100 ημέρες στον Λευκό Οίκο, 825 στο Μαξίμου

100 ημέρες στον Λευκό Οίκο, 825 στο Μαξίμου

2' 34" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αύριο ο Ντόναλντ Τραμπ συμπληρώνει 100 ημέρες στον Λευκό Οίκο και τα μέσα ενημέρωσης όλου του κόσμου αποτιμούν τις επιδόσεις του σε αυτό το συμβολικό διάστημα. Τα περισσότερα κρίνουν ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ βαθμολογείται κάτω από τη βάση, είτε έχοντας αποτύχει είτε βάζοντας νερό στο κρασί του όσον αφορά τα μεγάλα θέματα που ο ίδιος είχε θέσει στην προεκλογική εκστρατεία: η ακύρωση και αντικατάσταση του συστήματος υγείας του Μπαράκ Ομπάμα, το τείχος στα σύνορα με το Μεξικό, η απαγόρευση εισόδου σε πολίτες από κάποιες μουσουλμανικές χώρες, η ριζική φορολογική μεταρρύθμιση, η ακύρωση εμπορικών συμφωνιών…

Ο απολογισμός αυτός είναι υποκριτικός· οι επικριτές του κ. Τραμπ τού καταλογίζουν αποτυχία επειδή δεν εφάρμοσε όσα υποσχόταν, ενώ γνωρίζουν ότι εάν είχε προχωρήσει με αυτά η ζημία στη χώρα και στον κόσμο θα ήταν πολύ μεγαλύτερη. Σε αυτή την περίπτωση, η αποτυχία του κ. Τραμπ είναι ό,τι πιο θετικό θα μπορούσε να περιμένουμε. Το ίδιο άδικο είναι να κατηγορεί κάποιος τον Αλέξη Τσίπρα για την απότομη αλλαγή πορείας μετά το δημοψήφισμα του 2015 – η επιμονή στο λάθος τότε θα είχε πολύ χειρότερες συνέπειες για τη χώρα απ’ ό,τι η «τούμπα» κόστισε στο γόητρο του πρωθυπουργού. Ο συνδυασμός απραξίας και καθεστωτικής αντίληψης έκτοτε, όμως, προκαλεί τέτοια ζημία στην οικονομία, που ακόμη κινδυνεύουμε με όσα δεινά γλιτώσαμε τότε.

Οχι ότι ο κ. Τραμπ δεν έχει κάνει όσα μπορούσε. Δεν άλλαξε γνώμη, απλώς απέτυχε – λόγω απειρίας, λόγω χαρακτήρος. Δεν έφθασε στο να ομολογεί ότι έτρεφε αυταπάτες, αλλά τουλάχιστον στο θέμα του συστήματος υγείας και στο πρόβλημα της Βορείου Κορέας, είπε ότι τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα απ’ όσο φαίνονταν. Προφανώς, δεν είχε δώσει καμία σημασία στις προειδοποιήσεις αναλυτών και πολιτικών αντιπάλων. Σε ζητήματα στρατιωτικής φύσεως, η επίθεση με πυραύλους στη Συρία και η χρήση της «μητέρας των βομβών» στο Αφγανιστάν δεν είναι αμελητέες κινήσεις. Από τα έως τώρα πενιχρά αποτελέσματά του, όμως, δείχνει τάση προς τον αυτοσχεδιασμό και έλλειψη στρατηγικής. (Να μην ξεχάσουμε τη διήγηση του ιδίου ότι απολάμβανε «υπέροχο κέικ σοκολάτας» με τον Κινέζο ομόλογό του στο εξοχικό του την ώρα που αμερικανικοί πύραυλοι έπεφταν στη Συρία.) Ο κ. Τραμπ έχει τον αέρα του ανθρώπου που βρέθηκε στο ύπατο αξίωμα απλώς επειδή το θέλησε, όχι επειδή δούλεψε για να το πετύχει. Ασφαλώς αναγκάστηκε να μαζέψει 340 εκατ. δολάρια (από τα οποία 66 εκατ. από την τσέπη του), για να χρηματοδοτήσει την εκστρατεία του. Το γεγονός ότι ξόδεψε περίπου τα μισά απ’ όσα η Χίλαρι Κλίντον, βέβαια, δείχνει ότι το «χάρισμά» του και οι απόλυτες απόψεις του αρκούσαν για την εκλογή του. Ηταν η ώρα του κ. Τραμπ. Στη δική μας περίπτωση, η ώρα του Αλέξη Τσίπρα ήταν αποτέλεσμα μιας χρεοκοπίας, δύο μνημονίων και εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ σε νέα δάνεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ευθύνεται για όσα προηγήθηκαν, αλλά μετά 825 ημέρες του κ. Τσίπρα στο Μαξίμου, τα προβλήματα εντάθηκαν και οι λύσεις έγιναν πιο δύσκολες.

Οι περιπτώσεις Τραμπ και Τσίπρα δείχνουν πως κάποιες φορές είναι καλύτερο πολιτικοί να μην εφαρμόζουν όσα υπόσχονται. Αναδεικνύουν, επίσης, ένα βασικό πρόβλημα της εποχής μας: με ψέματα εκλέγεσαι ευκολότερα απ’ ό,τι με την αλήθεια, ενώ να κυβερνήσεις με αλήθειες είναι δύσκολο, με ψέματα αδύνατο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή