ΠΑΡΙΣΙ. Συνδικάτα, σε έξαλλη κατάσταση, αποδοκιμάζουν έντονα τον υποψήφιο Εμανουέλ Μακρόν, κατά την άφιξή του στο εργοστάσιο της Whirlpool, στην πόλη Αμιένη, επειδή η εταιρεία θα μεταφέρει το εργοστάσιό της στην Πολωνία, προκειμένου να επωφεληθεί από το χαμηλότερο εργατικό κόστος. Λίγο αργότερα, δήμαρχοι της Γαλλίας σφυρίζουν με δυσαρέσκεια κατά τη διάρκεια της ομιλίας του κεντρώου υποψηφίου. Από την άλλη πλευρά, εργαζόμενοι μεγάλης εταιρείας μεταφορών πετούν αυγά στην υποψήφια Μαρίν Λεπέν στη Βρετάνη, μόλις 48 ώρες πριν από τον δεύτερο γύρο.
Σε μια κοινωνία όπου η εικόνα είναι πιο ισχυρή από ό,τι ένα εκλογικό πρόγραμμα, αυτές οι σκηνές μεγάλης έντασης, που υποκρύπτουν ακόμα και μίσος, σηματοδοτούν την οργή που καλείται ν’ αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί ο επόμενος πρόεδρος. Είτε πρόκειται για τον Εμανουέλ Μακρόν, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, είτε σε περίπτωση ακραίας έκπληξης για τη Μαρίν Λεπέν, ο νέος Γάλλος πρόεδρος οφείλει να διοικήσει μια Γαλλία που βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση, οικονομική και κοινωνική.
Λαμβάνοντας όλα τα παραπάνω υπόψη, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι επιτέλους, απόψε, τελειώνει μια δύσκολη φάση. Γιατί επρόκειτο αναμφίβολα για μία από τις πιο ανατρεπτικές προεκλογικές περιόδους της Πέμπτης Δημοκρατίας, αλλά και ταυτόχρονα και μία από τις πιο κουραστικές τόσο για τον γαλλικό λαό όσο και για τους πολιτικούς, με στοιχεία διακωμώδησης, τα οποία ήταν ταυτοχρόνως καταστροφικά για την πολιτική ζωή της χώρας.
Ολο αυτό το διάστημα γίναμε μάρτυρες του αφανισμού ενός κάθετου τρόπου σκέψης, με την αρχή του τέλους του Σοσιαλιστικού Κόμματος και ώς ένα βαθμό της Ρεπουμπλικανικής Δεξιάς, τουλάχιστον με τη μορφή που τους ξέραμε μέχρι τώρα. Στην ουσία, του τέλους των παραδοσιακών κομμάτων, όπως και του τέλους μιας ολόκληρης τάξης που δημιουργήθηκε από αυτά τα κόμματα.
Κανένας σεβασμός
Αλλά είδαμε και το τέλος του αλληλοσεβασμού των πολιτικών, όπως το διαπιστώσαμε στο ντιμπέιτ της 2ας Μαΐου. Εκεί, για παράδειγμα, όπου η υποψήφια του Εθνικού Μετώπου, δεν είχε άλλο επιχείρημα και αποφάσισε να επιτεθεί με τον πιο υστερικό τρόπο στον αντίπαλό της, κατηγορώντας τον ότι είχε τραπεζικό λογαριασμό στις Μπαχάμες, δείχνοντας ότι ήταν απροετοίμαστη για την προεδρία της δημοκρατίας, χωρίς πρόγραμμα, αφήνοντας άφωνους τους σχολιαστές και μάλλον έκπληκτους τους ψηφοφόρους της.
Σήμερα, η Γαλλία ξυπνάει πιο διαιρεμένη από ποτέ, μια Γαλλία του ύψους αντιμέτωπη με μια Γαλλία του βάθους, αυτή του Βορρά έναντι αυτής του Νότου. Μια Γαλλία της λεγόμενης «ελίτ» απέναντι σε μια Γαλλία του λαού. Μια χώρα σε μαρασμό, η οποία θα δυσκολευθεί να βρει κοινό έδαφος και να πιστέψει ότι σήμερα όλα αυτά θα λάβουν ένα τέλος. Διότι αν πιστεύει κανείς ότι έπειτα από έξι μήνες εκλογικής εκστρατείας η Γαλλία θα είναι σε θέση να επανέλθει στους κανονικούς της ρυθμούς, είναι λάθος.
Και κάτι ακόμα: Η πραγματική μάχη αρχίζει από αύριο, Δευτέρα, καθώς όλα τα κόμματα έχουν ως επόμενο μεγάλο στόχο τους τις κοινοβουλευτικές εκλογές, στις 11 και 18 Ιουνίου. Εκλογές που θα καθορίσουν τον επόμενο πρωθυπουργό, ο οποίος μπορεί να προέλθει, αυτή τη φορά, από μια πλειοψηφία διαφορετική από αυτή του προέδρου. Ηδη, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια ανοδική τάση του Δεξιού κόμματος, του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν, αλλά και του κινήματος της Αριστεράς της «Ανυπότακτης Γαλλίας», του Ζαν-Λικ Μελανσόν.
«Αυτές οι κοινοβουλευτικές εκλογές θα δείξουν την πραγματική πολιτική επιλογή των Γάλλων», εξηγεί ο Φρανσουά Μπαρουάν, ο γερουσιαστής του Συντηρητικού Κόμματος «Οι Ρεπουμπλικανοί», που έχει αναλάβει να οδηγήσει τη δεξιά παράταξη στη νίκη. Οι αναλυτές λένε ότι κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ο μελλοντικός πρωθυπουργός, εάν η Δεξιά κερδίσει τις βουλευτικές εκλογές. Για τον λόγο αυτό καλεί να ψηφίσουν τον Εμανουέλ Μακρόν ενάντια του εξτρεμισμού, που δεν διστάζει να μαστιγώνει τον κεντρώο υποψήφιο.
Η μάχη της σαφήνειας
«Ο Εμανουέλ Μακρόν ενώ κέρδισε τη μάχη της αμφιβολίας, θα χάσει τη μάχη της σαφήνειας. Δεν είμαστε σε θέση να ρίξουμε φως όσον αφορά την πραγματικότητα της πορείας του. Είναι άνθρωπος της Αριστεράς, επομένως θα στραφεί προς την Αριστερά», εξηγεί ο Φρανσουά Μπαρουάν.
Αυτό δείχνει ότι, εκτός από μια διαιρεμένη Γαλλία, η πολιτική τάξη, η οποία λίγο απέχει ενίοτε και από αυτή ακόμα τη γελοιοποίηση, αφήνοντας το Εθνικό Μέτωπο να περάσει στον δεύτερο γύρο των εκλογών, αποσυντίθεται ακόμα περισσότερο, προς μεγάλη δυσαρέσκεια των Γάλλων, οι οποίοι κινδυνεύουν να μη δουν φως στην άκρη του τούνελ, με έναν πρόεδρο, που δεν θα έχει την καθολική αποδοχή ήδη από την επόμενη μέρα της εκλογής του.
Κι αυτό θα είναι στην πραγματικότητα το πρώτο μεγάλο στοίχημα που θα πρέπει να κερδίσει. Να αντιμετωπίσει και να κερδίσει τη μεγάλη πλειοψηφία των Γάλλων, ως πρόεδρος της Δημοκρατίας.