«Είμαι καλά πάνω στη σκηνή κι αυτό πιστεύω ότι μεταδίδεται και στο μωρό», λέει στην «Κ» χαμογελώντας η Αλεξία Καλτσίκη, που πρωταγωνιστεί στον «Θερισμό» του Δημήτρη Δημητριάδη, στη Νέα Σκηνή του Εθνικού θεάτρου.
Η Αλεξία είναι έγκυος και η συνθήκη αυτή έχει ενταχθεί στην παράσταση (σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου), στην οποία η ίδια (ως Λίκρα) αλλά και η φίλη της Aννα Μάσχα (ως Ζουζού), παρόλο που βρίσκονται διακοπές στο «μαγευτικό» Ακαπούλκο, κουβαλούν μαζί τους (ο Περικλής Μουστάκης και ο Νίκος Ψαρράς, οι σύζυγοί τους, η Μάρω Παπαδοπούλου, η άλλη φίλη) τα προβλήματα που έχει μία σύγχρονη δυστοπική οικογένεια, με τις σχέσεις γονιών – παιδιών στο όριο. Σε μία στιγμή το κείμενο του Δημητριάδη την οδηγεί να μιλήσει για το μέλλον μιας νέας ζωής που θα έλθει στον κόσμο, μέσα από τα μάτια και τα προβλήματα του άλλου, έφηβου γιου της, και της έφηβης κόρης της φίλης της. Η έκθεση απαιτεί διαχείριση. «Το θέμα της έκθεσης του ηθοποιού έχει πολλές πτυχές. Oσο πιο καλά ρυθμισμένο είναι το πλαίσιο, τόσο ευκολότερα ο ηθοποιός μπορεί να ρισκάρει, ώστε να μείνει ανοικτός, απροστάτευτος στα μάτια του κοινού. Από την άλλη, δεν είναι αυτονόητη η ανταλλαγή. Ούτε ανάμεσα στους συντελεστές μιας παράστασης ούτε, όμως, ανάμεσα σε εμάς και το κοινό. Oσες φορές μού έχει συμβεί αυτή η αμφίδρομη ανταλλαγή είναι κάτι πολύτιμο», προσθέτει.
«Το έργο σε καθοδηγεί»
«Με απασχολεί πώς ο εκάστοτε ρόλος προκύπτει και διαμορφώνει τη δομή ενός κειμένου. Το κείμενο του Δημητριάδη δεν μπορείς να το διαβάσεις απολύτως ρεαλιστικά. Το ίδιο το έργο σε καθοδηγεί να δεις τους ήρωες διαγώνια, για να κατανοήσεις την ανέμελη απόγνωσή τους», παρατηρεί και τονίζει: «Σε μία εποχή όπως η σημερινή, χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια να είσαι και να παραμένεις αισιόδοξος».
Ο λόγος της μεταδίδει τη σιγουριά ενός ηθοποιού που έχει δώσει τα θεατρικά του διαπιστευτήρια μέσα από συνεργασίες με σημαντικούς καλλιτέχνες, όπως ο αείμνηστος Λευτέρης Βογιάτζης, ο Ρώσος Ανατόλι Βασίλιεφ, ο Ντίμιτερ Γκότσεφ, αλλά και νεότερους, όπως ο Δημήτρης Καρατζάς, η Κατερίνα Ευαγγελάτου, ο Θάνος Παπακωσταντίνου και άλλοι, έχοντας ως αφετηρία μια εντυπωσιακή «Ηλέκτρα» κλειστού χώρου, πάλι στο Εθνικό Θέατρο, από τη δραματική σχολή του οποίου αποφοίτησε. «Εχω δουλέψει και στο λεγόμενο εμπορικό θέατρο και δεν το λέω με κανένα αίσθημα υποτίμησης προς αυτό», λέει και γελάει. «Το θέατρο είναι μία τέχνη που πάντοτε προσαρμόζεται στην εποχή του. Βέβαια, θα ήθελα ο ηθοποιός να είχε τη δυνατότητα να μπορεί να ερευνά την τέχνη του, όχι αποκλειστικά με την προοπτική μιας παράστασης. Ας πούμε, μέσω ενός studio για επαγγελματίες ηθοποιούς ή να υπάρχει η δυνατότητα επαρκούς χρόνου προβών. Δυστυχώς, αυτά πλέον φαντάζουν ουτοπικά. Βλέπω γύρω μου πολύ ταλέντο, αλλά και ένα έλλειμμα πνευματικότητας», παρατηρεί, χωρίς ωστόσο να διακρίνει πως το τοπίο δεν αφήνει χαραμάδες ελπίδας. Oπως τονίζει: «Είναι πιο ασφαλές να ιδιωτεύεις από το να μοιράζεσαι – αυτό, κατά βάθος, κρύβει έναν συντηρητισμό. Διαπιστώνω ότι, εν μέσω κρίσης, άνθρωποι του θεάτρου αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για πιο προσωπικά τους πράγματα. Είναι κάτι πολύ θετικό, ανοίγει δρόμους όχι μόνο στο θέατρο, αλλά και στον διάλογο με την κοινωνία».
Εθνικό Θέατρο – Νέα Σκηνή. Αγίου Κωνσταντίνου 22. Εως 28 Μαΐου.