Θα κάνω κάτι που απεχθάνομαι: θα «αυτο-τσιταριστώ» όχι για να πω ότι αισθάνομαι δικαιωμένη, αλλά για να αποδείξω ότι πέντε χρόνια τώρα κάνουμε περίπου την ίδια συζήτηση. «Οπως μοιάζει αδιανόητη μια συνέντευξη με τον Χίτλερ σήμερα, εξίσου σουρεαλιστική θα έπρεπε να ηχεί οιαδήποτε υπόνοια διαλόγου με τη Χρυσή Αυγή. Πώς μπορεί λοιπόν να αντιμετωπιστεί δημοσιογραφικά η νεοναζιστική οργάνωση λίγες εβδομάδες πριν από τη διαφαινόμενη είσοδό της στη Βουλή; Μια λύση είναι ο αποκλεισμός της από τη δημόσια σφαίρα, αλλά γι’ αυτό χρειάζεται η συναίνεση των ΜΜΕ και αυτή δεν μοιάζει εφικτή», έγραφα στο φύλλο της «Κ» της 12ης Απριλίου 2012 σε άρθρο με τίτλο «Η κοινοτοπία του κακού». Δεν ισχυρίζομαι, φυσικά, ότι ανακάλυψα την πυρίτιδα, τα αυτονόητα επισήμανα.
Πέρασε μία πενταετία, η Χ.Α. έγινε τρίτο κόμμα με μια αλλοπρόσαλλη στρατηγική των άλλων κομμάτων και των ΜΜΕ απέναντί της. Καμία προσπάθεια δημιουργίας υγειονομικής ζώνης από το συνταγματικό τόξο, αμήχανες συνεντεύξεις με τον ηγέτη του κόμματος Νίκο Μιχαλολιάκο, τηλεοπτικά χαστούκια, γυαλιστερά ρεπορτάζ για τα κορίτσια του Ηλία Κασιδιάρη και τα τατουάζ του, ελπίδες για τη μετεξέλιξη της Χ.Α. σε σοβαρό κόμμα και ενσωμάτωση στο κομματικό σύστημα –ακόμη και από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η δίκη εις βάρος της–,συνύπαρξη κοινοβουλευτική με εκπροσώπους της λες και είναι «κανονικά» στελέχη, διακομματική υιοθέτηση θραυσμάτων του μισαλλόδοξου λόγου της. Φτάσαμε έτσι στο γνωστό επεισόδιο της περασμένης Δευτέρας, που υποτίθεται ότι συσπείρωσε όλα τα κόμματα. Παρά τις αιχμές από μερίδα της αντιπολίτευσης ότι όλα αυτά βολεύουν την κυβέρνηση, χθες υπήρξε ομόφωνη απόφαση αποβολής της Χ.Α. από τις δύο συνεδριάσεις της ολομέλειας επί του πολυνομοσχεδίου. Ηταν μια όψιμη αλλά ιδιαίτερου συμβολισμού κίνηση, που ήθελε να δείξει ότι η Χ.Α. είναι αποσυνάγωγη, δεν μπορεί να «κανονικοποιείται» με τη συνενοχή όλων των άλλων κομμάτων και των ΜΜΕ. Κι όμως, ο μόνος παρών αρχηγός κόμματος ήταν ο επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης, ενώ απόντες ήταν και πολλοί υπουργοί. Δεν είχαν να κάνουν κάτι σημαντικό. Μόνο να αποδείξουν την αγωνία τους για το μέλλον της δημοκρατίας και την ποιότητα του κοινοβουλευτικού διαλόγου στην Ελλάδα, να είναι εκεί και να σηκώσουν το χέρι τους τη σωστή στιγμή. Αντ’ αυτού σήκωσαν τους ώμους, από κάπου μακριά. Σε καμιά βδομάδα, θα πέφτουμε πάλι, όλοι μαζί, από τα σύννεφα.