Μπορεί οι κυβερνήσεις ΗΠΑ και Τουρκίας, λίγο μετά τη συνάντηση των προέδρων Τραμπ και Ερντογάν, να δηλώνουν ότι η στρατηγική συνεργασία των δύο συμμάχων συνεχίζεται και εμβαθύνεται, εντούτοις οι πρώτες πληροφορίες από την Αγκυρα δείχνουν ότι η πρόσφατη επίσκεψη του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Ουάσιγκτον δεν είχε ακριβώς τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Λίγο πριν από τη συνάντησή του με τον Ντόναλντ Τραμπ, μιλώντας στον τουρκικό Τύπο, ο κ. Ερντογάν προειδοποίησε ότι οι δύο πλευρές θα λάμβαναν στην Ουάσιγκτον ιστορικής σημασίας αποφάσεις οι οποίες αναμένεται να επηρεάσουν το μέλλον ολόκληρης της περιοχής. Ωστόσο, οι εξελίξεις στον Λευκό Οίκο έδειξαν ότι οι δύο κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να γεφυρώσουν πλήρως το μεταξύ τους χάσμα σχετικά με μία σειρά σημαντικών ζητημάτων.
Αναλύοντας τις τελευταίες εξελίξεις, ο έμπειρος Τούρκος αναλυτής, Φεχίμ Τάστεκιν, ο οποίος παρακολουθεί από κοντά τις εξελίξεις στην τουρκική εξωτερική πολιτική και στην Μεσοποταμία, μας επισημαίνει ότι στη συνάντηση Τραμπ-Ερντογάν δεν μπήκε «τελεία» σε μία σειρά ζητημάτων, έτσι όπως θα το επιθυμούσε η τουρκική πλευρά. Απεναντίας, οι δύο πλευρές επέλεξαν να θέσουν «κόμμα» σε πολλά πεδία και να καθυστερήσουν τη λύση σημαντικών προβλημάτων.
Το μεγάλο αδιέξοδο
Για ποιο λόγο Ουάσιγκτον και Τουρκία επιλέγουν να καθυστερήσουν την επίλυση μεγάλων ζητημάτων στις διμερείς σχέσεις; Για ποιο λόγο δεν καταφέρνουν να έρθουν σε συνεννόηση σε μία σειρά σημαντικών θεμάτων; Πώς εξηγούνται τα τελευταία αυστηρά μηνύματα της τουρκικής πλευράς στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ; Η απάντηση των παραπάνω ερωτημάτων σύμφωνα με τον κ. Τάστεκιν είναι απλή. Στη Συρία, στο Ιράκ, στο Κουρδικό Ζήτημα, με λίγα λόγια στα νότια σύνορα της Τουρκίας, η Αγκυρα και η Ουάσιγκτον ακολουθούν αντικρουόμενες στρατηγικές. Οι ΗΠΑ έχουν χάσει προ πολλού την εμπιστοσύνη τους στις ισλαμιστικές οργανώσεις με τις οποίες συνεργάζεται η Τουρκία. Η Αγκυρα χαρακτηρίζει αυτές τις ομάδες ως «μετριόφρονες» παράγοντες. Οι ΗΠΑ έχουν διαφορετική άποψη. Πολλές από αυτές τις οργανώσεις φαίνεται να έχουν σχέσεις με την Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος. Επίσης, οι τελευταίες πληροφορίες δείχνουν ότι αυτές οι οργανώσεις χρησιμοποιούν στις επιθέσεις τους όπλα μαζικής καταστροφής, κυρίως χημικά, κάποια από τα οποία έχουν μεταφερθεί στη Συρία από τη Λιβύη.
Επίσης, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, η Τουρκία έχει μετατραπεί σε έναν απρόβλεπτο παράγοντα ο οποίος επηρεάζει την ευρύτερη περιοχή. Στη νέα περίοδο η Τουρκία φλερτάρει με δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ρωσία, με την πρώτη να έχει υπογράψει μία σειρά σημαντικών συμφωνιών και με τη δεύτερη να διαπραγματεύεται την προμήθεια του τουρκικού στρατού με οπλικά συστήματα S-400 και την ανέγερση του πρώτου πυρηνικού εργοστασίου της χώρας. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η Τουρκία υλοποιεί τις απειλές της και απαγορεύει σε Γερμανούς βουλευτές να επισκεφθούν τη νατοΐκή βάση του Ιντσιρλίκ.
Λαμβάνοντας, λοιπόν, υπόψη της αυτές τις εξελίξεις, η Ουάσιγκτον αναζητεί νέους, εναλλακτικούς προορισμούς για τη στάθμευση των δυνάμεών της στην περιοχή και φυσικά νέους «συνεργάτες». Με βάση τα προαναφερθέντα, οι ΗΠΑ καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το κουρδικό κίνημα είναι η μόνη υπολογίσιμη δύναμη στην περιοχή με την οποία δύνανται να συνεργαστούν στην καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους. Η στροφή της αμερικανικής προσοχής στους Κούρδους και η παράδοση βαρέος οπλισμού εξοργίζει την τουρκική πλευρά. Σε επίπεδο επίσημης ρητορικής, η Αγκυρα προβάλει την άποψη ότι η Ουάσιγκτον επιλέγει να γυρίσει την πλάτη της σε έναν ισχυρό σύμμαχο και να συνεργαστεί με μια «τρομοκρατική οργάνωση», δηλαδή τη συριακή πτέρυγα του κουρδικού κινήματος.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στον Λευκό Οίκο η ηγεσία του κ. Τραμπ ξεκαθάρισε στην Αγκυρα ότι η συνεργασία των ΗΠΑ με τους Κούρδους της Συρίας θα συνεχιστεί. Ως «αποζημίωση» για την τουρκική πλευρά, η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε την άμεση παράδοση νέων όπλων και στρατιωτικών πτητικών μέσων και τη σύσφιγξη των σχέσεων στο πεδίο της αντιμετώπισης του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (ΡΚΚ) στο εσωτερικό της Τουρκίας.