το μη χείρον βέλτιστον, με άλλα λόγια. Βρίσκονται, μπορούμε να πούμε, μόλις ένα στάδιο παραπάνω από τον Μελανσόν, ο οποίος εξισώνει τους δύο υποψηφίους. Και πάλι, όμως, βρίσκονται από τη λάθος πλευρά· την πλευρά που επιμένει στην ανασύσταση ενός κόσμου, βασισμένου σε μια κοινωνική συναίνεση που δεν μπορεί πια να υπάρξει με τους ίδιους όρους.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή