«Cui bono?». Από όλα τα σχήματα εκ των υστέρων εκλογικεύσεων το πιο διαδεδομένο είναι αυτό που, προτού αποφανθεί αν κάτι είναι σωστό ή λάθος, καλό ή κακό, ρωτά ποιος ωφελείται. Στην ίδια (παρ)ερμηνευτική μέγγενη μπήκε χθες και η επίθεση που δέχτηκε ο Νίκος Δένδιας.
Ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ., ας πούμε, εξήγησε την επίθεση ως απόπειρα της Χρυσής Αυγής να αβαντάρει την κυβέρνηση, «αλλάζοντας την ατζέντα». Τα ίδια και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ. Η ενέργεια, είπε, είχε «στόχο τον αποπροσανατολισμό». Γεωργιάδης, Λοβέρδος, αλλά και επισήμως η ΝΔ που έσπευσε να εκμεταλλευτεί το επεισόδιο αντιπολιτευτικά, ερμηνεύουν έτσι τη Χρυσή Αυγή σαν να ήταν κανονικό κόμμα. Την εντάσσουν στη ρουτίνα της πολιτικής ζωής και της αναγνωρίζουν την ικανότητα να σκέπτεται λογικά και να δρα πολιτικά, επηρεάζοντας τον κομματικό ανταγωνισμό.
Ο ίδιος ο παθών, πάντως, δεν μπήκε στον πειρασμό να «στολίσει» τον τραμπουκισμό με στρατηγικά κίνητρα. Ως ο υπουργός Δημόσιας Τάξης που, παρά τις εσωτερικές αμφιταλαντεύσεις στο κόμμα του, επέσπευσε τη δίωξη της Χρυσής Αυγής, ο Δένδιας θα είχε κάθε λόγο να εκμεταλλευτεί το επεισόδιο, εμφανίζοντάς την επίθεση ως «στοχευμένη».
Οι νεοναζί, άλλωστε, τον είχαν στοχοποιήσει ηχηρά, αλλά και ψιθυριστά -όπως μαρτυρούν όσοι άκουγαν τους χαρακτηρισμούς που τού απηύθυναν μέσα από τα δόντια τους κάθε φορά που διασταυρώνονταν τυχαία μαζί του στους διαδρόμους του Κοινοβουλίου.
Αποφεύγοντας την ευκολία της αυτοθυματοποίησης, ο Δένδιας υπογράμμισε τον πραγματικό, «τυφλό» χαρακτήρα της. Δεν επρόκειτο για σχεδιασμένη τάχα ενέδρα, ούτε μόνο για εκδήλωση της οφθαλμοφανούς νοσηρής διαταραχής ενός προσώπου.
Επρόκειτο για εκδήλωση της ναζιστικής ταυτότητας -για την εντελώς προβλέψιμη εκπυρσοκρότηση μιας βίας που έχει οργανωθεί ως ιδεολογία. Το περίεργο δεν είναι είναι ότι το επεισόδιο συνέβη τώρα. Το περίεργο είναι ότι δεν είχε ήδη συμβεί.
Αν υπάρχει απάντηση στο «γιατί τώρα;» αυτή θα μπορούσε να εστιαστεί στη χαλάρωση της ποινικής και πολιτικής πίεσης προς τη νεοναζιστική οργάνωση. Η κατασταλτική επήρεια των διώξεων και της σχετικής δημοσιότητας φαίνεται να έχει εξατμιστεί.
Φταίει η βραδύτητα της δικαιοσύνης -αυτός ο έρπης των θεσμών. Φταίει και η εξοικείωση του πολιτικού συστήματος με το φαινόμενο που, επειδή απέσυρε τις αρβύλες του από τους δρόμους, έφτασε να θεωρείται ξεδοντιασμένο -κι ας εμφανίζεται ως αρραγές εκλογικό μπετόν σε όλες τις δημοσκοπήσεις.
«Φρουρά!». «Φρουρααά!». Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά τις διώξεις κατά της Χρυσής Αυγής, η κραυγή του προεδρεύοντος χθες στη Βουλή ακούγεται ιστορικά παράταιρη. Δεν είναι η κραυγή μιας Πολιτείας που έχει αναγνωρίσει και αντιμετωπίσει την απειλή. Είναι η κραυγή μιας Βουλής που αντιδρά σαν μην ήξερε ότι φιλοξενεί τους αρνητές της. Σαν να πιάστηκε πάλι στον ύπνο.