Στο Μπουένος Αϊρες δεν είναι δύσκολο να νιώσει οικεία ο Ελληνας επισκέπτης. Βοηθάει το κλίμα. Βοηθάει η εξωστρέφεια των ντόπιων. Βοηθάει ο ρυθμός της ζωής – τα γεμάτα καφέ, τα τραπεζάκια έξω. Βοηθάει ίσως και η επίγνωση ότι, τσακισμένη από τη χρεοκοπία, η Αργεντινή μπήκε σε ένα σπιράλ ύφεσης και πολιτικής αστάθειας που μοιάζει με την ελληνική περιπέτεια.
Αν το μετρήσει κανείς μόνο με τη συρρίκνωση του ΑΕΠ, η Αργεντινή μπόρεσε γρηγορότερα να ανακάμψει, χάρη στις εξαγωγικές της δυνατότητες και στην ευελιξία που της επέτρεπε το εθνικό νόμισμα. Επρόκειτο όμως για μια ανάκαμψη που μακροπρόθεσμα αποδείχτηκε εύθραυστη. Ευάλωτη στο τέρας του πληθωρισμού. Και περισσότερο ευάλωτη στο τέρας του λαϊκισμού.
Εχοντας κληρονομήσει την προεδρία από τον σύζυγό της, η Κριστίνα Φερνάντεζ ντε Κίρχνερ κυβέρνησε οκτώ χρόνια και μπορεί ακόμη να κυβερνούσε, αν είχε καταφέρει να αλλάξει το σύνταγμα και να εξασφαλίσει έτσι στον εαυτό της τη δυνατότητα να διεκδικήσει μια τρίτη θητεία. Το ερώτημα είναι ποια συγγένεια νιώθει με την Κίρχνερ ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να την καλεί τώρα, ενάμιση χρόνο μετά την αποχώρησή της από την προεδρία, στην Αθήνα;
Δεν είναι μόνο η διαχρονική γοητεία που ασκούν τα λάτιν πειράματα στην ελληνική Αριστερά. Τέκνο του περονισμού, ενός ιδεολογικού μείγματος στο οποίο ο εθνικισμός δεν ξεχωρίζει από τον σοσιαλίζοντα λαϊκισμό, η Κίρχνερ κυβέρνησε σε διαρκή εσωτερικό και εξωτερικό πόλεμο. Εχθροί της ήταν οι νεοφιλελεύθερες αγορές και το ΔΝΤ – που επέμενε να αμφισβητεί ως μαγειρεμένα τα στατιστικά στοιχεία για την οικονομία και κυρίως για τον πληθωρισμό. Εχοντας τους ίδιους εχθρούς, είναι φυσικό ο ΣΥΡΙΖΑ να βλέπει την πρόεδρο όχι μόνο ως συγγενή, αλλά και ως υπόδειγμα. Υπόδειγμα γιατί είχε την τύχη να πολεμήσει αυτούς τους εχθρούς χωρίς να δεσμεύεται από επιτροπεία. Δεν χρειαζόταν «εξιτήριο». Κυβέρνησε εξαρχής κυρίαρχα.
Πώς κυβέρνησε; Απέλυσε τον διοικητή της κεντρικής τράπεζας. Κρατικοποίησε τους ιδιωτικούς φορείς ασφάλισης. Επανακρατικοποίησε τη μεγαλύτερη επιχείρηση ενέργειας. Επέβαλε μόνιμους περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Μετέτρεψε το κρατικό κανάλι σε εργαλείο κυβερνητικής προπαγάνδας. Πέρασε αλλεπάλληλες –σε ελεύθερη μετάφραση– «τροπολογίες», προκειμένου να κλείσει τη μεγαλύτερη αντιπολιτευόμενη εφημερίδα.
Θα μπορούσε κάποιος να συνεχίσει τον κατάλογο, αλλά δεν χρειάζεται. Η Αργεντινή είναι όντως κοντινό παράδειγμα. Τόσο κοντά όσο μακριά. Μακριά γιατί βρέθηκε «κυριαρχικά» στην ομηρία μιας ηγεσίας χωρίς αντίβαρα – χωρίς το ευρωπαϊκό και το εσωτερικό θεσμικό κεκτημένο που δεν επιτρέπει στην οικονομική κρίση να εξελιχθεί σε γενική κατάρρευση. Το κεκτημένο που, παρά την ελεεινολογία, εξακολουθεί να εξασφαλίζει ότι είναι πολύ καλύτερα να ζεις στο Αιγάλεω παρά στο Μπουένος Αϊρες.