Η Κυριακή είναι δικαιολογία – είναι μια καλή δικαιολογία. Είναι σαν να σου ψιθυρίζει πως, ό,τι κι αν κάνεις σήμερα, είσαι δικαιολογημένος. Είναι Κυριακή εξάλλου. Το εξαήμερο της δημιουργίας και η Κυριακή της αναπαύσεως. Ευτυχώς που ο Κύριος, όταν δούλεψε για έξι ολόκληρες ημέρες χωρίς ρεπό, δεν υπήρχαν συνδικαλιστές να διεκδικήσουν πενθήμερο, οχτάωρο. Σε μια τέτοια περίπτωση, βέβαια, θα είχαμε εξαρχής Σαββατοκύριακο που θα έμοιαζε απ’ άκρου εις άκρον με Κυριακή.
Μια καλή δικαιολογία λοιπόν. Να μην πλύνεις τα πιάτα, να μη φας το χτεσινό φαγητό, να μη μαγειρέψεις, να αναβάλεις, επιτέλους, για αύριο αυτό που δεν χρειάζεται να κάνεις σήμερα. Κυριακή είναι εξάλλου. Είναι μια καλή μέρα να μιλήσεις με τη μαμά σου στο τηλέφωνο, «καιρό είχες να με πάρεις», και να μην πεις τίποτα, διότι τα λες όλα, αλλά με καμία λογική σειρά. Είναι επίσης μια καλή μέρα να μιλήσεις με αγνώστους, να ακούσεις άλλες ιστορίες, να μπεις σε άλλους κόσμους – για όσο κρατάει μια κυριακάτικη επικοινωνία τέλος πάντων. Δικαιούσαι –ελέω Θεού– να πεις και μια κουβέντα παραπάνω. Εξάλλου, είναι Κυριακή.
Ταυτόχρονα, η Κυριακή είναι μια μέρα η οποία προηγείται της Δευτέρας. Πράγμα που σημαίνει είτε ότι η Δευτέρα ήταν από καταβολής κόσμου γραφτό να είναι Δευτέρα, δηλαδή «όχου πάλι απ’ την αρχή», είτε ότι η Κυριακή είναι τόσο δυνατή, που ξεβάφει στη Δευτέρα, η οποία στερείται πάσης δικαιολογίας.
Υπάρχουν όμως Κυριακές που δεν είναι δικαιολογίες. Υπάρχουν Κυριακές που είναι αιτίες. Να βρεθείς στις 13.45 –ακριβώς– με την οικογένεια και τα περίχωρά της. Με φίλους πάντων των ειδών – και, κάποτε, με συμφοιτητές στη Λέσχη, όπου είναι τόσο… Κυριακή, που μέχρι και η μπριζόλα είχε βαρεθεί να αλλάξει πλευρό και ψήθηκε μόνον από τη μία της πλευρά. Είναι και Κυριακές που είναι μόνο απόγευμα, λίγο χειρότερα δηλαδή, αλλά δεν είναι η Κυριακή δικαιολογία
– είναι στάση ζωής.
Μα στάση ζωής η Κυριακή; Και όμως, είναι μια θέση, μια δήλωση, ένα statement, που λέμε και στη Δράμα. Πόσες φορές, άραγε, σκεφτόμαστε, καθ’ όλη τη διάρκεια της Κυριακής, «σήμερα είναι Κυριακή»; Ίσως η ποσότητα είναι δείκτης τού κατά πόσον η Κυριακή είναι στάση ζωής. Αν πεις μέχρι δύο φορές «σήμερα είναι Κυριακή», ίσως την έχεις γλιτώσει και η μέρα θα κυλήσει με ζωντάνια και όρεξη να κατακτήσεις τον κόσμο. Αν το πεις από τρεις έως πέντε φορές, τότε θα αναγκαστείς να θέσεις κι εσύ, όπως η Λίντα Εβαντζελίστα, ως προϋπόθεση τα 10.000 δολάρια για να σηκωθείς από τον καναπέ. Αν το πεις πάνω από πέντε φορές, είσαι –κυριολεκτικά ή μεταφορικά– στον καναπέ από την ώρα που ένιωσες Κυριακή και έτσι θα παραμείνεις έως την Τρίτη. Για τη Δευτέρα τα ’χουμε πει – μην τα ξαναλέμε. Εάν λοιπόν όλο αυτό δεν είναι η Κυριακή ως στάση ζωής, τότε τι είναι;
Το –φαινομενικά– λογικό άλμα, από την Κυριακή ως δικαιολογία έως την Κυριακή ως στάση ζωής, δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να το διαλευκάνεις. Είμαστε φτιαγμένοι –και– από δικαιολογίες. Η στάση ζωής που έχουμε επιλέξει –ένιοι ισχυρίζονται ότι τους έχει επιλέξει– απαιτεί διαρκείς δικαιολογίες. Απέναντι στον τάδε και στον δείνα, αλλά, κυρίως, απέναντι σ’ εσένα τον ίδιο, που καλείσαι να απαντάς στα «γιατί» σου.
Να, αυτά κάνει η Κυριακή. Σου προσφέρει όλο τον χρόνο ώστε να σκεφτείς όλες τις δικαιολογίες του κόσμου, τις οποίες μετατρέπεις σε στάση ζωής – που διαρκεί έστω για μία μέρα. Εξάλλου, είναι Κυριακή. Δικαιολογείσαι… ■