Η American Civil Liberties Union (ACLU) είναι η μεγαλύτερη ένωση πολιτικών δικαιωμάτων στις ΗΠΑ. Από το 1917 (τότε ξεκίνησε, με άλλο όνομα) υποστήριξε ενεργώς –με δικηγόρους, λόμπινγκ, ακτιβισμό– πολλές αντιδημοφιλείς ενέργειες των πολιτών. Ξεκίνησε υπερασπιζόμενη το δικαίωμα του ηγέτη των Σοσιαλιστών να εκφέρει αντιπολεμικό λόγο κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και το δικαίωμα των αντιρρησιών συνείδησης να μην καταταχθούν στον στρατό. Συνέχισε στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αγωνιζόμενη κατά του διατάγματος Ρούσβελτ να κλειστούν σε στρατόπεδα οι Αμερικανοί ιαπωνικής καταγωγής. Eλαμψε μεταπολεμικώς ούσα στην πρωτοπορία κατά των διακρίσεων εις βάρος των εγχρώμων. Ηταν η οργάνωση που ξεκίνησε τον δικαστικό αγώνα και πέτυχε την κατάργηση των ξεχωριστών, αναλόγως του χρώματος, σχολείων.
Το 1977 αντιμετώπισε μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Ο Φρανκ Κόλιν, ηγέτης μιας μικρής οργάνωσης που ονομαζόταν Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής, ζήτησε άδεια για να κάνει πορεία με σβάστικες και ναζιστικές στολές στο Σκόκι, ένα προάστιο του Σικάγου. Ο δήμος, του οποίου η πλειονότητα των κατοίκων ήταν Εβραίοι (πολλοί ήταν επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος), απαγόρευσε τη διαδήλωση. Ενα εκ των βασικών επιχειρημάτων ήταν ότι προκαλεί ψυχική οδύνη στους θεατές και συνεπώς ισοδυναμεί με φυσική επίθεση εναντίον τους. Το εφετείο και το ανώτατο δικαστήριο του Ιλινόι, όπου κατέληξε η υπόθεση, απεφάνθησαν ότι η συγκέντρωση αποτελεί λόγο απεχθή μεν, αλλά πολιτικό, και όσοι ήθελαν μπορούσαν να τον αποφύγουν. Η έκπληξη όμως σ’ αυτή την υπόθεση προήλθε από την ACLU. Δικηγόροι της επιχειρηματολόγησαν στο δικαστήριο κατά της απαγόρευσης (με σημαντικό κόστος: 30.000 μέλη έφυγαν από την οργάνωση σε ένδειξη διαμαρτυρίας) διότι, όπως είπε ο εβραϊκής καταγωγής νομικός της οργάνωσης Αριεν Νέιερ, «υπερασπιζόμενος τον εχθρό μου, υπερασπίζομαι ταυτόχρονα και το δικό μου δικαίωμα στον λόγο».
Γράφαμε και παλαιότερα πως «η ελευθερία του λόγου πρέπει να είναι απόλυτη, αλλιώς παύει να είναι ελευθερία. Ακόμη και οι απεχθείς, ακόμη και οι γελοίες προτάσεις έχουν δικαίωμα ύπαρξης στον δημόσιο διάλογο. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνονται σεβαστές· «Το δικαίωμά σου να ομιλείς δεν σημαίνει και υποχρέωσή μου να σε πάρω στα σοβαρά», είχε πει ο Χέρμπερτ Χάμφρεϊ. «Το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου πρέπει να απολαμβάνουν οι κήρυκες της μισαλλοδοξίας…» (8.9.2005). Ο λόγος των τελευταίων πρέπει να αντιμετωπίζεται παντού και σθεναρά, αλλά όχι να απαγορεύεται.
Υπήρχαν ελπίδες πως, τηρουμένων των αναλογιών, η Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη (ΕΕΔΑΠ) θα μπορούσε να γίνει ACLU. Ομως, παρά το καλό ξεκίνημα, αγκυλώθηκε στα συρματοπλέγματα των αριστερών ιδεοληψιών. Οπως τόσα και τόσα…