Η θεωρία των δύο άκρων

2' 10" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Νόμιζα ότι με τη θεωρία των δύο άκρων είχαμε τελειώσει στην Ελλάδα. Πως είχαμε σταδιακά, ύστερα από τραυματικές αντιπαραθέσεις και δημόσιους καβγάδες, καταλήξει ότι πέρα από τις ιδεολογικές μας διαφορές, πέρα από κομματικές συγκρούσεις και ηγετικές μονομαχίες, υπάρχουν δύο στρατόπεδα: εμείς και οι άλλοι, οι αποσυνάγωγοι, οι εκτός συνταγματικού τόξου. Τα κόμματα, αριστερά και δεξιά από τη μία και η Χρυσή Αυγή από την άλλη, το φιλοναζιστικό κόμμα που κατηγορείται ότι λειτουργεί ως εγκληματική οργάνωση, θέλει κατάλυση του πολιτεύματος, σπέρνει τη μισαλλοδοξία. Μην τα ξαναλέμε: η Δικαιοσύνη έχει αναλάβει το ποινικό μέρος της υπόθεσης και ο Τύπος έχει –εν μέρει– κατορθώσει να υιοθετήσει μια ενιαία στάση αποκλεισμού ή ειδικής αντιμετώπισης της Χ.Α., αποφεύγοντας την αρχική παιδική ασθένεια της «εξοικείωσης» της κοινής γνώμης με το ακροδεξιό φαινόμενο. Στη Βουλή οι παρεμβάσεις του κόμματος προκαλούν τα πιο βαθιά χασμουρητά, αφού βασίζονται στη στρατηγική της τεχνητής έντασης και της εσκεμμένης τσιρίδας. Οι Νίκος Μιχαλολιάκος, Ηλίας Κασιδιάρης αυτοκουρδίζονται κι ανεβάζουν ντεσιμπέλ, ενώ η πλειοψηφία των βουλευτών αδιαφορεί επιδεικτικά για τις κραυγές τους περί τοκογλύφων κ.λπ., που κάνουν την επίσης ξύλινη ρητορική του ΚΚΕ να ηχεί σαν σουρεαλιστική ποίηση.

Δεν ανακαλύψαμε δα και την πυρίτιδα. Τη γαλλική υγειονομική ζώνη εις βάρος του Εθνικού Μετώπου εισάγαμε. Και τις γερμανικές απόπειρες απαγόρευσης φιλοναζιστικών σχηματισμών.

Ηρθε όμως αυτήν την εβδομάδα ο αριστερός υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας Ζαν Λικ Μελανσόν να ανατρέψει ό,τι θεωρούσαμε αυτονόητο για τη χώρα του και την Ευρώπη και να επαναφέρει με τον πιο βίαιο τρόπο τη θεωρία των δύο άκρων. Τη στιγμή που ο ένας μετά τον άλλον οι ιδεολογικοί του αντίπαλοι διακήρυτταν την υποστήριξή τους προς τον κεντρώο Εμανουέλ Μακρόν, εκείνος προκήρυξε εσωκομματικό δημοψήφισμα για να καθορίσει τη στάση του. Οι επιλογές των υποστηρικτών του είναι τρεις: «αποχή, λευκό ή Μακρόν», δηλαδή «Λεπέν, Λεπέν ή Μακρόν». Σε αντίθεση με την κομμουνιστική «Ουμανιτέ» του Ζαν Ζορές, που διακήρυξε «Ποτέ» (στη Λεπέν), ο Μελανσόν με τον ρελατιβισμό του και τις αιτιάσεις «περί ψευτοδιλήμματος μεταξύ Ακροδεξιάς και νεοφιλελευθερισμού» νομιμοποιεί το κόμμα της Λεπέν, δρομολογεί την άρση του ύστατου ταμπού και συμφιλιώνει την εκλογική του βάση με την ούτως ή άλλως οικεία ρητορική της ακροδεξιάς πολιτικού (εναντίον της Ευρώπης, της ολιγαρχίας, των ελίτ και της παγκοσμιοποίησης).

Παρόμοια στάση τήρησε στην Ελλάδα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς και του αριστερού Τύπου, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το πρωτοσέλιδο της «Εφημερίδας των Συντακτών» («Η Γαλλία μπροστά στη χειρότερη επιλογή») αλλά και την αμφιλεγόμενη κάλυψη του πρώτου γύρου των εκλογών από την ΕΡΤ. Την τιμή της αριστερής δημοσιογραφίας έσωσε, ευτυχώς, ο Δημήτρης Ψαράς στην ίδια εφημερίδα, ενώ σημαντική ήταν η δήλωση στήριξης του Μακρόν από τον Ελληνα πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, όσο υποκριτική ή καιροσκοπική κι αν είναι.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή