Υπάρχουν πολλές «Θεσσαλονίκες»: του Νίκου-Γαβριήλ Πεντζίκη, του Γιώργου Ιωάννου, στα ποιήματα και τα διηγήματά του (αλλά και της Ελενας Χουζούρη, στο σχετικό βιβλίο της για την πόλη του Ιωάννου), του Βασίλη Τσιτσάνη, του Ντίνου Χριστιανόπουλου, του Βασίλη Βασιλικού και του Διονύση Σαββόπουλου, ακόμα και του Θοδωρή-Terry Παπαντίνα ή του ΠΑΟΚ. Υπάρχει όμως και μια σχετικά άγνωστη Θεσσαλονίκη: του Γιάννη Μαρή. Πέντε μυθιστορήματα και μία ενδελεχής έρευνα συνδέουν τον Μαρή με τη Θεσσαλονίκη, όμως θαρρείς και ο «Θάνατος του Τζων Αυλακιώτη» είναι ο μυστικός σύνδεσμος του συγγραφέα με τον δημοσιογράφο της «υπόθεσης Πολκ». Στα βιβλία του δεν έχει την ίδια «διάθεση εποπτείας πάνω στη μύχια και κρυπτική πόλη» ούτε η πόλη είναι το «σημείο καμπής ενός αισθησιασμού που εισάγει με όρους αστικής όσμωσης», όπως σημειώνει ο Νίκος Βατόπουλος για την «Αθήνα του Μαρή». Ομως, ο συγγραφέας συνδέεται οργανικά, δηλαδή βιωματικά, φοιτητικά και επαγγελματικά, με τη Θεσσαλονίκη, όταν επιστρέφει 30 χρόνια μετά στον τόπο του εγκλήματος, υπό τη διπλή ιδιότητα του «δημοσιογράφου-ντετέκτιβ», στον «Αυλακιώτη» και στον «Πολκ», στη Θεσσαλονίκη του Μεσοπολέμου και του ’48.
Μια βόλτα στην πόλη, με αφορμή τη Διεθνή Εκθεση Βιβλίου, δεν αποκαλύπτει εύκολα τα ίχνη του συγγραφέα και των ηρώων του, όπως συμβαίνει στην Αθήνα. Κι όμως, τόσο στον «Αυλακιώτη» όσο, κυρίως, στον «Πολκ» η Θεσσαλονίκη αναδεικνύει τον «Ιανό της πόλης»: κοσμοπολίτικη από τη μια, φονική από την άλλη, πάντως το ίδιο ατμοσφαιρική, σαγηνευτική και μυστηριώδης, σαν τη Βάλια Αυλακιώτη ή την «Μπούλη» Σαρκοπούλου-Μουζενίδου.
Στον λογοτεχνικό «Μπέντεκερ» της πόλης, ο Μαρής έχει (υπο)γράψει το δικό του, προσωπικό κεφάλαιο.