Μία ημέρα πριν από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, η παρούσα στήλη μνημόνευε τη σημασία τους, μεταξύ άλλων και για τη στάση της μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας στα ζητήματα ασφαλείας. Πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις, τα πρώτα 24ωρα μετά την εκλογή του, ο Εμανουέλ Μακρόν έκανε δύο συμβολικές κινήσεις που φανερώνουν μια ουσιαστική απόφαση για μια πιο εξωστρεφή και ενεργή Γαλλία στα ζητήματα άμυνας και ασφάλειας. Η πρώτη κίνηση αφορά τη μετονομασία του υπουργείου Αμυνας σε υπουργείο Ενόπλων Δυνάμεων (όπως δηλαδή ονομαζόταν προ του 1974), το οποίο ανέλαβε η κεντρώα Σιλβί Γκουλάρ με στόχο την αναδιοργάνωση του γαλλικού στρατού, την αύξηση του ποσοστού επί του ΑΕΠ που ξοδεύει το Παρίσι για την άμυνα σε 2% εντός του 2018 (σήμερα δαπανά περί τα 33 δισ. ευρώ ετησίως) και τη διαμόρφωση συμμαχιών. Με δεδομένο το φιλοευρωπαϊκό, κεντρώο προφίλ της κ. Γκουλάρ, αρκετοί στη Γαλλία προεξοφλούν ότι πρόκειται για μια επιλογή που θα οδηγήσει σε στενότερη συνεργασία τόσο με τη Γερμανία όσο και την Ιταλία στους τομείς της ασφάλειας, ιδιαίτερα υπό το φως του επερχόμενου Brexit.
Η δεύτερη υψηλού συμβολισμού κίνηση αφορά την πρώτη εκτός Ευρώπης επίσκεψη του κ. Μακρόν, ο οποίος ταξίδεψε χθες συνοδευόμενος από τη νέα υπουργό Ενόπλων Δυνάμεων έως την πόλη Γκάο του βορείου Μάλι, όπου στρατοπεδεύουν 1.600 Γάλλοι στρατιώτες. Εκεί (αλλά και σε άλλα κράτη της Δυτικής Αφρικής όπως η Νιγηρία, το Τσαντ, η Μπουρκίνα Φάσο και η Μαυριτανία), η Γαλλία έχει συνολικά 4.000 στρατιώτες, με 17 νεκρούς, στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας. Η μάχη κατά των τζιχαντιστών και της Αλ Κάιντα στο Σαχέλ είναι λιγότερο γνωστή στο ευρύ κοινό, ωστόσο εξίσου σκληρή και ουσιαστική για την αντιμετώπιση της ισλαμιστικής τρομοκρατίας.
Η κινητοποίηση του κ. Μακρόν δεν αποτελεί, προφανώς, ένδειξη μιλιταρισμού του νέου ηγέτη της Γαλλίας. Αποτελεί, μάλλον, απόδειξη πραγματισμού περί των προβληματισμών που φυσιολογικά πρέπει να έχουν όλοι οι ηγέτες των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, σε μια περίοδο που ολόκληρη η εξωτερική περιφέρεια της Ευρώπης έχει μετατραπεί σε πολεμική εστία που, επιπλέον, εξάγει ένταση και ασύμμετρες απειλές. Πυλώνας της ευρωπαϊκής ασφάλειας παραμένουν το ΝΑΤΟ και η στρατιωτική υπεροχή των ΗΠΑ. Ωστόσο, κάθε χώρα, ανάλογα με στοχεύσεις και οικονομικές δυνατότητες, προσπαθεί να αναπτύξει ικανότητες. Αναλόγως, η Ελλάδα πρέπει να βρει τον δικό της χώρο και να αναδείξει γιατί μπορεί να είναι χρήσιμη στο νέο περιβάλλον ασφαλείας.