Ενα συμπόσιο για το πότε πρέπει να πεθαίνουμε

Ενα συμπόσιο για το πότε πρέπει να πεθαίνουμε

2' 40" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«…Θα ήθελα να βγάλω μια μεγάλη κραυγή, που να φτάσει μέχρι τον ουρανό ψηλά. Μέχρι τον ουρανό ψηλά να φτάσει. Τέτοια μεγάλη κραυγή. Είμαι η δυστυχία που σπέρνει η ιατρική. Ακριβώς αυτό…».

«…Ο άντρας μου ήταν στο σπίτι και κάθε τρεις και δέκα στο νοσοκομείο. Οταν λέμε στο σπίτι, εννοούμε μία μέρα στο σπίτι και μία εβδομάδα στο νοσοκομείο. Διότι τον πήραμε στο σπίτι αλλά στην ουσία η ζωή μας πάλι στο νοσοκομείο ήταν… Ομως, το ίδιο έπρεπε και εκεί να εκτελώ τα ίδια χρέη. Με συγκεκριμένο ωράριο. Δεν μπορούσα να φύγω, δεν μπορούσα να ξεμυτίσω, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, έπρεπε να φροντίζω τον άρρωστο…».

«…Να πω για το παιδί μου το οποίο πήγε στο δημοτικό και η πρώτη του ζωγραφιά ήταν ένα νοσοκομείο με κόκκινο σταυρό; Με φώναξαν στο σχολείο και μου είπαν ότι έχουμε πρόβλημα με το παιδί σας. Και τους είπα: Αν εσείς έχετε πρόβλημα μ’ αυτή τη ζωγραφιά, ελάτε να δείτε τι πρόβλημα έχω εγώ στο σπίτι μου. Δεν ήρθαν. Τους εξήγησα ότι ο πατέρας του είναι βαριά άρρωστος, τους εξήγησα ότι το παιδί μεγαλώνει σε ένα πολύ ιδιαίτερο περιβάλλον, όπου δεν ορίζει τίποτα…».

«…Κανένας δεν ρώτησε εμένα πώς νιώθω. Εφτασα στον πάτο, που λέμε, του πηγαδιού. Εφτασα 53 κιλά. Σταμάτησε κάθε όρεξη για φαγητό, δεν ήθελα να τρώω, δεν ήθελα να μιλάω – και πάλι δεν ζήτησα τη βοήθεια ειδικού…».

Το ερώτημα

Ο κ. Γιάννης Δημολιάτης, αναπληρωτής καθηγητής Υγιεινής και Ιατρικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, «περιηγήθηκε» στον κόσμο των συγγενών-φροντιστών ατόμων με ανίατες ασθένειες σε προωθημένο στάδιο, όπου κατέγραψε και συμπεριέλαβε στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Κραυγή», συγκλονιστικές μαρτυρίες για το δράμα αυτών των ανθρώπων, που σε πολλές περιπτώσεις μοιάζουν με ζωντανούς – νεκρούς. Μέσα (και) από τις σπαρακτικές αφηγήσεις τους αναδύεται το ερώτημα, εάν έχει νόημα η τεχνητή παράταση από την ιατρική, της ζωής ενός ασθενούς σε τέτοιες συνθήκες που «σκοτώνουν» τη ζωή και των συγγενών, οι οποίοι επωμίζονται το μαρτυρικό και ασήκωτο φορτίο της φροντίδας στην τελική διαδρομή προς το μη αναστρέψιμο μοιραίο. Ή αλλιώς, «πότε πρέπει να πεθαίνουμε;».

Απάντηση σε αυτό το ζέον για την κοινωνία πρόβλημα θα προσπαθήσουν να δώσουν 115 επιστήμονες ενός ευρέος φάσματος, από γιατρούς, νοσηλευτές, θεολόγους, ψυχολόγους, έως κληρικούς και κοινωνικούς λειτουργούς, που θα συμμετάσχουν με εισηγήσεις στο Διεπιστημονικό Συμπόσιο, που αρχίζει σήμερα και θα διαρκέσει έως και την Κυριακή (28-30 Απριλίου), στα Ιωάννινα από τη Σχολή Επιστημών Υγείας και τον Τομέα Φιλοσοφικής Σχολής του τοπικού πανεπιστημίου και συνδιοργανωτή το Εργαστήριο Βιοηθικής του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Το συμπόσιο τελεί υπό την αιγίδα της Αρχιεπισκοπής Αθηνών με τον κ. Ιερώνυμο, όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση των διοργανωτών, να δηλώνει πρόθυμος να παραστεί για να βοηθήσει με την παρέμβασή του «εις την καλύτερην δυνατήν επίλυσιν του κρίσιμου προβλήματος της ευθανασίας».

«Καυτά ερωτήματα»

Ο καθηγητής κ. Δημολιάτης, ιθύνων νους της πρωτοβουλίας, είπε στην «Κ» ότι το συμπόσιο είναι αφιερωμένο στα 213 χρόνια από τη συγγραφή της διατριβής περί ευθανασίας του Ευγένιου Βούλγαρη. «Θα απαντηθούν και άλλα καυτά ερωτήματα για τον θάνατο, όπως για το εάν η ιατρική έχει ξεπεράσει τα όριά της, ή η κοινωνία και ο καθένας μας ξεχωριστά έχουμε αποφασίσει για το πότε πρέπει να πεθαίνουμε», πρόσθεσε, επισημαίνοντας πως «αποφεύγουμε να μιλάμε για τον θάνατο, για το βέβαιο γεγονός της ζωής όλων χωρίς εξαίρεση».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή