Κοντεύει 6, όμως η πλατεία Συντάγματος είναι λουσμένη στο φως. Βρίσκουμε καταφύγιο στη σκιά του μαύρου «κουτιού», μια ετερόκλητη ομάδα 20 ατόμων που φλυαρούν προσπαθώντας να μαντέψουν τι κρύβεται μέσα στο τεράστιο κοντέινερ. Τα γράμματα, που συνθέτουν τη λέξη «Phobiarama» κάτω από τη στέγη παραπέμπουν σε τρενάκι του τρόμου άλλης εποχή και πράγματι, όταν ο Dries Verhoefen βγαίνει δίνοντας το σύνθημα να ξεκινήσουμε, ανακαλύπτουμε πως οι «θέσεις» μας είναι μέσα σε αυτοκινητάκια λούνα παρκ.
Υστερα βυθιζόμαστε στο απόλυτο σκοτάδι. Για μια σύντομη αιωνιότητα αδυνατώ να καταλάβω αν κινούμαστε προς τα μπρος ή προς τα πίσω, αν βρισκόμαστε σε ένα άδειο δωμάτιο ή μας έχει περικυκλώσει ένα πλήθος. Νιώθω μόνο την καθησυχαστική παρουσία της (άγνωστης) συνεπιβάτιδάς μου, ώσπου ο χώρος αρχίζει να φωτίζεται από οθόνες τηλεοράσεων και το ταξίδι αρχίζει πραγματικά. Εκφωνητές ειδήσεων μας βομβαρδίζουν με απειλές: οικονομική κρίση, μαζική μετανάστευση, κλιματική αλλαγή, τρομοκρατία. Ανησυχητικά ρεαλιστικές αρκούδες παραμονεύουν στις γωνίες. Μας καταδιώκουν αφύσικα ψηλοί κλόουν. Κάποιοι από τους θεατές εξαφανίζονται υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Οι άντρες, που τελικά αποκαλύπτονται κάτω από τις στολές, ενσαρκώνουν τους χειρότερους φόβους του μέσου Ευρωπαίου (σκουρόχρωμοι, ογκώδεις, γεμάτοι τατουάζ) και συγχρόνως αποπνέουν αισθησιασμό. Μας πλησιάζουν, μας κοιτάζουν στα μάτια, μας αγγίζουν. Τους περιεργαζόμαστε, πανικόβλητοι και σαγηνευμένοι, όπως παρακολουθούμε τα βραδινά δελτία ειδήσεων – και ακριβώς αυτή είναι η πρόθεση του Ολλανδού εικαστικού και σκηνοθέτη: να μας φέρει αντιμέτωπους με τις φοβίες μας, να μας κάνει να αναρωτηθούμε αν θα αντέχαμε να ζήσουμε χωρίς αυτές.