Πρωταγωνιστούσαν αόρατα στη δίνη ανεκδότων επί δεκαετίες προκαλώντας γέλιο με τα σκηνοθετημένα από τους ανώνυμους πλαστουργούς κατορθώματα, ακόμα και στους πιο φανατικούς υποστηρικτές του αυστηρότατου σεβασμού των τρίτων και κάθε ετερότητας: Οι κυρίες με το πλέον διαδεδομένο χρώμα βαμμένων μαλλιών, όπου σατιριζόταν κατά ριπάς η υποτιθέμενη μη οξυδέρκειά τους, και άτομα συγκεκριμένης ελληνοπρεπούς καταγωγής όπου χλευάζονταν η αφέλεια και η έφεσή τους στις γκάφες· στα ανέκδοτα και μόνο, βεβαίως. Μα επειδή το πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς, η υπό την αιγίδα του λαϊκού αριστοφανισμού θυματοποίησή τους έλαβε τέλος, αποδιώχνοντας σταδιακά την αυθαίρετη ρετσινιά της πλάκας.
Μακριά από τη σκηνή των ανεκδότων, το bullying που υφίστανται ανήλικοι κυρίως από συμμαθητές τους, με λόγια και έργα, γίνεται τυφλό, αν δεν παταχθεί εγκαίρως ανοίγει βαθιές πληγές σε άγουρες ψυχές. Ανέκαθεν, στις κοινωνίες όταν δεν υπήρχε πρόχειρο θύμα (π.χ. ο τρελός του χωριού) η πλειονότητα το κατασκεύαζε ώστε να υπάρχει εύκαιρος ο αποδιοπομπαίος τράγος που πιστοποιούσε την υπεροχή των πολλών· ήταν ο ελαφρόμυαλος, ο παρακατιανός, ο κάθε κοπής ευάλωτος, ακόμα κι ο εκτός ευαγγελίων σακάτης.
Στον ευπρεπή κόσμο των μεγάλων, για να συνεννοούμαστε συνωμοτικά, αποδομώντας τάχα με αθωότητα, κάνουμε χρήση λέξεων εμπνευσμένων από το σωματικό ανάγλυφο ενός περί ου ο λόγος απόντος, κατά τα άλλα, όταν είναι παρών, κολλητού μας: στραβοκάνης, κεφάλας, αυτιάς, γκαβός, κεκές, καράφλας, βαψομαλλιάς, μυταράς, κοιλαράς, και πολλά άλλα εξόχως συνδυαστικά από τα τοπωνύμια της σαρκός. Γιώργος το όνομα-πρωταθλητής στην Ελλάδα, ενώ στην κορυφή χρήσης της παραπάνω λίστας θρονιάζεται «ο χοντρός», εκπρόσωπος αναρίθμητης ομάδας Ελλήνων, ευάλωτων στο μαστίγιο της γλώσσας· μια παραφυάδα υπόρρητου ρατσισμού, όπως τόσες άλλες.
Κάθε άνοιξη η ανθηρή βιομηχανία επαναφοράς των παχύσαρκων στην ορθή τάξη βάρους φουλάρει τις μηχανές – όπου ζήτηση και προσφορά. Καταιγισμός: θαυματουργά τζελ και χάπια, μαντζούνια και υγρά ταχείας δράσης στην υπηρεσία των ενδιαφερομένων με προέχον δέλεαρ την κατά το δυνατόν πιο αποδεκτή εμφάνισή τους στις παραλίες, δίπλα σε λυγερόκορμες, «κανονικούς» και νάρκισσους. Ειδάλλως, από τα καλοπροαίρετα σχόλια η πλάτη τους γίνεται σαν το νταρτς, το παιχνίδι με τα βελάκια. Τυχαία η αναφορά στους χοντρούς. Τα πάσης φύσεως «κουσούρια» των άλλων κάνουν τόσο πολλούς πιο δυνατούς, πιο εξυπνάκηδες και ευτελείς.