Ενας πράκτορας στη φυλακή…

Ενας πράκτορας στη φυλακή…

3' 48" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ιδέα για το τρίτο βιβλίο του Ελληνοαμερικανού πρώην πράκτορα της CIA, Τζον Κυριάκου, «γεννήθηκε» μέσα στη φυλακή. Για την ακρίβεια, στο κελί όπου ο ίδιος έμεινε για 23 μήνες. Στο βιβλίο αυτό μπορεί να μην έχει συμπεριλάβει τις μυστικές αποστολές ή αδημοσίευτα στοιχεία για τη δράση της 17Ν –που επίσης σκοπεύει να εκδώσει κάποια στιγμή– περιέχει όμως τη συναρπαστική ιστορία ενός ανθρώπου που δεν φανταζόταν ποτέ πως θα περνούσε έστω και μία ημέρα στη φυλακή. Το βιβλίο με τίτλο «Doing time like a Spy» (Ενας πράκτορας πίσω από τα κάγκελα) θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες στην Αμερική και σήμερα η «Κ» το παρουσιάζει.

Η έκπληξη

Η αφήγηση του Κυριάκου ξεκινάει στις 28 Φεβρουαρίου 2013. Τα ξημερώματα εκείνης της ημέρας αποχαιρέτησε τη σύζυγο και τα τρία μικρότερα παιδιά του και μπήκε στο αυτοκίνητο. Μαζί του είχε μόνο λίγα ρούχα, δίπλωμα οδήγησης και την Αγία Γραφή. «Είσαι έτοιμος;» τον ρώτησε ο φύλακας στην πύλη. «Ναι, είμαι» απήντησε εκείνος, ίσως γιατί δεν ήξερε τι θα συνέβαινε λίγα λεπτά αργότερα. Ο ίδιος θεωρούσε πως θα έμπαινε σε μια ιδιαίτερα χαλαρή δομή κράτησης. Τελικά, του είπαν χωρίς κάποια εξήγηση, πως θα έμπαινε σε κανονική φυλακή. Αργότερα, θα μάθει πως ο λόγος ήταν η δημοσιότητα που είχε λάβει η υπόθεσή του και πως ο ίδιος «μιλούσε πολύ». Ο Κυριάκου καταδικάστηκε γιατί είχε δώσει το όνομα ενός μυστικού πράκτορα σε δύο δημοσιογράφους. Ο ίδιος όμως είναι βέβαιος πως αυτή ήταν η τιμωρία για το ότι μίλησε δημόσια για τον εικονικό πνιγμό, τη μέθοδο βασανισμού της CIA.

Μπαίνοντας στη φυλακή τον φωτογράφισαν, του πήραν γενετικό υλικό, αποτυπώματα και τα ρούχα του. Τον εξέτασαν εξονυχιστικά και του έδωσαν μια καφέ φόρμα και ένα ζευγάρι φτηνά σανδάλια. «Καλωσόρισες σπίτι σου» του είπαν, δείχνοντάς του μία από τις κουκέτες σε ένα κελί που κανονικά ήταν σχεδιασμένο για δύο κρατουμένους αλλά πλέον είχε πέντε. Τις πρώτες μέρες τον προσέγγισε η ομάδα των νεοναζί κρατουμένων και αφού τον ρώτησαν απειλητικά εάν είναι «προδότης, ομοφυλόφιλος ή παιδεραστής», του επέτρεψαν να κάθεται στο «τραπέζι της άριας φυλής» στην καντίνα. Πέρασαν εβδομάδες μέχρι να καταλάβει πως δεν ήταν υποχρεωμένος να κάτσει μαζί τους. Στη φυλακή έκανε διάφορες απροσδόκητες φιλίες με ανθρώπους που παλαιότερα κατεδίωκε. Νονούς της νύχτας, απατεώνες, εμπόρους ναρκωτικών. Οπως γράφει, όμως, στην Αμερική είναι παράνομο να διατηρείς φιλικές σχέσεις με πρώην συγκρατούμενους σου, οπότε πλέον περιορίζεται στο να μαθαίνει αραιά και πού κάποια νέα από συγγενείς τους.

Οι ελληνικές ρίζες

Στη φυλακή όλοι γνώριζαν την αγάπη του για την Ελλάδα. Μάλιστα του ζήτησαν να δώσει μια ομιλία για την ελληνική κληρονομιά. «Αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι το ελληνικό φαγητό. Εχω βαρεθεί το κοτόπουλο και τα τάκος» θα αστειευθεί με τους παρευρισκομένους. Ο ίδιος έπαιρνε κουράγιο από δύο πράγματα που είχαν να κάνουν με την ελληνική του καταγωγή: την προσευχή (είχε επιλέξει μάλιστα να δουλεύει στο παρεκκλήσι της φυλακής) αλλά και την ελληνική μουσική: ένα βράδυ ανακάλυψε στο ραδιόφωνο τον ελληνικό σταθμό του Τορόντο. Tην επομένη ζήτησε από τη γυναίκα του τραγούδια του Νταλάρα, του Θεοδωράκη, της Φαραντούρη και του Μπιθικώτση. «Η ελληνική μουσική είναι θεραπευτική για εμένα» θα πει σε μια συνέντευξή του στον «Εθνικό Κήρυκα» μέσα από τη φυλακή. Εκείνες τις ημέρες είχε διαφύγει ο Ξηρός, ενώ βρισκόταν σε άδεια και ο Κυριάκου ο οποίος είχε δουλέψει σκληρά για την εξάρθρωση της 17Ν, είχε μείνει άναυδος ακούγοντας την είδηση: «Πώς μπόρεσαν να αφήσουν να φύγει ένας υπόδικος που καταδικάστηκε για 23 ανθρωποκτονίες; Δεν μπορεί να υπάρχει καμία συμπάθεια για κάποιον που διαπράττει τέτοια εγκλήματα» είχε πει τότε στους Ελληνοαμερικανούς δημοσιογράφους.

Η συγκεκριμένη συνέντευξη, η πρώτη που έδωσε μέσα από τη φυλακή, του δημιούργησε προβλήματα. Οπως γράφει στο βιβλίο, οι δεσμοφύλακες έκαναν άνω-κάτω το κελί του με σκοπό να τον αποθαρρύνουν από το να ξαναμιλήσει σε δημοσιογράφους. Και δεν ήταν το μοναδικό περιστατικό. Ο ίδιος περιγράφει πολλές δύσκολες στιγμές με τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Η εκπαίδευση, όμως, που είχε πάρει ως πράκτορας της CIA θεωρεί πως τον βοήθησε πολλές φορές να τους αντιμετωπίσει αλλά και να επιβιώσει στη φυλακή. Αυτό και η συμπαράσταση που εισέπραξε από τον κόσμο. Τα 17 «Γράμματα από το Λορέτο» που δημοσίευε μέσα από την ομώνυμη φυλακή (και περιλαμβάνονται στο βιβλίο) βρήκαν τεράστια ανταπόκριση. Ελαβε συνολικά 7.000 επιστολές, ενώ πολλά μέλη της ελληνοαμερικανικής κοινότητας στήριξαν οικονομικά την οικογένειά του. Η σύζυγός του είχε βρεθεί χωρίς δουλειά, χωρίς ασφάλεια και παραλίγο να χάσουν το σπίτι τους.

Στο γράμμα που δημοσίευσε το πρωί της αποφυλάκισής του δηλώνει πως είναι έτοιμος να ξεκινήσει δουλειά. «Για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις πολιτικές ελευθερίες και τη μεταρρύθμιση των φυλακών. Μπορώ να σας εγγυηθώ πως δεν με νίκησαν, δεν με έσπασαν, δεν ιδρυματοποιήθηκα. Είμαι έτοιμος να τους πολεμήσω» καταλήγει.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή