Τα τελευταία χρόνια ξένοι δημοσιογράφοι και επιμελητές τέχνης έχουν βαλθεί να ανακαλύψουν τι είδους τέχνη παρήγαγε η παρατεταμένη κρίση στην Ελλάδα, καθώς και τα κομβικής σημασίας γεγονότα που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια. Και η αλήθεια είναι ότι περιορίζουν την αναζήτησή τους συνήθως στον χώρο του contemporary art, του γκράφιτι και της φωτογραφίας.
Ο ζωγράφος Γιώργος Χαδούλης, που παρουσιάζει τη νέα ενότητα της δουλειάς του σε μια έκθεση που άνοιξε χθες στην Γκαλερί Σκουφά, εμπνεύστηκε την πρόσφατη θεματολογία του από την ταραγμένη περίοδο του δημοψηφίσματος και των δραματικών στιγμών του θέρους του 2015. Αυτή η αίσθηση του αβέβαιου μέλλοντος, της ενδεχόμενης αποχώρησης από την Ευρώπη, της οικονομικής κατάρρευσης τον παρώθησαν να αναζητήσει το προσωπικό αντίδοτο στη ζωγραφική.
Ξεκίνησε να αποτυπώνει στον καμβά το εργαστήριό του, τον οικείο του χώρο – το «κουκούλι» του, όπως γράφει και ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης στο εισαγωγικό σημείωμα του καταλόγου. Αμυντική συστροφή, θα υπέθετε κανείς. Ο ίδιος, μιλώντας στην «Κ», το περιγράφει κάπως αλλιώς: «Ενας από τους τρόπους να πάρω κουράγιο, αλλά κυρίως να αισθανθώ ότι επανατοποθετούμαι στη ζωή μου και να δω ποιο νόημα έχει η δουλειά μου ήταν να στραφώ σε αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα. Δηλαδή να ζωγραφίζω. Τι όμως; Ως πολίτης, το μόνο που θα μπορούσα να κάνω για να αισθανθώ χρήσιμος στους άλλους ήταν να προσπαθήσω να τους δείξω την ομορφιά που εγώ βλέπω».
Ξεκίνησε με τον χώρο εργασίας του, το ατελιέ του. Τα περισσότερα έργα δείχνουν αυτά που αντικρίζει το βλέμμα του δίπλα ή πέρα από το καβαλέτο του: καναπέδες, βιβλιοθήκες, πολυθρόνες, κεραμικά βάζα που έχει φτιάξει ο ίδιος, κορνίζες. «Δεν είναι το περιβάλλον μου, αλλά μέσα στο οποίο το βαφτίζω», συμπληρώνει.
Η αλήθεια είναι ότι τα έργα του προκαλούν ένα είδος ψυχικής ανάτασης, όχι μόνον από τα έντονα χρώματα που σε γυρίζουν πίσω στον μοντερνισμό, αλλά από αυτήν την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να αποδράσεις σε έναν άλλο κόσμο όμορφο και προστατευμένο. Είναι αυτή η παιδική συνήθεια που είχαμε μικροί να πιστεύουμε ότι υπάρχει κάπου ένα μυστικό δωμάτιο στο οποίο μπορούμε να χωθούμε και να κρυφτούμε από όλους. Η διαφορά του Χαδούλη είναι πως αυτό το καταφύγιο που είναι η ζωγραφική του θέλει να το μοιραστεί μαζί μας. Ισως αυτός είναι και ο λόγος που σε κάθε πίνακα υπάρχει πιο υπαινικτικά ή πιο ξεκάθαρα η ίδια του η μορφή. Είτε στις κορνίζες είτε ως μικρή αυτοπροσωπογραφία στο καβαλέτο του είναι πανταχού παρών.
Εκτός από τα λάδια του, στα οποία κυριαρχούν οι έντονες αποχρώσεις, ενδιαφέρον έχουν και τα έργα σε χαρτί με κάρβουνο, μελάνι και παστέλ, στα οποία υπάρχει λίγο χρώμα, σαν ιριδισμός.
Η έκθεσή του θα κρατήσει μέχρι και τις 15 Μαΐου. Σκουφά 4, Κολωνάκι.