Οποιος δεν αντέχει την πολυκοσμία, η Διονυσίου Αρεοπαγίτου δεν είναι για βόλτα τις Κυριακές όπου ξεχύνονται όλοι στον πεζόδρομο, μετά τη Μακρυγιάννη και το κτίριο Βάιλερ. Αλλά και τις υπόλοιπες ημέρες, ο πεζόδρομος δεινοπαθεί. Στο σημείο όπου συναντιέται με τη λεωφόρο Αμαλίας, γεμίζει από πούλμαν. Αν έχεις την ατυχία και οδηγείς, είναι σίγουρο πως θα καθυστερήσεις στον προορισμό σου. Αλλά και πεζός να είσαι, δεν είναι η καλύτερη βόλτα να περπατάς δίπλα στα πούλμαν που μεταφέρουν τους επισκέπτες του Μουσείου της Ακρόπολης. Ειδικά αν έχουν τις μηχανές ανοικτές για να λειτουργεί κλιματισμός. Εκείνες οι υποσχέσεις ότι τα πούλμαν θα στάθμευαν κάπου στο Φάληρο, που μας έλεγαν χρόνια πριν από τα εγκαίνια του μουσείου, ξεχάστηκαν. Συνηθίσαμε τις παραβάσεις στην πόλη: στους πεζόδρομους, στις ράμπες, τα τραπεζάκια που απλώνονταν εκτός ορίων. Oμως, έξω από το Μουσείο της Ακρόπολης πληθαίνουν και τα Ι.Χ. που όλο και κάποιον επίσημο αφήνουν, ακριβώς στην είσοδο του μουσείου. Αυτά τα αυτοκίνητα με τους κουστουμαρισμένους οδηγούς, που συνήθως περιμένουν στη γωνία απέναντι τον «γνωστό» επιβάτη, κανέναν δεν εξοργίζουν.
Στη γενική ανομία προστίθενται και τα παιδιά επαίτες που στήνουν σχεδόν στη μέση του δρόμου διάφανα πλαστικά μπουκάλια με ελάχιστα κέρματα στο εσωτερικό τους. Τα ίδια κάθονται με κάποιο μουσικό όργανο περίπου δύο μέτρα μακριά. Oταν οι περαστικοί «θύματα» ρίχνουν τα πλαστικά μπουκάλια, νιώθουν ένοχοι με την απροσεξία τους και αποζημιώνουν με το παραπάνω τα παιδιά.
Πιο κάτω, στη Ροβέρτου Γκάλλι, τα πούλμαν δυσχεραίνουν την κυκλοφορία, ενώ στον πεζόδρομο της Ερμού έχει νομιμοποιηθεί η παράνομη διέλευση δικύκλων που τρέχουν με ταχύτητα και ακόμη μεγαλύτερη θρασύτητα. Ποιος να τους σταματήσει;