Ο κ. Μακρόν και τα πολιτικά ελλείμματα

Ο κ. Μακρόν και τα πολιτικά ελλείμματα

4' 28" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τ​​η δεκαετία του πενήντα, κάποιος δημοσιογράφος είχε ρωτήσει τον Γκι Μολέ, σοσιαλιστή πολιτικό και πρωθυπουργό της Γαλλίας, ποιες είναι οι σχέσεις του με τη μητέρα του, κι εκείνος είχε απαντήσει σε ύφος προσωπικής εξομολόγησης ότι την αγαπά πολύ. Στο τζάκι του γραφείου του υπήρχε η φωτογραφία της. Στην τηλεοπτική σειρά «Ο Μεγάλος Κάρολος», ο Ντε Γκωλ ακούγοντάς το αυτό σχολιάζει: «Επιτέλους ησύχασα. Αν ο κ. Γκι Μολέ αγαπάει τη μαμά του, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι ο καταλληλότερος για να κυβερνήσει τη Γαλλία». Το διάβασα σε άρθρο του κοινωνιολόγου Ζαν-Πιερ Λε Γκοφ, στη «Φιγκαρό». Ευκαιρία για να αναρωτηθεί: «Τι θα μπορούσε να πει κανείς σήμερα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις ενορχηστρωμένες εξομολογήσεις των πολιτικών χάριν της “διαφάνειας”».

Θυμάμαι που είχαν ρωτήσει τον Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν πόσο κοστίζει ένα εισιτήριο του μετρό – ερώτηση που καθιερώθηκε ώσπου να ξεχαστεί ως εύκολη. Θυμάμαι ακόμη τον γ.γ. του γαλλικού Κ.Κ., τον Ζορζ Μαρσέ, ο οποίος είχε χιούμορ είν’ η αλήθεια, το βράδυ των εκλογών του ’74 να αποκαλεί τον Ντ’ Ορνανό «κύριε κόμη» και τον Πονιατοφσκί «κύριε πρίγκιπα», τίτλους που έφεραν πλην όμως ήθελαν να ξεχάσουν για να μη χαλάσουν τη δημοκρατική γεύση της βραδιάς. Τώρα τα όρια προσωπικής ζωής και πολιτικής είναι πλέον δυσδιάκριτα, σχεδόν ανύπαρκτα σαν τα θαλάσσια σύνορα του κ. Τσίπρα. Δημοσιογράφος ζήτησε από τον Μακρόν να απαγγείλει την προπαίδεια και μετά τον ρώτησε ποιες είναι οι σχέσεις του με τη γιαγιά του και για ποιους λόγους αποφάσισαν με τη γυναίκα του να μην αποκτήσουν παιδιά. Αμέσως μετά τον πρώτο γύρο μάθαμε ότι οι σχέσεις της κυρίας Μακρόν με την πεθερά της δεν υπήρξαν ποτέ αρμονικές, ότι η πεθερά της δεν ήθελε ο γιος της να νυμφευθεί μια τόσο μεγαλύτερή του γυναίκα, η απόσταση όμως με τα χρόνια καλύφθηκε με αποτέλεσμα η πεθερά να βρεθεί δίπλα στη νύφη για να πανηγυρίσουν μαζί με τον γιο και σύζυγο τη νίκη του στον πρώτο γύρο.

Σε γενικές γραμμές ξέρουμε περισσότερα για τον γάμο του κ. Μακρόν από όσα ξέρουμε για τις απόψεις του για την Ευρωπαϊκή Ενωση για παράδειγμα. Και αν εμάς, ως Ελληνες, δεν μας ενδιαφέρουν και τόσο οι θέσεις που θα πάρει για τα εργασιακά, σίγουρα μας ενδιαφέρουν οι θέσεις του για την Ευρώπη. Θα μου πείτε εμείς δεν ψηφίζουμε, όμως, και όσοι ψηφίζουν δεν φαίνεται να είναι σοφότεροι ημών. Θα τον ψηφίσουν, όσοι τον ψηφίσουν, για να ανακόψουν το Εθνικό Μέτωπο; Οποιος έχει στοιχειώδη ευρωπαϊκή και δημοκρατική συνείδηση το ελπίζει. Τι εννοούσε όμως ο ίδιος όταν το βράδυ του α΄ γύρου, στην κατά γενική ομολογία μέτρια ομιλία του, είπε στους παραληρούντες οπαδούς του ότι η ψήφος που ζητάει δεν είναι ψήφος «εναντίον» αλλά ψήφος «υπέρ»; Σε ποια πολιτική θα μπορέσει να μεταφράσει την επιτυχία του που στηρίχθηκε στο «ούτε δεξιά» ούτε «αριστερά»; Ο Μακρόν κατάφερε να σπάσει το πλέγμα των παρατάξεων που σημάδεψαν την ιστορική πορεία της 5ης Δημοκρατίας. Μένει να δούμε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών και πώς θα μπορέσει να συνυπάρξει ως πρόεδρος με την ενδεχόμενη πλειοψηφία της Δεξιάς.

Τι σημαίνει για τη σημερινή Ευρώπη κεντρώα πολιτική; Σε τι διαφέρει αυτή από την πολιτική της Χριστιανοδημοκρατίας της κ. Μέρκελ ή της Σοσιαλδημοκρατίας του κ. Σουλτς; Πολλοί τον αντιμετωπίζουν ως υποκατάστατο της Σοσιαλδημοκρατίας που μπορεί να συνομιλήσει με την παραδοσιακή Δεξιά. Ομως για ποια Σοσιαλδημοκρατία μιλάμε στη Γαλλία, όπου η παραδοσιακή κοινωνική της βάση, απ’ τους εργαζομένους ώς τους μικροεπιχειρηματίες, έχει διασκορπισθεί είτε στο Εθνικό Μέτωπο είτε ψήφισε Μελανσόν. Κοινώς έχει ριζοσπαστικοποιηθεί σε μια αντιευρωπαϊκή ρητορεία που μάχεται την παγκοσμιοποίηση, υπερασπίζεται την «αναδίπλωση» στα εθνικά σύνορα και κραδαίνει το σκιάχτρο της μετανάστευσης, το οποίο μπορεί να μην τρομάζει τους προοδευτικούς πολιτικούς, τρομάζει όμως τους ψηφοφόρους.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αν η Μαρίν Λεπέν φτάσει σε ένα ποσοστό που ξεπερνάει το 35% θα έχει πετύχει τον στόχο της. Εδειξε πως ξέρει να εκσυγχρονίζεται. Περιστοιχίζεται από νέα στελέχη, πολλούς αποφοίτους της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, όταν ο πατέρας της προτιμούσε να τον εκπροσωπούν κάτι χρυσαυγίτικες φυσιογνωμίες που θύμιζαν «πόρτες». Το βράδυ του α΄ γύρου έφτασε να αναφέρει και τον Ντε Γκωλ στον λόγο της, κάτι αδιανόητο για ένα σχηματισμό που έλκει την καταγωγή του από τον OAS. Η ηλικία της τής επιτρέπει να περιμένει την πενταετία Μακρόν. Ξέρει πως το πρόβλημα της ισλαμικής τρομοκρατίας δεν πρόκειται να λυθεί, μάλλον θα επιδεινωθεί, ξέρει πως το πρόβλημα της μετανάστευσης δεν αντιμετωπίζεται με ανθρωπιστικά ευχολόγια, ξέρει ακόμη πως η κατάσταση των μεσαίων στρωμάτων δεν πρόκειται να βελτιωθεί αν η Ευρώπη συνεχίσει την πολιτική τού business as usual. Ξέρει πως η γραφειοκρατία των Βρυξελλών προκαλεί την απέχθεια ακόμη και των ευρωπαϊστών. Ξέρει, τέλος, πως το ρήγμα Δεξιάς και Αριστεράς μπορεί να έχει μετατοπισθεί, όμως ο μεγάλος ηττημένος της μετατόπισης είναι η Αριστερά. Η παραδοσιακή Δεξιά μπορεί να μην πέρασε στον β΄ γύρο, όμως η παραδοσιακή Αριστερά έχασε και τις προεδρικές εκλογές και το κόμμα της. Ο λαϊκισμός έρχεται να καλύψει τα πολιτικά ελλείμματα που άλλοι δημιούργησαν για λογαριασμό του και του άνοιξαν τον δρόμο.

Οπως λέει ο Οργουελ, στην πολιτική βαραίνει περισσότερο το «χρήσιμο» από το «καλό», τα οποία δεν ταυτίζονται απαραιτήτως. Και η ψήφος στον Μακρόν είναι σίγουρα χρήσιμη και για τη Γαλλική Δημοκρατία και για την Ευρώπη, όμως κάπως θα πρέπει να τη χρησιμοποιήσει για να αποδείξει τη χρησιμότητά της. Θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι σε θέση να καλύψει το πολιτικό έλλειμμα της Γαλλίας, που έφερε τη Λεπέν στον β΄ γύρο, και το πολιτικό έλλειμμα της ευρωπαϊκής αμηχανίας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή