Ηταν 2002, όταν στη Βουλή έγινε θέμα ένα παλιό σύνθημα του ΚΚΕ. Σύσσωμη η αντιπολίτευση κατηγορούσε την τότε κυβέρνηση ότι η αύξηση των 30 ευρώ μηνιαίως στον συνταξιούχο του ΟΓΑ αντιστοιχούσε με ένα κουλούρι την ημέρα.
Βεβαίως οι αυξήσεις ήταν κλιμακωτές και οι άλλοι συνταξιούχοι έπαιρναν περισσότερα (αύξηση 3,5% για συντάξεις μέχρι 400 ευρώ, 1,5% για το τμήμα της σύνταξης 400 – 620 ευρώ, αύξηση 0,75% για το τμήμα της σύνταξης μεταξύ 620 – 910 ευρώ), αλλά ο συμβολισμός με το κουλούρι ήταν καταλυτικός. Κάθε αύξηση που δινόταν όλα τα χρόνια μέχρι το 2009 αποτιμάτο σε κουλούρια ή τυρόπιτες, επί των χαμηλότερων συντάξεων και ουχί των μεσαίων ή υψηλών.
Τότε ήταν η εποχή που για κάθε μεταβολή στην οικονομία, από τις αλλαγές στην αγορά εργασίας μέχρι τις αποκρατικοποιήσεις διευθετείτο με ένα νομοθέτημα και το περί πρόωρης συνταξιοδότησης κάποιας μερίδας εργαζομένων. Δεν ήθελε ή δεν μπορούσε το κράτος να δώσει άδειες μητρότητας; Μετέθετε την προστασία των ανήλικων τέκνων, την περίοδο που αυτά ενηλικιώνονταν με την πρόωρη συνταξιοδότηση των μητέρων. Γενικώς η κρίση που ζούμε ήταν η διαρκής μετάθεση των υποχρεώσεων –ημών και του κράτους μας– στο μέλλον…
Μόνο που αυτό το μέλλον ήρθε πολύ πιο νωρίς, απ’ όσο οι πολιτικοί και η κοινωνία υποψιάζονταν. Το κόστος συσσωρευόταν: «Είναι ενδεικτικό», έγραψε ο πρώην υπουργός Οικονομικών κ. Φίλιππος Σαχινίδης, «ότι όταν μπήκαμε στην ΟΝΕ, η στήριξη του προϋπολογισμού προς τους φορείς κοινωνικής ασφάλισης ήταν της τάξεως των 5,4 δισ. ευρώ, περίπου, ή 4% του ΑΕΠ. Το 2009 είχε φτάσει στα 18,9 δισ. ή 8,2% του ΑΕΠ. Αν είχε σταθεροποιηθεί η συνεισφορά του προϋπολογισμού στο επίπεδο του 2001 (σ.σ.: τότε που σύσσωμη η ελληνική κοινωνία με αγώνες και κραυγές απέρριψε τις προτάσεις Γιαννίτση), η χώρα θα είχε περίπου 75 δισ. λιγότερο χρέος από αυτό που είχε το 2009… περίπου 1 στα 4 ευρώ που χρωστούσε η χώρα το 2009…» («Βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα, προϋπόθεση για σταθερή ανάπτυξη», 2.12.2015).
Το σπριντ των ανεξέλεγκτων δαπανών που έκανε η κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή επιτάχυνε κατά πολύ το προδιαγεγραμμένο μοιραίο. Τα «πλασματικά χρόνια» (άλλος ελληνικός νεολογισμός) δίνονταν απλόχερα. Αλλά ακόμη και τον Νοέμβριο του 2009, όταν πια η κρίση ήταν εμφανής, βρέθηκε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ κ. Χρήστος Παπουτσής να πει «τα 2.000 ευρώ τον μήνα μεικτά είναι εισόδημα για τους φτωχούς και τη μεσαία τάξη. Δεν θα πληρώσουν ξανά αυτοί το βάρος της κρίσης» (Βουλή 20.11.2009). Και ο κ. Γιώργος Παπανδρέου τον άκουσε. Η κυβέρνησή του αναδιπλώθηκε και δεν πάγωσε τις συντάξεις άνω των 2.000 ευρώ.
Κάπως έτσι φτάσαμε τώρα να συζητάμε για τις περικοπές έως 18% των υψηλών συντάξεων. Αυτές σήμερα είναι στα 1.400 ευρώ…