Το τρίτο μνημόνιο ήταν αρκετά ασαφές ως προς τα μέτρα που θα χρειάζονταν να ληφθούν στο τελευταίο, χρονικά, σκέλος εφαρμογής του. Η δεύτερη αξιολόγηση θα συνέβαινε, αν το πρόγραμμα είχε εφαρμοστεί ομαλά, προτού τελειώσει η πρώτη, δηλαδή την άνοιξη του 2015. Στην άλλη πλευρά έχουν καταλάβει πολύ καλά το «παιχνίδι Τσίπρα». Η ομάδα που κυβερνά εφαρμόζει με απίθανη ευλάβεια και επιμονή όλα τα φορολογικά μέτρα και οτιδήποτε άλλο, βάζοντας λεφτά στα ταμεία του κράτους. Αδιαφορεί όμως και συστηματικά αποφεύγει τις μεταρρυθμίσεις και άλλες κυβερνητικές ενέργειες που απαιτεί η έξοδος της οικονομίας από την κρίση.
Ετσι, χαρακτηριστικά, η κυβέρνηση «πέτυχε» υπερπλεόνασμα μεταφοράς πλούτου από την ιδιωτική οικονομία στις τσέπες του κράτους. Παρουσίασε μάλιστα αυτό το παρά φύσιν αποτέλεσμα ως ατού διαπραγμάτευσης σε ό,τι αφορά την ικανότητα της κυβερνητικής ομάδας να συλλέγει παλαιούς και νέους φόρους, πολλούς περισσότερους ακόμη κι από όσους τους «υποχρέωσαν», το καλοκαίρι 2015, οι περίφημοι «θεσμοί» να εγγράψουν στον προϋπολογισμό.
Απέτυχε όμως να επεξεργαστεί και να εφαρμόσει λύσεις σε απολύτως επείγοντα ζητήματα. Οι δομές της δικαιοσύνης παραμένουν ανίκανες να εξυπηρετήσουν αποτελεσματικά την οικονομία, το κράτος και τους πολίτες. Παράδειγμα, με τον νόμο για εξωδικαστικό συμβιβασμό η κυβέρνηση βάζει νέο φόρτο εργασίας στα δικαστήρια. Το σύστημα υγείας συναντά συνεχώς μεγαλύτερα προβλήματα. Παράδειγμα, το κόστος υγείας περικόπτεται πλασματικά πίσω από την άρνηση του κράτους να πληρώσει τα χρωστούμενα και την παράταση του καθεστώτος που υποχρεώνει τις φαρμακευτικές εταιρείες να πωλούν «δωρεάν» (δηλαδή με υποχρεωτική επιστροφή χρημάτων ή clawback) για έναν ακόμη χρόνο. Το συνταξιοδοτικό παραμένει ανοικτή πληγή. Παράδειγμα, οι νέοι δικαιούχοι που δεν πληρώνονται τις μικρότερες συντάξεις τους και οι παλαιοί, που απειλούνται με νέες περικοπές. Το τραπεζικό σύστημα υποφέρει από τα «κόκκινα» δάνεια, αλλά η κυβέρνηση καθυστερεί επικινδύνως να παράσχει τις άδειες που απαιτούνται για τη διευθέτησή τους.
Αποτέλεσμα της μεταρρυθμιστικής άρνησης ή/και ανικανότητας είναι ότι και οι δανειστές μας περιορίζονται, πλέον, στη διασφάλιση των δανεικών τους. Που σημαίνει ότι το μόνο για το οποίο πιέζουν την εκάστοτε κυβέρνηση είναι να εισπράττει αυτούς τους τεράστιους φόρους που χρειάζονται για να μη «σκάσει» το κράτος. Τα υπόλοιπα; Ας γίνουν, λένε, όταν το πάρουν απόφαση οι πολιτικοί και, κυρίως, οι ψηφοφόροι. Εμείς έχουμε χρόνο, διευκρινίζουν.