Ζωγραφική μνήμη Νίκου Κούνδουρου στο Ιστορικό Αρχείο – Μουσείο Υδρας

Ζωγραφική μνήμη Νίκου Κούνδουρου στο Ιστορικό Αρχείο – Μουσείο Υδρας

2' 20" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εμοιαζε να το έχει σκηνοθετήσει ο ίδιος, παρότι δεν είναι πια κοντά μας. Τα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής του Νίκου Κούνδουρου, στο Ιστορικό Αρχείο – Μουσείο Υδρας το περασμένο Σάββατο, είχαν κάτι κινηματογραφικό: ο ήλιος έδυε μέσα σε μια έκρηξη πύρινων χρωμάτων, οι αγαπημένοι, οι φίλοι και οι συνεργάτες του ήταν εκεί ανάμεσα στα έργα του, οι πίνακες και τα ντοκουμέντα από τις ταινίες του μιλούσαν για την πορεία του. Επρόκειτο άλλωστε για μια έκθεση, την οποία σχεδίαζε προτού «φύγει» τον Φεβρουάριο, ίσως με μια επιθυμία να παρουσιάσει στο κοινό έναν εαυτό πιο μύχιο από εκείνον που γνωρίσαμε στις ταινίες του. Για τον Κούνδουρο, η ζωγραφική υπήρξε η πρώτη πηγή από την οποία ανάβλυσε η τέχνη του. Και η επαφή μαζί της μόνο ευκαιριακή δεν ήταν. Διήρκεσε ολόκληρο τον βίο του, σαν τη μόνη δίοδο που μπορούσε να τον αποφορτίσει από τη σκηνοθεσία.

Στον φιλόξενο ισόγειο χώρο του μουσείου παρουσιάζονται 12 καμβάδες του με θέματα που δείχνουν την επίδραση της αγιογραφίας στο ζωγραφικό του έργο, αλλά και σχέδια που είχε κάνει για τα σκηνικά της ταινίας «Μπάιρον» που είχε γυρίσει στην Κριμαία. Τον λόγο πήρε πρώτα η «οικοδέσποινα», η δραστήρια επικεφαλής του ΙΑΜΥ, Ντίνα Αδαμοπούλου, η οποία κατάφερε να βρει χώρο και χρόνο για το αφιέρωμα, παρότι ο προγραμματισμός ήταν ολοκληρωμένος για τα τρία επόμενα χρόνια. Ακολούθησε ο Νίκος Καβουκίδης, ο θρυλικός διευθυντής φωτογραφίας που έχει συνεργαστεί με τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες, παραγωγούς και ηθοποιούς, ο οποίος μίλησε με αγάπη για τον Κούνδουρο.

«Ιθύνων νους» του αφιερώματος είναι ο Χρήστος Μαργαρίτης και οι συνεργάτες του, που εργάστηκαν πολύ σκληρά για να έχει η έκθεση την αρτιότητα, την πρωτοτυπία και την τεκμηρίωση που θα ήθελε και ο ίδιος ο Κούνδουρος, ως παθιασμένος και τελειομανής δημιουργός. Στον λόγο του αναφέρθηκε στην ειδική σχέση του σκηνοθέτη με την αγιογραφία και το είδος της πνευματικής παρακαταθήκης που θα ήθελε να αφήσει. Υπογράμμισε μάλιστα ότι η πρώτη συνάντηση «εργασίας» με τον σκηνοθέτη για την έκθεση έγινε τον Γενάρη που μας πέρασε, μερικές εβδομάδες προτού πεθάνει.

Ο Γιώργος Μυλωνάς που συνεπιμελήθηκε την έκθεση, φέροντας το κύριο βάρος της οργάνωσης και της επιλογής των έργων, ξενάγησε τη στήλη στο αφιέρωμα: «Ενώ ο Κούνδουρος μαθήτευσε κοντά στον Τόμπρο στην ΑΣΚΤ, αισθανόταν μαθητής του Μόραλη και ταυτιζόταν με τον Κόντογλου. Από αυτόν τον θαυμασμό αλλά και τη συλλογή θρησκευτικών εικόνων του πατέρα του, εντρύφησε στον βυζαντινό δρόμο της ζωγραφικής. Δεν άφησε ποτέ τον χρωστήρα ούτε στα τελευταία χρόνια της ζωής του όπου περνούσε πολλές ώρες σε ένα μέρος του σπιτιού του, όπου ήταν το γραφείο, η βιβλιοθήκη και το ατελιέ του. Εκεί μάλιστα άφησε και την τελευταία του πνοή», τόνισε στην «Κ». Τίποτα βέβαια δεν θα είχε πραγματοποιηθεί αν η αγαπημένη σύζυγος του Νίκου Κούνδουρου, Σωτηρία Ματζίρη, δεν είχε δώσει την άδεια να μεταφερθούν στην Υδρα έργα και αντικείμενα και βέβαια ήταν το τιμώμενο πρόσωπο των εγκαινίων.

 

 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή