Ενα ελικόπτερο προσγειώνεται στο γρασίδι του Εθνικού Σταδίου Βόλου. Με τη γραβάτα του ν’ ανεμίζει, ο Ιβάν Σαββίδης πέφτει στην αγκαλιά ενός άνδρα που βρίσκεται εκεί για να τον υποδεχθεί προφανώς μόνο με την ιδιότητα του καρντάση – αφού την επίσημη ιδιότητα του δημάρχου την έχει στερηθεί. Σταυρωτός ασπασμός. Χτύπημα στην πλάτη. Δεύτερο χτύπημα στην πλάτη, προτού ο επισκέπτης επιβιβαστεί στη λιμουζίνα που έχει μπει στον στίβο για να τον παραλάβει.
Περισσότερο και από το χιλιοπαιγμένο γκολ με το οποίο ο ΠΑΟΚ πήρε το κύπελλο, αξίζει κανείς να βλέπει σε replay αυτά τα 37 δευτερόλεπτα της σαββιδικής άφιξης. Αξίζει να τα μελετά για τον τρόπο με τον οποίο οι πρωταγωνιστές επιβάλλονται τελετουργικά στο άδειο στάδιο – κυρίαρχοι σε έναν έρημο δημόσιο χώρο.
Και πού είναι το πρόβλημα; Αν αφηγούνταν κανείς έτσι τη σκηνή στον Σαββίδη, εκείνος μάλλον θα κάγχαζε με το ψείρισμα των συμβολισμών – για το ποιον φιλάει και πώς, για το πού παρκάρει το αυτοκίνητο ή το ελικόπτερό του. Αλλωστε, με τις τελευταίες παρεμβάσεις του, ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ έχει αποδείξει ότι το τελευταίο που τον ενδιαφέρει είναι οι πολιτικές παρενέργειες των πράξεών του. Προχθές, ας πούμε, έδωσε και δεύτερη συνέντευξη για να λειάνει, υποτίθεται, τις εντυπώσεις που προκάλεσε η πρώτη. Το αποτέλεσμα ήταν να εμπεδώσει τα μηνύματα που είχε στείλει αρχικώς, εξομολογούμενος τον θαυμασμό του για τον Τσίπρα, χωρίς καν αυτή τη φορά να μπορεί να του αναγνωριστεί το ελαφρυντικό του συναισθηματικού βρασμού.
Ανεξαρτήτως προθέσεων, ο εναγκαλισμός της κυβέρνησης από τον Σαββίδη είναι τόσο σφιχτός ώστε απειλεί να πνίξει την εναγκαλιζόμενη. Δίνοντας στη νομοθετική εξυπηρέτηση που του έκαναν περιωπή συνεταιρισμού, ο επιχειρηματίας σκότωσε το ήδη ταλαιπωρημένο αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ – τιμωρού.
Το όφελος που θα μπορούσε να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η επιρροή στο –αριθμητικά και γεωγραφικά– περιορισμένο ποίμνιο του Σαββίδη. Η ζημιά είναι η εξαέρωση του αντισυστημικού brand του στη συνείδηση του υπόλοιπου εκλογικού ακροατηρίου.
Ομως, ακόμη κι αν ο μεγαλοεπενδυτής προσέφερε τη στήριξή του πιο διακριτικά, ακόμη κι αν επιχειρούσε να διευρύνει το βεληνεκές του στα media αθόρυβα, δεν θα μπορούσε να αλλάξει τη μοίρα της κυβέρνησης. Η ιδέα ότι με ένα-ενάμισι κανάλι και δυο-τρεις εφημερίδες μπορείς να μεταστρέψεις τάχα την κοινή γνώμη επιβιώνει μόνο σε μυαλά που λειτουργούν ακόμη με το λογισμικό του 20ού αιώνα. Αν κάποιος δικαιολογείται να διατηρεί τέτοιες εξουσιαστικές πλάνες, αυτός είναι μόνο ο Σαββίδης, που, λόγω καταβολών, χρειάζεται χρόνο για να εξοικειωθεί με την πολυπλοκότητα μιας ευρωπαϊκής δημοκρατίας.
Οσο κι αν ο ίδιος κάνει τα πάντα για να ταυτιστεί, είναι επιπόλαιο να ταυτίζει κανείς τον Σαββίδη με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα προνόμια και τα ερείσματα που αποκτά τώρα, δεν θα εκπνεύσουν με την εκπνοή της κυβέρνησης. Οταν η ποιμαντική του οπαδοβοσκού θα έχει αποδειχθεί εκλογικά άκαρπη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει πια εξουσία. Θα έχει όμως ο Σαββίδης.